Ποιοι είναι οι ρόλοι της ζωής σας;
Ο «Ίων» του Ευριπίδη (Εθνικό Θέατρο, 2003, σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου) με την έννοια της αποκάλυψης και ο «Άμλετ» του Σέξπιρ (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 2015, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά).
Τι είναι το σημαντικότερο σε μια θεατρική συνεργασία;
Η αγάπη για τη δουλειά.
Όταν είστε πάνω στη σκηνή, πώς νιώθετε τον παλμό του κοινού και πώς θυμάστε να σας έχει επηρεάσει;
Νιώθω τα πάντα – την παγωμάρα, τη ζεστασιά, την ουδετερότητα. Έχουν υπάρξει στιγμές που όλο αυτό με έχει σπρώξει μπροστά, μα και άλλες που η παράσταση είναι μαρτύριο, που θέλεις να τελειώσει για να μην το ζεις άλλο. Ενίοτε μπορεί να βιώνεις και μια ψευδαίσθηση, θεωρώντας ότι το κοινό είναι παγωμένο από συγκίνηση και όχι από αδιαφορία, αλλά συνήθως νιώθεις την αλήθεια του.
Πώς είστε ως θεατής;
Δυστυχώς, όχι καλός γιατί, αν βλέπω κάτι που δεν μου αρέσει, αυτό με εμποδίζει να δω άλλα, θετικά στοιχεία της παράστασης.
Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερή σας ευκολία και ποιο κρίνετε ως μειονέκτημά σας;
Η ευκολία αφορά μια σωματικότητα που με βοηθά να υπηρετήσω με άνεση μια στιγμή ή ένα ρόλο. Ταυτόχρονα, αποτελεί ίσως και το μειονέκτημά μου καθώς μπορεί να κρυφτώ σε αυτήν και να είναι πιο δύσκολο να βουτήξω σε βάθος στο ρόλο.
Κοστούμι, πουκάμισο και παπιγιόν BROOKS BROTHERS BOUTIQUE.
Τι μπορείτε να εντοπίσετε ότι άλλαξε πολύ με τα χρόνια;
Τα μαλλιά μου – άσπρισαν και αραίωσαν! Πέραν του χιούμορ, με τα χρόνια υπάρχει μια συσσωρευμένη κούραση, με αποτέλεσμα η πίστη και οι αντοχές να είναι λιγότερες και μια απογοήτευση να έρχεται πιο εύκολα. Εκτός από τα αρνητικά, όμως, να πω ότι άλλαξε και το «βάρος» μου, το οποίο παλαιότερα χρειαζόταν να το βάλω όλο σε ένα ρόλο σε μια στιγμή, ενώ πια μπαίνω πιο ελαφριά και αυτόματα, κάτι που σημαίνει ότι δεν μου κοστίζει τόσο πολύ προσωπικά.
Με ποιο σπουδαίο ξένο ηθοποιό θα θέλατε να βρεθείτε μαζί επί σκηνής;
Με τον Ίαν ΜακΚέλεν.
Ποια είναι η σχέση σας με τους ρόλους; Πόσο σας επηρεάζουν;
Η σχέση μου με τους ρόλους, ωριμάζοντας, γίνεται πιο φιλική. Μπορώ να τους κατανοώ καλύτερα και πιο βαθιά, ειδικά τις ρίζες των πραγμάτων, και επίσης δεν τους κρίνω πια τόσο πολύ. Πιστεύω πως υπάρχουμε σε κάθε ρόλο και, καταλαβαίνοντας περισσότερο και καλύτερα εμένα τον ίδιο, αντιλαμβάνομαι ότι σχεδόν όλοι έχουν την ίδια ρίζα. Με δυο λόγια, τα ερωτήματα μειώνονται και σοβαρεύουν, φεύγουν τα πολλά στρώματα και οι απορίες ζωής είναι λιγότερες και πιο βαριές.
Ποιος σκηνοθέτης και για ποιο λόγο υπήρξε ιδιαίτερα σημαντικός για τη ζωή και την πορεία σας;
Αναμφισβήτητα, ο Λευτέρης Βογιατζής υπήρξε ο πιο επιδραστικός σκηνοθέτης και στη δουλειά και σε σχέση με τη ζωή μας. Κι αυτό το λέω και ως προς τη θετική πλευρά του πράγματος, αλλά και με κάποια αρνητικά.
Έχετε κάποια ιεροτελεστία, γούρι ή πρόληψη προτού ανέβετε στη σκηνή; Τίποτα.
*Info: Φέτος ο Χρήστος Λούλης πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Έντα Γκάμπλερ», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, στο θέατρο Προσκήνιο.
