Φέτος πρωταγωνιστεί στη «Μάγισσα» όπου κάνει τον καλό και στο «Σκηνές από έναν Γάμο» όπου… δεν θα τον χαρακτηρίσω – το αφήνω πάνω σας γιατί πρέπει να το δείτε. Ο Νίκος, ακόμη και όταν πνίγεται (σε αντίθεση με αρκετούς συναδέλφους του) χαμογελά και θα βρει πάντα τον τρόπο για να γίνουν όσα πρέπει. Και μια ακόμη συνέντευξη, «πρέπει». Αλλά επειδή κιόλας αγαπιόμαστε κάπως, περνάει και ωραία η ώρα. Γιατί όταν του λέω πόσο αρέσει και αν το ξέρει, γελάει πολύ. Κι εγώ ξέρω ότι δεν με κοροϊδεύει.
Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο σας στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά όπου παίζετε φέτος, τη «Μάγισσα».
Εγώ υποδύομαι τον Κανέλλο Λάσκαρη, σε μια ιστορία που αναφέρεται σε δύο οικογένειες που ζουν στη Μάνη του 1817. Η μία οικογένεια, η δική μας, έχει αρχηγό τον Γιώργο Γάλλο και είμαστε οι αριστοκράτες της περιοχής. Στην απέναντι όχθη είναι ο Νούσιας, που γίνεται συμπέθερός μας παρότι είναι πειρατής και κατώτερης κοινωνικής τάξης. Μέσα στο σπίτι μας, έχουμε μια υπηρέτρια που την υποδύεται η Έλλη Τρίγγου, η οποία έχει μαντικές ικανότητες και βλέπει το μέλλον, δημιουργώντας διάφορα θέματα. Στην ιστορία, ο δικός μου χαρακτήρας είναι αυτός του καλού, θετικού και δίκαιου ανθρώπου, που έχει παραμελήσει την προσωπική του ζωή για να φροντίσει για το καλό της υπόλοιπης οικογένειας και βέβαια τραβάει τα πάνδεινα. Ο Κανέλλος ήταν ερωτευμένος από τα νιάτα του με τη Δαμιανή, που την παίζει η Κατερίνα Λέχου, αλλά οι πατεράδες τους αποφάσισαν να την παντρευτεί ο Μιχαήλ, που τον υποδύεται ο Γιώργος Γάλλος.
Ο Κανέλλος τότε δεν είπε τίποτα, αλλά επειδή ήταν ένας πολύ δυνατός έρωτας δεν τον ξεπέρασε ποτέ και προτίμησε να τον πνίξει στο ποτό και στις παράνομες γυναίκες παρά να φτιάξει οικογένεια με κάποια που δεν αγαπά -παρότι δεν ήταν σύνηθες να είσαι ανύπαντρος εκείνα τα χρόνια.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι κάτι που συμβαίνει αρκετά συχνά και στην κανονική ζωή. Γιατί, πιστεύετε, ότι οι άνθρωποι φοβούνται να ομολογήσουν τον έρωτά τους ή πέφτουν σε παγίδες και τελικά δεν είναι με τους ανθρώπους που πραγματικά θέλουν;
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να εκδηλώσουν τον έρωτά τους για πολλούς λόγους. Είτε γιατί ο άλλος έχει ήδη σχέση, είτε γιατί δεν δείχνει ενδιαφέρον, είτε γιατί είναι μιας διαφορετικής τάξης, είτε γιατί ο ίδιος είναι παντρεμένος και ξαφνικά ερωτεύεται. Για μένα όμως το πιο δύσκολο είναι να θέλεις να εκδηλώσεις τον έρωτά σου αλλά να μην βρίσκεις ανταπόκριση από την άλλη πλευρά.
Υπάρχουν όμως και αρκετοί, οι οποίοι δεν εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους γιατί φοβούνται την απόρριψη.
Αυτό είναι το χειρότερο, γιατί αν δεν ρισκάρεις, έχεις προαποφασίσει ότι θα είσαι μόνος. Αυτό που λέω εγώ, είναι ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε πολλές αποτυχημένες σχέσεις, ώστε να είμαστε έτοιμοι για τη στιγμή που θα έρθει η καλή σχέση. Πολλές φορές, μιλώντας στην γυναίκα μου για το παρελθόν μας, το δικό μου ή το δικό της, της λέω ότι δεν με ενδιαφέρει τι έκανε πριν. Αυτό που ξέρω είναι ότι όλοι οι προηγούμενοι συνέβαλαν στο να τη βρω εγώ έτσι όπως είναι και να την ερωτευτώ. Οπότε, τους είμαι ευγνώμων. Το παρελθόν ούτως ή άλλως είναι κάτι το οποίο δεν αλλάζει -είτε συμφιλιώνεσαι με το παρελθόν του άλλου και προχωράς είτε παλεύεις με κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει και αυτό είναι παράλογο.
