«Ο Ντέμης Ρούσσος, εμπνευσμένος από τους Φαραώ και τον Μεγάλο Αλέξανδρο, ήταν γνωστός για περίπου 30 χρόνια για την ψυχεδελική μουσική του, αλλά και για το κάποιες φορές κιτς παρουσιαστικό του, που θα αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στη μουσική», έγραψε η γαλλική «Liberation» για τον Ντέμη Ρούσσο, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 68 ετών, στις 25 Ιανουαρίου του 2015.
Ο Ντέμης Ρούσσος ήταν πάνω από όλα ένας Ελληνικός Μύθος, που αγαπήθηκε παγκοσμίως και υπήρξε μία από τις πιο χαρακτηριστικές εκκεντρικές φιγούρες της δεκαετίας του ’70, με τις κελεμπίες, τα μούσια, το γλυκό χαμόγελο, τα αθώα μάτια και το πρώιμο bear look. Για τη γενιά που μεγάλωσε στα 70s η μουσική και η φωνή του θα συνδυάζονται για πάντα με μια εποχή που σήμερα μοιάζει πολύ πιο απλή και πολύ πιο όμορφη. Το 2007 έδωσε στο περιοδικό «Status» μία από τις τελευταίες μεγάλες συνεντεύξεις του, με αφορμή τη βράβευσή του στα βραβεία «Άντρες της Χρονιάς» για το έργο της ζωής του.
«Oνομάζομαι Αρτέμιος Βεντούρης Ρούσσος, αλλά στην αρχή το όνομά μου, ανά χώρα, γνώρισε διάφορες βερσιόν και προφορές: Ντένης, Ντένης Ρούσσος… Μαζί με την καριέρα μου, καθιερώθηκε και το όνομά μου στην τελική του εκδοχή: Ντέμης Ρούσσος! Ένα όνομα και η ιδιαίτερη προφορά του μπορεί να αποδειχτούν μια λεπτομέρεια καθοριστικής σημασίας. Το δικό μου διαμορφώθηκε μέσα από διάφορες απόπειρες από τις χώρες που με αγάπησαν και με ανέδειξαν. Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 15 Ιουνίου του 1946. Πιστεύω ακράδαντα πως όλα όσα συνέβησαν στη ζωή μου ήταν καρμικά προδιαγεγραμμένα. Σε μερικές αναδρομές της ψυχής μου στο παρελθόν, τις οποίες έχω κάνει στα πλαίσια της πίστης μου στη μετενσάρκωση, ανακάλυψα ότι σε άλλες ζωές υπήρξα ιεροκύρηκας. Κοινώς, ένας άνθρωπος που ουσιαστικά βρίσκεται όρθιος μπροστά σε ένα κοινό και επικοινωνεί, μεταδίδει μηνύματα…
Ήμουν από μικρός ανήσυχο πνεύμα. Οτιδήποτε εμπεριείχε μια ευαισθησία μαγνήτιζε απόλυτα την προσοχή μου: χρώματα, ήχοι, μυρωδιές… Σε έναν τόπο μαγικό, όπως η Αλεξάνδρεια. Και οι δύο γονείς μου ήταν καλλιτέχνες στην ψυχή. Ο πατέρας μου ήταν ερασιτέχνης μουσικός, η μητέρα μου τραγουδούσε υπέροχα – με τις παρέες τους ζούσαμε κυριολεκτικά μέσα στη μουσική. Με στήριξαν και αγάπησαν αυτό που έκανα όσο το αγάπησα και εγώ. Αγόρασα την πρώτη μου κιθάρα στα 17 μου και δεν την πλήρωσα! Υποσχέθηκα στον έμπορο πως θα την πλήρωνε η μητέρα μου, η οποία ωστόσο δεν ήξερε τίποτα. Εγώ, το μοναδικό πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν να φύγουμε με το γκρουπ για τις Σπέτσες, όπου θα παίζαμε σε κλαμπ με ζωντανή μουσική. Μεγάλωσα με τη νοοτροπία του γκρουπ. Πρώτα, οι Idols και μετά οι We5. Κάπου εκεί γνώρισα τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και αμέσως καταλάβαμε ότι είχαμε πολλά κοινά πράγματα να κάνουμε. Όταν ήρθε η χούντα, φύγαμε για το εξωτερικό… Η επιτυχία μας ξεκίνησε στη Γαλλία. Υπογράψαμε το πρώτο μας συμβόλαιο ως Aphrodite’s Child».
