Ο Γιώργος Νανούρης πράγματι δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Το όνομά του έχει γίνει πλέον συνώνυμο της θεατρικής επιτυχίας. Είναι ένας νέος ταλαντούχος άνθρωπος φανερά προσγειωμένος, καθόλου ψωνισμένος με την ανοδική πορεία που διαγράφει.
Και ο λόγος; Η δουλειά του –για την οποία υπογραμμίζει ότι δεν είναι η σκηνοθεσία αμιγώς, αλλά η δημιουργία παραστάσεων–, που τον κάνει να αισθάνεται ελεύθερος και ευτυχισμένος γιατί μέσω αυτής οι θεατρόφιλοι αγγίζουν και βλέπουν ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής του.
Κοστούμι, πουκάμισο και γραβάτα BROOKS BROTHERS BOUTIQUE. Oxfords STONEFLY, NAK Shoes.
Στη συνάντησή μας, γνώρισα τον Γιώργο –και όχι τον Γιώργο Νανούρη–, που με κέρδισε με τη στωικότητα, το διερευνητικό βλέμμα, την ευγένεια και την ικανότητά του να σε καθηλώνει από το πρώτο λεπτό διαλόγου μαζί του και να σε εντυπωσιάζει με το γεγονός ότι το θέατρο είναι η πηγή οξυγόνου του, αλλά και ο ίδιος για αυτό. Φέτος δημιουργεί και πάλι δυνατές εικόνες που μετουσιώνονται σε μαγικές στιγμές με ακόμα ένα έργο του σπουδαίου Άρθουρ Μίλερ, το «Ήταν όλοι τους παιδιά μου».
Στη σκηνή του θεάτρου Αλκυονίς πρωταγωνιστούν οι εξαιρετικοί Γιώργος Γάλλος, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνος Μπιμπής και Λίλα Μπακλέση, μαζί με τους πρωτοεμφανιζόμενους Άννα Λουιζίδη και Δημήτρη Σέρφα. Επίσης, συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν ο «Θάνατος του εμποράκου» –επίσης του Άρθουρ Μίλερ– στο θέατρο Ζίνα, ενώ ο «Συρανό» θα παίζεται σε επανάληψη στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αριστοτέλειον, από 14 Δεκεμβρίου, όπου μάλιστα ο Γιώργος Νανούρης επιστρέφει, μετά από χρόνια, στη σκηνή ως ηθοποιός.
Κοστούμι AMI PARIS και πουκάμισο ETRO, attica.
Στις γραμμές που ακολουθούν, μιλά με το μικρό παιδί που υπήρξε, με το οποίο αγαπήθηκαν βαθιά και εξακολουθούν να αγαπιούνται, και του ζητά να απαλλαγεί από κάθε φοβία και να βουτήξει βαθιά στα όνειρά του. Διότι μάλλον αυτή είναι η συνταγή για μια ζωή γεμάτη αγάπη, ισορροπία και αληθινά χαμόγελα.
Τι να σου γράψω τώρα, μικρέ μου...
Δεν ξέρω αν έχει νόημα πια, δεν ξέρω αν θα δεις ποτέ αυτό το γράμμα, δεν ξέρω αν θα μπορέσεις να με καταλάβεις, δεν ξέρω αν θα μπορέσεις να με πιστέψεις. Πώς άραγε θα καταφέρω να σου εξηγήσω ότι όλα θα πάνε καλά; Πώς θα σε κάνω να μη φοβάσαι; Πώς να με πιστέψεις όταν σου πω ότι μια μέρα το χαμόγελό σου θα χαθεί για πολύ καιρό και θα κάνεις τα πάντα για να το ξαναβρείς;
Πώς να σε πείσω ότι πρέπει να συνεχίσεις να είσαι η ψυχή της παρέας, ακόμα και τις φορές που μέσα σου κλαις; Πώς να σου αποδείξω ότι τα περισσότερα όνειρά σου θα πραγματοποιηθούν, κάποια άλλα θα τα ξεχάσεις και όσα δεν τόλμησες καν να κάνεις θα βγουν αληθινά; Πώς να σου δείξω τα λάθη σου όταν ξέρω ότι τα έκανες άθελά σου, από άγνοια, από φόβο; Πώς να σου πω ότι πρέπει να σταματήσεις να φοβάσαι όταν ξέρω ότι δεν θα το κάνεις, όσα χρόνια κι αν περάσουν;
Κοστούμι, πουκάμισο και γραβάτα BROOKS BROTHERS BOUTIQUE. Oxfords STONEFLY, NAK Shoes.
Μικρέ ανήλικε εαυτέ μου, δεν ξέρω αν τα πράγματα είναι καλύτερα εδώ, στον κόσμο των μεγάλων, ξέρω μόνο ότι, όσο δύσκολο κι αν είναι, καλό είναι να μείνεις εκεί για λίγο ακόμα, μη βιαστείς να μεγαλώσεις, κι ας νιώθεις μόνος, αποκλεισμένος, διαφορετικός, κι ας είσαι λυπημένος, απορημένος και φοβισμένος. Μη βιαστείς να μεγαλώσεις! Μείνε εκεί, σε παρακαλώ, για λίγο ακόμα και τρέξε τώρα να κάνεις μια μεγάλη, τεράστια σφιχτή αγκαλιά στη μαμά.
Γιατί, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα κι αν καταφέρεις, ό,τι κι αν αποκτήσεις, όποιους κι αν συναντήσεις, αυτό θα είναι το μόνο που θα αναζητάς, αυτό θα είναι το μόνο που θα σου λείπει, αυτό θα παρακαλάς να ξαναζήσεις, αυτό θα ονειρεύεσαι κάθε βράδυ. Τη μυρωδιά της, τη φωνή της, την αγκαλιά της... Γι αυτό, σε παρακαλώ, μείνε εκεί και να της λες κάθε μέρα πόσο πολύ την αγαπάς. Μείνε εκεί όσο περισσότερο μπορείς, κι ας είναι δύσκολα, μοναχικά, αφόρητα πολλές φορές. Θα περάσουν όλα μια μέρα, πιο γρήγορα απ’ όσο νομίζεις. Και θα αγαπηθείς κι εσύ, θα δεις.
«Νομίζω ότι ίσως σ’ αγαπάω τελικά, μικρέ μου, παρόλο που τότε δεν σ’ το είπα ποτέ, παρόλο που δεν σου έδειξα ότι το πίστεψα ποτέ».
Νομίζω ότι ίσως σ’ αγαπάω τελικά, μικρέ μου, παρόλο που τότε δεν σ’ το είπα ποτέ, παρόλο που δεν σου έδειξα ότι το πίστεψα ποτέ. Μείνε εκεί, σε παρακαλώ, στη μοναξιά σου, και ονειρέψου, και φαντάσου ότι όλα θα αλλάξουν. Πίστεψε ότι ίσως μια μέρα θα είσαι χαρούμενος, και χαμογέλα και τραγούδα όπως ξέρεις να κάνεις όταν είσαι πληγωμένος.
Θα προσπαθήσω να κάνω τα ίδια κι εγώ από δω.
*Ευχαριστούμε το θέατρο Αλκυονίς (Ιουλιανού 42, Αθήνα) για τη φιλοξενία.