Πραγματικά είναι τόσο μάταιο αυτό, αλλά δυστυχώς η ανασφάλεια οδηγεί τους ανθρώπους και σε τέτοια μονοπάτια, έτσι δεν είναι;
Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο και μπαίνει στη μέση ο παράγοντας ζήλια, μπορεί να σε θολώσει και αρχίζεις να ζηλεύεις πράγματα τα οποία είναι ανέγγιχτα – ένα από αυτά είναι το παρελθόν. Η ζήλια προέρχεται από την ανασφάλεια και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που την ανασφάλεια τη δημιουργούν στον άλλον επί τούτου. Είναι ένα δίκοπο μαχαίρι, γιατί όταν ο άλλος είναι ανασφαλής και σε αγαπάει, μπορεί να κάνει τρέλες. Δεν ξέρω όμως πραγματικά τι είδους ικανοποίηση μπορείς να λάβεις από κάτι τέτοιο.
Επίσης πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι άμα ζηλεύετε πάρα πολύ, είναι ένδειξη μεγάλης αγάπης -κάτι το οποίο δεν ισχύει.
Συμφωνώ απολύτως. Υπάρχουν πολύ πιο ωραίοι τρόποι να δείξεις την αγάπη σου στον άλλον από το να ζηλεύεις. Η ζήλια είναι αρρώστια. Μπορεί να δημιουργεί μια ένταση και δεν είναι λίγοι αυτοί που τρέφονται από την ένταση, αλλά εγώ διαφωνώ με αυτό -η ζήλια είναι δηλητήριο. Μπορεί ως νέοι να έχουμε την ανάγκη της επιβεβαίωσης και να την εκφράζουμε μέσα από τη ζήλια, αλλά όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, όλο και περισσότερο ζητάει μια ησυχία και μια ασφάλεια. Για μένα αυτό είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για να κάνεις μια σχέση και κυρίως μια οικογένεια, όπου δεν χωρούν οι ζήλιες. Μόνο να ζηλεύεις τον άλλον θετικά, δηλαδή να τον καμαρώνεις. Να λες, κοίτα τι ωραία που φέρεται, πόσο αξιαγάπητη είναι, ενώ εγώ είμαι πιο ντροπαλός -αυτός όμως είναι θαυμασμός.
Κεφάλαιο «απιστία». Υπάρχει σοβαρή και μη σοβαρή απιστία;
Όχι, υπάρχει απιστία. Είναι ίδια όπως και να τη χαρακτηρίσεις.
Εξαρτάται γιατί την κάνεις την απιστία, αλλά ακόμα και ένα one night stand είναι απιστία, για μένα. Απιστία είναι και το να σκέφτεσαι να κάνεις κάτι, παρότι δεν το κάνεις. Tο να είσαι ένας άνθρωπος που κάνεις μια απιστία γιατί χρειάζεσαι επιβεβαίωση και τόνωση του εγώ σου είναι ένα πράγμα, υπάρχει και η απιστία που μπορεί να σε οδηγήσει σε έναν πολύ δυνατό έρωτα, αλλά είναι και κάτι πάρα πολύ επικίνδυνο. Το ρισκάρεις; Πώς κοιμάσαι μετά με τη γυναίκα σου;
Αν λοιπόν δεν απιστήσετε και απλώς σκέφτεστε πολύ έντονα τον άλλον, τι νόημα έχει; Εκτός κι αν είναι μια φάση της ζωής που αργότερα περνάει.
