Νόνη Δούνια: «Είμαι 52 και αισθάνομαι ότι αρχίζω ξανά»

Η Νόνη Δούνια είναι γυναικεία δύναμη, γήινη, με τα υπέροχα πόδια της να πατούν γερά, κανονική, ετοιμόλογη, όχι παρορμητικά, αλλά λογικά, συνειδητά, σκεπτόμενα, είναι γενναία και άφοβη, όπως απέδειξε και όταν έπρεπε να αντιμετωπίσει το θέμα της υγείας της, αλλά και παθιασμένη με ό,τι αποφασίσει να ασχοληθεί.

Ακολουθεί παρακάτω μέρος από τη συνέντευξη που παραχώρησε στο vita.gr και τη Μικαέλα Θεοφίλου.

Ας ξεκινήσουμε από τα τελευταία σου βήματα και την απόφασή σου να εμπλακείς σε κάτι τελείως διαφορετικό. Τι είναι αυτό που σε έκανε να θέλεις να ασχοληθείς με την πολιτική;

Η διάθεσή μου να ασχοληθώ με τα κοινά ξεκίνησε από όταν έγινα μητέρα. Τότε είναι που αρχίζεις να βλέπεις τον κόσμο γύρω σου λίγο διαφορετικά. Τι κόσμο θα ήθελες για τα παιδιά σου, τι θα ήθελες να αλλάξει στην πόλη όπου ζεις, στην κοινωνία; Με είχαν προσεγγίσει και παλιότερα, αλλά τότε δεν το σκεφτόμουν, γιατί τα παιδιά μου ήταν ακόμη μικρά. Στην πορεία όμως, επειδή μου γίνονταν διάφορες προτάσεις συνεχώς, ο σύζυγός μου με επηρέασε ώστε να δώσω μια ευκαιρία στην πολιτική. Έδωσα, λοιπόν και έτσι ξεκίνησε η ιστορία μου σε αυτόν τον χώρο. Ενώ στην αρχή ήμουν διστακτική και επιφυλακτική, καθώς ένιωθα και λίγο ότι υπολείπομαι, από τη στιγμή που εκλέχθηκα στο Κοινοβούλιο και μπήκα ενεργά στον πολιτικό στίβο, κατάλαβα ότι ίσως τελικά να έχω δουλέψει πολύ περισσότερο από άλλους, ότι έχω κερδίσει τη θέση μου εκεί και είμαι ένας άνθρωπος που μπορώ να αφουγκραστώ τα προβλήματα των συμπολιτών μου, γιατί εργάζομαι από πάρα πολύ μικρή ηλικία.

Κλείνοντας μία τετραετία ως βουλευτής, τι κρατάς και τι πετάς;

Κρατάω όλες τις καταπληκτικές γνωριμίες που έκανα, δύο πολύ καλές φιλίες με γυναίκες, τις εμπειρίες μου και μια καινούργια γνώση για τον κόσμο γύρω μου, την οποία αποκόμισα μέσα από το πρίσμα της πολιτικής και του ρόλου μου ως πολιτικού προσώπου, ερχόμενη σε επαφή με τους ανθρώπους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Πετάω οτιδήποτε αρνητικό, τις δύσκολες και τις άβολες στιγμές, την κούραση, ενδεχομένως και τη στεναχώρια της μη επανεκλογής μου.

Να πάμε στα θέματα υγείας…  Αρχικά είχες ένα λιποθυμικό επεισόδιο μέσα στη Βουλή.

Η λιποθυμία ήταν ένα καμπανάκι ότι έπρεπε να ξεκουραστώ. Ήταν μια περίοδος πολύ φορτισμένη. Και επειδή ποτέ δεν εγκατέλειψα το πρόγραμμα της μητέρας, που είναι 24/7, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της δουλειάς, που δεν είναι καθόλου μικρές, επειδή θέλω να είμαι και πάρα πολύ συνεπής σε ό,τι αναλαμβάνω, κατέρρευσα. Εκείνο το πρωί συγκεκριμένα, είχα πάει από τα άγρια χαράματα στο κολυμβητήριο, για να προλάβω να κάνω κάτι για την υγεία μου, δεν είχα φάει τίποτα, είχε και πολλή ζέστη την ώρα της Ολομέλειας και, όπως σηκώθηκα να πάω να πιω λίγο νερό γιατί αισθάνθηκα μια δυσφορία, μου ήρθε μια σκοτοδίνη και λιποθύμησα.

Πολλοί συνδύασαν τη λιποθυμία σου με την εγχείρηση καρδιάς στην οποία υποβλήθηκες.

Καμία σχέση. Στο χειρουργείο πήγα για ρεκτιφιέ (γέλια) και τώρα έχω μια επιδιορθωμένη βαλβίδα. Γνώριζα από πολύ μικρή ότι έχω πρόπτωση μιτροειδούς βαλβίδας, που είναι σχετικά σύνηθες, με τη διαφορά ότι στην περίπτωσή μου επρόκειτο για εκφυλιστική εκδοχή της, τη νόσο Barlow, και με είχαν ενημερώσει οι γιατροί ότι γύρω στα 50 έπρεπε να κάνω επιδιόρθωση βαλβίδας. Αν το άφηνα, θα έπρεπε να κάνω αντικατάσταση βαλβίδας και να παίρνω ένα χάπι εφ’ όρου ζωής.

