Παρασκευή, 6 Ιουνίου 2008. Συγγενείς και φίλοι του Νίκου Σεργιανόπουλου έχουν συγκεντρωθεί στο νεκροταφείο της Δράμας για να αποχαιρετήσουν τον 56χρονο ηθοποιό. Το κλίμα είναι βαρύ. «Αν ήταν έτσι, ας μην επέστρεφε ποτέ», μονολογεί ένας παιδικός του φίλος. Λίγο νωρίτερα δεκάδες άνθρωποι πέρασαν το κατώφλι του πατρικού του σπιτιού για να δώσουν κουράγιο στη μητέρα του, Νικολέτα. Όσοι τον γνώριζαν από την εποχή που έκανε τα πρώτα του βήματα στη ζωή –και, λίγα χρόνια αργότερα, στο θεατρικό σανίδι– αλλά και θαυμαστές του καταξιωμένου ηθοποιού θέλησαν να τον τιμήσουν φθάνοντας στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Εκεί όπου επέστρεψε ξαφνικά και πρόωρα, δολοφονημένος από τον Γεωργιανό μετανάστη David Murtikneli, τα ξημερώματα της 4ης Ιουνίου 2008.
Αναπάντεχο πορτρέτο του με γυαλιά, σε νεαρή ηλικία.
Τα παιδικά χρόνια
Γεννημένος το 1952, ήδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο Νίκος Σεργιανόπουλος αποτελούσε για τα παιδιά της περιοχής αυτό που αρκετά αργότερα βρέθηκε να στηλιτεύει μέσω των συνεντεύξεών του: Ήταν πρότυπο. «H ψυχή της παρέας», όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά άνθρωποι οι οποίοι έζησαν στο πλάι του εκείνα τα χρόνια της ανεμελιάς. Θυμούνται συχνά τον Νίκο να συγκεντρώνει τα παιδιά στον κεντρικό συνοικισμό της Δράμας και να τα οδηγεί στον παιδότοπο της γειτονιάς: Σε μια μεγάλη αλάνα με λίγα πεύκα, που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους νεαρούς της εποχής, η πιτσιρικαρία της πόλης δεν ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο. Λάτρευαν το μπέιζμπολ!
Συνήθως χωρίζονταν σε δυο ομάδες, με αρχηγούς το μικρό Νίκο και τον κολλητό του με το παρατσούκλι «Εγκέφαλος», και πάλευαν για τη νίκη. Αγωνίζονταν μέχρι τέλους, επιστρέφοντας πολλές φορές στο σπίτι αργά το απόγευμα, με σκισμένα παντελόνια και ματωμένα γόνατα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Νίκος είχε φάει ξύλο γι’ αυτόν το λόγο από τη μητέρα του. Όπως δήλωνε όμως χρόνια αργότερα, θυμόταν με νοσταλγία τα παιδικά του χρόνια, καθώς αποτέλεσαν «το καλύτερο κομμάτι της ζωής του».
Ο μικρός Νίκος χέρι-χέρι με την αδελφή του, Έφη, απολαμβάνει τη θάλασσα κατά τη διάρκεια καλοκαιρινών διακοπών της οικογένειας.
Οι σχέσεις του με το διάβασμα δεν ήταν οι καλύτερες –δεν τον χωρούσαν τα θρανία. «Με έψαχνε η μάνα μου για να διαβάσω», είχε πει σε συνέντευξή του. Οι φίλοι του ωστόσο θυμούνται ότι ήταν «πάρα πολύ καλός μαθητής». Με την υποκριτική τα πράγματα ήταν διαφορετικά, καθώς το μεράκι του για το θέατρο άρχισε να διαφαίνεται από πολύ νωρίς. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον θυμούνται από μικρή ηλικία να ερμηνεύει ρόλους στην αυλή του σπιτιού του. Και όχι τυχαίους: «Ο Νίκος είχε τρέλα με την Ιλιάδα. Συνήθιζε να κλέβει την ποδιά της γιαγιάς του, με την οποία είχε ιδιαίτερη σχέση, να τη φοράει σαν χλαμύδα, να βάζει και μια χάρτινη περικεφαλαία και να υποδύεται τον Αχιλλέα.
