Η Βικτωρία ήταν μία από τις σημαντικότερες βασίλισσες του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας και αυτοκράτειρα των Ινδιών. Η περίοδος της βασιλείας της διήρκεσε εξήντα τρία χρόνια και κατείχε τον τίτλο της πλέον μακροχρόνιας στην ιστορία της Γηραιάς Αλβιώνας, ώσπου στις 10 Σεπτεμβρίου 2015 την ξεπέρασε σε χρόνια εξουσίας η Ελισάβετ Β΄ (εβδομήντα χρόνια).
Γενεαλογικά είχε γερμανική καταγωγή και ήταν η τελευταία εκπρόσωπος στον βρετανικό θρόνο του βασιλικού οίκου του Αννοβέρου. Ο διάδοχός και υιός της, Εδουάρδος Ζ΄, ανήκε στον Οίκο της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα.
Ήταν η πρώτη μονάρχης της Βρετανίας που είδε το όνομά της να δίνεται στη χρονική περίοδο της βασιλείας της ενόσω βρισκόταν ακόμη στη ζωή. Μέσα στο διάστημα, που χαρακτηρίζεται ως Βικτωριανή εποχή, με την έκρηξη της βιομηχανικής επανάστασης και τη σημαντική εδαφική επέκταση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας άλλαξαν ριζικά οι οικονομικές και κοινωνικές δομές του Ηνωμένου Βασιλείου. Μεταξύ των μεγάλων επιτευγμάτων της μοναρχίας της συγκαταλέγονται η θεσμική μεταρρύθμιση προς μια συνταγματικότερη μορφή πολιτεύματος και η επέκταση της Αυτοκρατορίας, η οποία έφτασε στο απόγειο της δύναμής της, διπλασιαζόμενη σε μέγεθος με την προσάρτηση των Ινδιών, της Αυστραλίας, του Καναδά και εδαφών της Αφρικής και του Νότιου Ειρηνικού.
Περισσότερα για την βασίλισσα Βικτωρία
Γεννήθηκε στο Παλάτι του Κένσινγκτον στις 24 Μαΐου 1819 και ήταν το μοναδικό παιδί του Εδουάρδου, Δούκα του Κεντ & Στράθερν (τέταρτου γιου του Γεωργίου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου), και της Βικτωρίας της Σαξονίας-Κοβούργου-Ζάαλφελντ.
Ο πατέρας της πέθανε το 1820 σε ηλικία πενήντα δύο ετών από πνευμονία, οκτώ μήνες μετά τη γέννησή της, και έξι μέρες αργότερα κατέληξε και ο παππούς της, Γεώργιος Γ΄, τον οποίο διαδέχθηκε ο Πρίγκιπας της Ουαλίας ως Γεώργιος Δ΄. Ύστερα από αυτούς τους δύο θανάτους η Βικτωρία βρέθηκε δεύτερη στη σειρά διαδοχής του θρόνου έπειτα από τον θείο της Γουλιέλμο Δ΄, καθώς ο Γουλιέλμος δεν είχε επιζήσαντες απογόνους. Μετά τον θάνατο του συζύγου της η μητέρα της Βικτωρίας, Δούκισσα του Κεντ, ανέπτυξε σχέσεις με τον Ιρλανδό αξιωματικό Σερ Τζον Κόνροϋ. Η συμπεριφορά του Κόνροϋ προς τη νεαρή πριγκίπισσα ήταν ιδιαίτερη τρυφερή αναπληρώνοντας έτσι την πατρική απουσία.
«Η βασιλική ασθένεια»
Σε ένα βιβλίο του Ουίλσον αναφέρεται ότι η βασίλισσα Βικτωρία ήταν φορέας της νόσου της αιμορροφιλίας, ασθένεια η οποία δεν καταγράφεται στα ιατρικά αρχεία της μητέρας της ούτε στα ιατρικά στοιχεία δεκαεπτά προγενεστέρων γενεών. Το γεγονός αυτό οδηγεί τον συγγραφέα στο συμπέρασμα ότι κληρονόμησε την αιμορροφιλία από τον Κόνροϋ. Η ασθένεια αυτή πέρασε σε απογόνους της και προκάλεσε το θάνατο στο γιο της, Λεοπόλδο, σε τρία εγγόνια και σε έξι δισέγγονά της, με αποτέλεσμα να μείνει γνωστή ως η "βασιλική ασθένεια".
Τα πρώτα της χρόνια η Βικτωρία μιλούσε μόνο γερμανικά εξαιτίας της καταγωγής της μητέρας της. Στην ηλικία των τριών άρχισε να διδάσκεται αγγλικά και εν συνεχεία έμαθε ιταλικά, αρχαία ελληνικά, λατινικά και γαλλικά. Επίσημος δάσκαλός της ήταν ο Αιδεσιμότατος Τζορτζ Ντέηβις. Ο φόβος της μητέρας της για πιθανή δολοφονία της Βικτωρίας από τους αδελφούς του πατέρα της, με σκοπό να ανέβουν στη σειρά διαδοχής, οδήγησε σε αυξημένα μέτρα προστασίας της. Ακόμη και στην αίθουσα διδασκαλίας συνοδευόταν πάντα από φρουρό.