Δεν ξέρω, εγώ και αυτό το βλέπω ως απιστία. Όταν θέλεις κάτι πολύ, εγώ θα σου πω να το κάνεις. Ο καθένας αφήνει διαφορετικά περιθώρια στον εαυτό του. Υπάρχουν άνθρωποι που απιστούν και δεν σημαίνει τίποτα για αυτούς, γυρίζουν στην οικογένειά τους και είναι μια χαρά. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι οι οποίοι είναι πολύ συναισθηματικοί, μπορεί να ερωτευτούν και να τα τινάξουν όλα στον αέρα. Πολλές φορές οι άντρες όταν αγγίζουν τα 50, περνάνε μια πολύ μεγάλη κρίση, την οποία περιγράφει και το έργο του Μπέργκμαν, «Σκηνές από ένα γάμο». Δηλαδή ένας πενηντάρης φοβάται ότι τελειώνει ζωή του, ότι σε 20-30 χρόνια θα πεθάνει, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με ένα γάμο όπου δεν υπάρχει πια η φλόγα, η ορμή, η τρέλα του έρωτα, και βρίσκει μια πολύ νεότερή του γυναίκα, την ερωτεύεται σφόδρα και τα τινάζει όλα στον αέρα. Μετά από λίγα χρόνια όμως αυτή η νεότερη βρίσκει έναν νεότερο, τον ερωτεύεται και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Είναι πολύ ωραίο να γίνεσαι πάλι το επίκεντρο σε μια σχέση, να σε περιποιούνται, να μην υπάρχει ρουτίνα, αλλά, από την άλλη, και η νεότερη γυναίκα έχει απαιτήσεις. Είσαι διατεθειμένος να τις ικανοποιήσεις; Και ακόμα και αν είσαι, μπορείς; Μπορείς να ξαναβάλεις ένα δερμάτινο μπουφάν και να το παίζεις τζόβενο; Μπορείς ξαφνικά να αφήσεις τις παρέες με παντρεμένους και παιδιά και να βγαίνεις με πιτσιρικάδες, οι οποίοι ξεκινάνε τη ζωή τους και θέλουν να κάνουν τα πάντα; Όλα έχουν ένα κόστος.
Αν ο πρωταγωνιστής του έργου δεν τα τίναζε όλα στον αέρα, δεν θα έβρισκαν μπροστά τους ως ζευγάρι αυτό που συνέβη, πάλι και πάλι; Θέλω να πω ότι όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, δεν σημαίνει ότι η σχέση έχει τελειώσει;
Το ζευγάρι, που υποδυόμαστε στο έργο εγώ και η Μαρίνα Ασλάνογλου, στο τέλος αναρωτιούνται και οι δύο με δάκρυα στα μάτια, εάν έχασαν κάτι πολύ σημαντικό. Αν αγαπήθηκαν και αγάπησαν. Οι σχέσεις αλλάζουν με τα χρόνια. Ο έρωτας μπορεί να φύγει και να έρθει η αγάπη. Η αγάπη μπορεί να φύγει και να έρθει η στοργή. Πάντως οι σχέσεις θέλουν δουλειά. Οι άνθρωποι πρέπει να δουλεύουν μεταξύ τους, με τον εαυτό τους και να αποδέχονται τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος, η καθημερινότητα.
Εσείς θα συγχωρούσατε την απιστία;
Στο παρελθόν, δεν την έχω συγχωρέσει. Την καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να είμαι όπως ήμουν. Δεν παύει το γυαλί να ραγίζει. Υπάρχει ένα αγκάθι μετά. Θα προτιμούσα να μην την έχω μάθει αυτή την απιστία, γιατί από εκεί και πέρα τα πράγματα διαταράσσονται.
Πόσα χρόνια είστε παντρεμένος;
Είμαστε 10 χρόνια παντρεμένοι με τη γυναίκα μου, την Έλενα Καρακούλη – δεν είναι τόσα πολλά. Επίσης, είχαμε τη ζωή του ο καθένας πριν. Δεν παντρευτήκαμε μικροί και μας λείπουν πράγματα. Υπάρχουν ζευγάρια που ερωτεύτηκαν και έγιναν γονείς νωρίς και υπάρχει πάντα μια πικρία, ότι, «πολύ ωραία όλα αυτά αλλά εγώ τη ζωή μου δεν την έζησα». Να πούμε επίσης ότι υπάρχουν και άνθρωποι που είναι μοναχικοί, δεν είναι φτιαγμένοι όλοι να ζουν δυο-δυο. Δεν θέλουν καμία υποχρέωση, δεν το μπορούν -και είναι σεβαστό. Αλλά και η πλειονότητα των ζευγαριών νομίζω ότι θέλει ησυχία, σιγουριά, αγάπη, κατανόηση, υποστήριξη και κυρίως να ονειρεύονται μαζί.
Σήμερα πάντως τα διαζύγια είναι πολλά…
Ναι, γιατί οι σχέσεις εύκολα δημιουργούνται και εύκολα διαλύονται. Εγώ δεν θα ξεχάσω ότι όταν πήγαμε στην αρχιεπισκοπή για να βγάλουμε το χαρτί για τον γάμο, ήταν ένας κύριος εκεί που άρχισε να λέει ότι είστε πολύ καλός ηθοποιός και σας παρακολουθώ, σας έχω δει σε πολλές παραστάσεις και λοιπά και μετά λέει, ωραία για το διαζύγιο είστε εδώ, έτσι; Και του λέει η γυναίκα μου, όχι βέβαια, για να παντρευτούμε ήρθαμε. Μας ζήτησε συγγνώμη και μας είπε ότι οι 90 στους 100 πηγαίνουν εκεί για διαζύγιο.