Από μικρός ήθελε να παίρνει πάντα τον καλύτερο ρόλο», λένε και προσθέτουν ότι ο νεαρός Σεργιανόπουλος συνήθιζε να παραποιεί το ρόλο, καθώς δεν μπορούσε με τίποτα να δεχτεί ότι ο ήρωας κάποια στιγμή πέθαινε. «Αυτό ήταν κάτι που μας εξόργιζε όλους». Έστηνε αδιάκοπα στην αυλή του σπιτιού του μια πρόχειρη σκηνή με κουρελούδες. Δημιουργούσε κοστούμια από εφημερίδες, καλούσε τους φίλους του και να ανέβαζε παραστάσεις, απαιτώντας όμως πάντα εκείνος να έχει τον πρώτο ρόλο. «Το είχε μέσα του. Κατάφερνε πάντοτε να κλέβει τις εντυπώσεις», επισημαίνουν και στέκονται σε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που είχε συμβεί στο σχολείο, όταν ο Νίκος Σεργιανόπουλος είχε απαγγείλει ένα ποίημα για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου. «Το απήγγειλε με τόσο πάθος, που στο τέλος σηκώθηκαν όλοι σαν ελατήρια από τις θέσεις τους και τον χειροκροτούσαν».
Απαγγέλλοντας ποίημα κατά τη διάρκεια σχολικής παράστασης.
Φαινόταν εξοικειωμένος με το φακό από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του.
«Θα γίνω ηθοποιός»
Aπό τη φύση του πεισματάρης, ο Νίκος Σεργιανόπουλος φέρεται να εχει κατασταλάξει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός από τα εφηβικά του κιόλας χρόνια. «Έλεγε πάντα ότι αυτό ήταν το όνειρό του», επισημαίνουν οι φίλοι του. Ωστόσο είχε ενδοιασμό να το ανακοινώσει στους γονείς του. Δεν φοβόταν όμως. Άλλωστε, σχεδόν πάντα έκανε αυτό που ήθελε, αψηφώντας τις όποιες συνέπειες. Όπως όταν έκανε εξορμήσεις μαζί με τους φίλους του στην Αγία Βαρβάρα, μια περιοχή με λίμνη, παρά την απαγόρευση που είχε από τους γονείς του, οι οποίοι φοβόντουσαν μήπως πνιγεί. Εκείνος όμως έβγαζε τα ρούχα και βουτούσε, κάτι που πλήρωσε μια φορά, όταν η παρέα του για πλάκα του έκρυψε τα ρούχα και εκείνος αναγκάστηκε να γυρίσει γυμνός στο σπίτι του, για να ακούσει γερή κατσάδα!
Με το θέμα του θεάτρου όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Γνώριζε καλά ότι ζούσε σε μια κλειστή κοινωνία και ότι είχε μεγαλώσει σε μια συντηρητική οικογένεια, που κάθε άλλο παρά εύκολο ήταν να αποδεχτεί την ιδέα ότι ο γιος τους θα γίνει θεατρίνος. Οι δικοί του, άλλωστε, προτιμούσαν να τον δουν υπάλληλο σε κάποιο δημόσιο οργανισμό. Πώς λοιπόν θα τους το ανακοίνωνε; Αυτό τον ενδοιασμό εκμυστηρευόταν συχνά στους πιο στενούς του φίλους, με τους οποίους σύχναζε στις τοπικές ντίσκο, όπου κάπνιζε και απολάμβανε το ποτό του καθισμένος στο μπαρ.
Μαζί με τον Ανδρέα Βουτσινά κατά τη διάρκεια διακοπών τους στη Δράμα.
«Ούτε να το σκέφτεσαι», ήταν η κατηγορηματική απάντηση που πήρε, όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να το ανακοινώσει στους δικούς του. Όμως δεν το έβαλε κάτω. Απλώς κέρδιζε χρόνο και περίμενε να έρθει η κατάλληλη στιγμή. Στο μεσοδιάστημα, συνέχιζε να απολαμβάνει την ανεμελιά των νεανικών του χρόνων, να ασχολείται με τον προσκοπισμό, το κολύμπι και το αυτοσχέδιο θέατρο.