Μετά από αυτήν την περιπέτεια της υγείας σου, ποιο είναι το μάθημα που έχεις πάρει για τη ζωή σου;

Ότι πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα και να είμαστε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε, όχι για αυτά που δεν έχουμε. Αποφάσισα ότι δεν θα επιτρέψω τίποτα να μου χαλάσει την ευτυχία και την ηρεμία μου. Θα κάθομαι να σκέφτομαι διπλά αν κάτι αξίζει τα νεύρα και τη στεναχώρια μου. Και μόνο αν είναι κάτι πολύ σοβαρό θα του δίνω σημασία. Επίσης αποφάσισα να ξεκινώ τη μέρα θετικά απέναντι στα πράγματα και, όταν κάτι με ρίχνει, να βγαίνω με τις φίλες μου και να το συζητώ, να παίρνω τον καφέ μου και να πηγαίνω μια βόλτα με το αυτοκίνητο και να ακούω μουσική για να χαλαρώσω, να περπατώ για να καθαρίσω το μυαλό μου ή να κάνω τη συνεδρία μου με τον ψυχολόγο μου.

Ποιο ήταν εκείνο το ερέθισμα για να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία;

Το να δώσω εξηγήσεις σε κάποιες αντιδράσεις μου και κάποιες σκέψεις μου για το αν κινούμαι στον σωστό δρόμο, αν αντιμετωπίζω καλά κάποια πράγματα. Με βοήθησε στο να αναγνωρίζω ποια είμαι, να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και να ερμηνεύσω τη συμπεριφορά μου μέσα από τη γνώση του εαυτού μου. Μου συστήνομαι καθημερινά, ανακαλύπτω καινούργια κομμάτια μου και με βλέπω μέσα από ένα άλλο πρίσμα.

Δεν έχεις μιλήσει πολύ για την απώλεια του πατέρα σου…

Η απώλεια του πατέρα μου μου έχει στοιχίσει γιατί δεν πρόλαβε να δει όλα αυτά που θα ήθελα να δει: τα παιδιά μας, τα εγγόνια του, αλλά και την εκλογή μου ως βουλευτή. Θα ήταν πολύ υπερήφανος ο πατέρας μου. Κυρίως όμως δεν ήταν εκεί ως παππούς. Για εμένα, αυτό είναι μεγάλη απώλεια. Και μου λείπει σε όλες τις πολύ σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Ήταν ένας άνθρωπος αυστηρός όταν εμείς ήμαστε μικρά παιδιά, αλλά μεγαλώνοντας και μετά τη συνταξιοδότησή του είχε γίνει σοφός και πάρα πολύ ήρεμος. Δεν μπορεί να αναπληρωθεί ποτέ αυτό το κενό. Απλά τον πρώτο καιρό είναι κάτι βαρύ. Και μετά αυτό έγινε ένα μόνιμο συναίσθημα μέσα μου: ότι τα έχω όλα στη ζωή μου, δεν μου λείπει τίποτα πέρα από τον πατέρα μου, που θα ήθελα να είχε ζήσει λίγο παραπάνω, για να δει τα εγγόνια του και την εξέλιξή μας.

Τι λες την ηλικία σου;

Φυσικά! Γιατί να κρύψω την ηλικία μου; Είμαι 52. Μου αρέσει η ηλικία μου. Νιώθω ότι βρίσκομαι στην καλύτερή μου φάση. Αισθάνομαι ότι αρχίζω ξανά, ότι έχω ανοίξει ένα καινούργιο κεφάλαιο, αυτό των 50+, το οποίο είναι μαγικό.

Μιλάς και για την εμμηνόπαυση, ένα θέμα ταμπού… Εννοείται ότι μιλάω. Γιατί να αποτελεί ακόμη ταμπού;

Παλιά καταλαβαίνω ότι μια γυναίκα στην εμμηνόπαυση θεωρούνταν μεγάλη, τελείωνε η ζωή της όπως την ήξερε. Τώρα αυτό δεν ισχύει. Οι πενηντάρες δεν έχουν καμία σχέση με τις συνομήλικές τους πριν από 30 χρόνια. Δυστυχώς, όμως, πολλές γυναίκες περνούν αυτήν τη φάση της ζωής τους χωρίς να γνωρίζουν τι τους συμβαίνει και γιατί. Δεν υπάρχει ακόμη η κατάλληλη ενημέρωση γύρω από το θέμα της εμμηνόπαυσης. Τώρα αρχίσαμε σιγά σιγά ως κοινωνία να μιλάμε και για αυτό. Όμως εξακολουθεί να είναι θέμα ταμπού. Όπως παλιότερα που θεωρούσαν τρελό όποιον πήγαινε σε ψυχολόγο. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την εμμηνόπαυση. Κάποια στιγμή θα μιλάμε άνετα γιατί προχωράμε, εξελισσόμαστε και όλα αυτά τα θέματα είναι ανθρώπινα, φυσιολογικά και συμβαίνουν σε όλες.