Μέσα από διάφορες συζητήσεις, έχω προσέξει ότι έχεις πολλές θαυμάστριες στο νεανικό κοινό. Αλήθεια, σε φλερτάρουν;
Αλήθεια; Όχι, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο! Οι άνθρωποι που με πλησιάζουν και μου μιλάνε, εδώ και χρόνια, μου λένε πράγματα μόνο για τη δουλειά μου. Συνήθως μου λένε πόσο καλός ηθοποιός είμαι και θέλουν να βγούμε μια φωτογραφία μαζί. Δεν αισθάνομαι ότι αρέσω ή ότι είμαι ποθητός και πολύ χαίρομαι που το ακούω, γιατί, κακά τα ψέματα, όλοι θέλουμε να αρέσουμε!
Στο θεατρικό έργο που παίζεις και παρακολούθησα, κάποια στιγμή έπεσε και ξύλο, το οποίο ήταν και πάρα πολύ αληθοφανές. Εσείς πώς το νιώθετε αυτό εκείνη τη στιγμή;
Θα μιλήσω για το πρακτικό κομμάτι, ότι ξύλο επί σκηνής σημαίνει ότι προσέχω πάρα πολύ να φανεί σαν αληθινό, χωρίς να χτυπήσω καθόλου τον συνάδελφο. Δηλαδή, το πρώτο μέλημα πάντα είναι αυτό. Στις πρόβες, είχαμε και τη χορογράφο μας, τη Φαίδρα Σούτου, η οποία μας βοήθησε πολύ. Τώρα αν η παράσταση τελείωνε με αυτή τη σκηνή του ξύλου, δεν σου κρύβω ότι ίσως θα έφευγα με μια πίκρα. Αλλά επειδή πολύ γρήγορα πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να πάμε στην τελευταία σκηνή του έργου, που είναι πέντε χρόνια μετά και σε μία άλλη διάσταση, νομίζω ότι φεύγουμε πολύ ήρεμοι.
Ζούμε σε μια εποχή που η βία είναι πολύ έντονη και ειδικά προς τις γυναίκες, υπάρχουν ακόμη άντρες που πιστεύουν ότι αν τους φέρουν στα όριά τους, θα ρίξουν και καμιά σφαλιάρα για να τις συνετίσουν. Εσύ πώς το βλέπεις αυτό;
Φρικτό. Δεν μου αρέσει η βία σε οποιαδήποτε μορφή της. Όταν, δε, είναι σωματική και ο ένας είναι πιο αδύναμος, είναι ακόμη χειρότερο. Τώρα σε ένα ζευγάρι, το να χτυπάς έναν άνθρωπο με τον οποίο αγαπιέσαι, είσαι σε μια σχέση, έχεις παντρευτεί, έχεις παιδιά… -δεν έχω λόγια, εγώ φρικάρω με τέτοια πράγματα. Ό,τι κι αν έχει συμβεί, είναι ντροπή. Δεν μπορούμε να γυρνάμε πίσω, στο ζωικό βασίλειο. Καλύτερα να σηκωθείς να φύγεις, είναι απαράδεκτο το να σηκώσεις το χέρι σου.
Όταν θυμώνεις πάρα πολύ, τι κάνεις;
Όταν θυμώνω πάρα πολύ, φεύγω και κάνω ένα τσιγάρο. Μετά είμαι άλλος άνθρωπος. Προτιμώ να πάρω χρόνο και να δώσω χρόνο. Γιατί και ο άλλος που έχεις απέναντί σου, μπορεί επίσης να είναι θυμωμένος. Η βία πρέπει να εξαλειφθεί εντελώς. Τις γυναίκες πρέπει να τις προσέχουμε και να τις φροντίζουμε. Όσο για τα παιδιά, που και σε αυτά υπάρχει έξαρση βίας, πιστεύω ότι αντιγράφουν τους γονείς. Η παιδική ηλικία είναι η πιο τρυφερή και μας σημαδεύει για την υπόλοιπη ζωή μας. Γι’ αυτό θα πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, τι πρότυπα τους δίνουμε, πώς συμπεριφερόμαστε μπροστά τους. Γιατί αργά ή γρήγορα θα δούμε ένα μικρό καρμπόν από ό,τι κάνουμε.
Info:
«Σκηνές από έναν γάμο»: Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, τηλ. 210 3464380
Πρωταγωνιστούν Μαρίνα Ασλάνογλου, Νίκος Ψαρράς. Σκηνοθεσία: Ελενα Καρακούλη