Από τη Δράμα στη Θεσσαλονίκη
Σε ηλικία 24 ετών πραγματοποιεί το πρώτο άλμα της ζωής του. Δίνει εξετάσεις και μπαίνει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Νωρίτερα δεν είχε δεχτεί να καθήσει στα έδρανα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου είχε περάσει. «Ούτε να γίνει υπάλληλος σε τράπεζα. Μια θέση την οποία ονειρεύονταν οι περισσότεροι εκείνη την περίοδο», εξηγεί στενός του φίλος.
Παρά το γεγονός ότι είχε επιτύχει και στις εξετάσεις της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, προτίμησε να μείνει στη Θεσσαλονίκη μαζί με την αδελφή του, η οποία τότε σπούδαζε εκεί οικονομικά. Οι περιορισμένες οικονομικές του δυνατότητες εκείνη την εποχή δεν του επέτρεπαν, άλλωστε, να κατέβει στην Αθήνα.
Χαμογελαστός σε νεανικό πορτρέτο.
Τα πρώτα χρόνια της φοίτησής του στη Σχολή συνοδεύονται από το cool ύφος με το οποίο έγινε γνωστός στη συνέχεια. Δεν τρελαίνεται για τα μαθήματα και σπάνια πηγαίνει, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει δυο χρονιές να μείνει από απουσίες. Τα πράγματα όμως αλλάζουν όταν η Μάγια Λυμπεροπούλου, η οποία είχε ήδη διακρίνει το ταλέντο του, τον παρακινεί να αντιμετωπίσει πιο σοβαρά το θέατρο.
Ο Νίκος αφοσιώνεται για τα καλά στην υποκριτική. Αμέσως μόλις αποφοιτά από το Κρατικό, καταπιάνεται μαζί με τις Λυδία Φωτοπούλου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και Φιλαρέτη Κομνηνού με την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Η περιπέτεια μόλις έχει ξεκινήσει. Βρίσκεται μόνος απέναντι στο... κοινό – ή μήπως το ανάποδο;
Από τα πρώτα του κιόλας βήματα γίνεται σαφές ότι έχει προτίμηση στους κλασικούς συγγραφείς. Μερικές από τις παραστάσεις στις οποίες θα πρωταγωνιστήσει είναι: «Όνειρο Θερινής Νυκτός» του Σαίξπηρ, «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ, «Ο Θείος Βάνιας» του Τσέχοφ και «Ο Εραστής» του Πίντερ.
Το άστρο του αρχίζει να λάμπει. Είναι γοητευτικός πάνω και κάτω από τη σκηνή. Κατεβαίνει στην Αθήνα, όπου στο θέατρο Αθηνών μεταμορφώνεται σε Ρομπέρτο στο «Πέρα από τον ορίζοντα» του Ευγένιου Ο’ Νιλ.
Η σχέση με το αλκοόλ και την κοκαΐνη
ολέθρια σχέση του με το αλκοόλ έχει όμως ήδη αρχίσει. «Από το 1990 είχα ξεκινήσει να καταναλώνω ιδιαίτερα μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, ιδίως τις ημέρες που δεν είχα πρόβες, παραστάσεις ή προβλήματα», είχε πει στον ανακριτή, στον οποίο είχε οδηγηθεί το Δεκέμβριο του 2007 εξαιτίας της γνωστής περιπέτειάς του με την κοκαΐνη. Πολλοί επισημαίνουν ότι έφθασε εκεί εξαιτίας του ξαφνικού χαμού του πατέρα του. Άλλοι επιμένουν ακόμη και σήμερα ότι «δεν μπορούσε να διαχειριστεί σωστά το παιχνίδι της σόου μπιζ, σε ό,τι έχει να κάνει με τη σκοτεινή πλευρά της».
Ο Νίκος Σεργιανόπουλος απαγγέλλει ρόλο. «Μάζευε συχνά τα υπόλοιπα παιδιά της περιοχής και ανέβαζαν παραστάσεις», αναφέρουν φίλοι του
Την περίοδο 2001-2002, ο Νίκος Σεργιανόπουλος πρωταγωνιστεί μαζί με τη Ρένια Λουιζίδου στη θεατρική παράσταση «Νυφικό Κρεβάτι». Στο θέατρο κάθε βράδυ δεν πέφτει καρφίτσα και το αρρενωπό του στυλ δεν αργεί να προσελκύσει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον των τηλεοπτικών παραγωγών. Νωρίτερα, η ιδιωτική τηλεόραση του έχει δώσει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σειρές όπως «Εσύ αποφασίζεις», «Ανατομία ενός εγκλήματος», «Έρωτας και πάθος», «Άφρικα», «Μοιραίο Πάθος» και «Παλίρροια». «Η αλήθεια είναι ότι άργησα να μπω στην τηλεόραση», έλεγε συχνά ο ίδιος.
Με τη φίλη του Μέμη, στη Θεσσαλονίκη. «Δεν ήταν μια απλή φίλη, ήταν κάτι σαν αδελφή», λένε τα συγγενικά του πρόσωπα.
Η απογείωση έρχεται με το σίριαλ «Δύο Ξένοι» στο Mega. O τηλεοπτικός Κωνσταντίνος Μαρκοράς γοητεύει σε χρόνο μηδέν το γυναικείο πληθυσμό και τον καθηλώνει μπροστά στην τηλεόραση.
Ο Νίκος Σεργιανόπουλος, ο ηθοποιός με το αξύριστο look και τους γκρίζους κροτάφους, μετατρέπεται σε sex symbol. Όλοι του λένε ότι θυμίζει τον Τζορτζ Κλούνεϊ κι αυτός απλώς χαμογελά. Φωτογραφήσεις, εξώφυλλα, συνεντεύξεις μπαίνουν στο καθημερινό του πρόγραμμα. «Δεν τρελαινόταν για όλα αυτά. Ποτέ δεν του άρεσε η έκθεση. Προτιμούσε να περνάει απαρατήρητος», λένε άνθρωποι που τον γνώριζαν.
Ένα άλμα στα νεανικά του χρόνια αποκαλύπτει τη φιλοδοξία του να διακριθεί σε αυτό που αγαπούσε περισσότερο: Το θέατρο.
Πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας ο γοητευτικός ζεν πρεμιέ ζει μια άλλη, σκοτεινή πραγματικότητα, καθώς εθίζεται στην κοκαΐνη. «Για να αντεπεξέλθω στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις και να αντισταθμίσω την κατάπτωσή μου από το ποτό», εξηγεί ο ίδιος στον ανακριτή λίγες ημέρες μετά τη σύλληψή του, επισημαίνοντας ότι ο εθισμός του είναι τόσο μεγάλος, ώστε καταναλώνει ένα γραμμάριο την ημέρα. «Και όμως, οι δικοί του άνθρωποι δεν φαινόταν να γνωρίζουν το παραμικρό», λένε όσοι τον έζησαν όταν είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Οι ίδιοι άνθρωποι τον παρουσιάζουν ως ιδιαίτερα μελαγχολικό και φοβισμένο μετά τη δημοσιότητα που πήρε η είδηση της σύλληψής του.
«Ντρεπόταν ακόμη και να μας δει. Έκλαιγε σαν μωρό παιδί και ζητούσε συγγνώμη», είπαν αργότερα οι γείτονές του στην οδό Μετεώρων στο Παγκράτι. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο ηθοποιός έμοιαζε να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί. «Οι περισσότεροι φίλοι του τον είχαν ξεχάσει. Μόνο δυο ηθοποιούς είχαμε δει να έρχονται. Στο πλευρό του όμως βρισκόταν η οικογένειά του, οι πραγματικά δικοί του άνθρωποι». Όλοι εκείνοι στους οποίους, μετά την περιπέτεια του Δεκεμβρίου του 2007, είχε δώσει την υπόσχεση ότι γρήγορα θα ξαναστεκόταν πιο δυνατός από ποτέ στα πόδια του. Δεν πρόλαβε...