Η ανάληψη του θρόνου στα 18
Στις 20 Ιουνίου 1837, είκοσι επτά ημέρες μετά την ενηλικίωση της Βικτωρίας, ο θείος της Γουλιέλμος Δ΄ πέθανε. Το γεγονός της ανήγγειλαν ο Αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπερυ και ο αυλάρχης Μαρκήσιος του Κόνυγχαμ, καλώντας τη να αναλάβει την ανώτατη αρχή της Αυτοκρατορίας. Η ίδια σημείωνε στο ημερολόγιό της την ημέρα εκείνη: "Είμαι πολύ νέα και σε πολλά, αν όχι σε όλα, άπειρη αλλά είμαι σίγουρη πως πολύ λίγοι έχουν πιθανότερη αληθινή καλή πρόθεση και περισσότερο αληθινό πόθο να πράξουν ό,τι είναι καλό και δίκαιο, απ’ ότι έχω εγώ".
Η απόδοση του βρετανικού στέμματος στη Βικτωρία έσπασε τη μακροχρόνια παράδοση, που ήθελε τον Βρετανό μονάρχη να αναλαμβάνει και τη διακυβέρνηση του Βασιλείου του Αννόβερου. Αυτή η μικρή μοναρχία κυβερνιόταν βάσει του παλαιού φραγκικού Σαλικού Νόμου, ο οποίος προέβλεπε την ανάρρηση μόνο ανδρών ηγεμόνων. Έτσι, τη διακυβέρνηση ανέλαβε ο θείος της Βικτωρίας, Ερνέστος Αύγουστος Α΄ του Αννόβερου, Δούκας του Κάμπερλαντ.
Η νεαρή Βασίλισσα με την άνοδό της στον θρόνο θέλησε να αποκοπεί από την επιρροή της μητέρας της και του Κόνροϋ. Οι αρχικά τρυφερές της σχέσεις με τον άτυπο πατριό της είχαν ψυχρανθεί, επειδή αντιλήφθηκε την προσπάθειά του να εκμεταλλευτεί τα προνόμια του αξιώματός της.
Ο γάμος της βασίλισσας Βικτώριας
Ο γάμος της Βικτωρίας ήταν ένα θέμα που απασχολούσε την Αυλή και την οικογένειά της από τη στιγμή της γέννησής της. Ο θείος της, Ερνέστος Αύγουστος του Αννοβέρου, ήλπιζε να παντρευτεί το γιο του, Γεώργιο, όμως ο νεαρός συνομήλικός της Πρίγκiπας τυφλώθηκε σε ηλικία δεκατριών ετών και αυτή η ένωση έμοιαζε απίθανη.
Ήδη από το 1836 ο θείος της Βικτωρίας, Λεοπόλδος Α΄ του Βελγίου, σχεδίαζε το γάμο της με τον επίσης συνομήλικο εξάδελφό της, Αλβέρτο, γιο του Δούκα της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα. Ο Λεοπόλδος και η αδελφή του κανόνισαν μια επίσκεψη του αδελφού τους, Ερνέστου, με τους δυο γιους του, Ερνέστο και Αλβέρτο, στη Βρετανία. Όμως, ο βασιλιάς Γουλιέλμος Δ΄ αντιπαθούσε τον οίκο του Κοβούργου και προτιμούσε τον Αλέξανδρο των Κάτω Χωρών, δευτερότοκο γιο του Γουλιέλμου, Πρίγκηπα της Οράγγης.
Η ίδια η Βικτωρία γνώριζε τα σχέδιά τους και κατέκρινε αυτήν τη περιφορά μνηστήρων. Σύμφωνα με το ημερολόγιό της συμπάθησε πολύ τον Αλβέρτο από την πρώτη στιγμή, ενώ βρήκε τον Αλέξανδρο "πολύ απλό". Μάλιστα, έγραψε στον Λεοπόλδο για να τον ευχαριστήσει που έφερε τον Αλβέρτο κοντά της, αλλά ήταν μόλις δεκαεπτά ετών και το θέμα του γάμου τέθηκε σε αναμονή.
Μετά την άνοδό της στο θρόνο, αναγκάστηκε να μένει στο Μπάκιγχαμ μαζί με τη μητέρα της, όπως όριζαν τα ήθη της εποχής, καθώς οι ανύπαντρες γυναίκες δεν μπορούσαν να μένουν μόνες τους. Παρόλα αυτά της παραχώρησε διαμερίσματα μακριά της γιατί, όπως εκμυστηρεύτηκε στο λόρδο Μέλμπορν, η παρουσία της καταπιεστικής μητέρας της προκαλούσε μια ασφυκτική κατάσταση. Ο Μέλμπορν τη συμπόνεσε αλλά την πληροφόρησε ότι αυτό θα άλλαζε μόνο εάν η Βικτωρία παντρευόταν.
Το 1839 οι δύο πρίγκηπες της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα επισκέφθηκαν ξανά το Λονδίνο. Εκεί ο Αλβέρτος συναντήθηκε για δεύτερη φορά με τη Βικτωρία και μεταξύ τους δημιουργήθηκε ειδύλλιο, το οποίο μέσα σε πέντε ημέρες από την άφιξή του στο Κάστρο του Ουίνδσορ κατέληξε σε πρόταση της Βασίλισσας να γίνει σύζυγός της. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1840 στο Βασιλικό Παρεκκλήσι των Ανακτόρων του Αγίου Ιακώβου, ενώ τέσσερις μέρες πριν η Βικτωρία είχε παραχωρήσει στον μέλλοντα σύζυγό της το προνόμιο να προσφωνείται ως η "Αυτού Βασιλική Υψηλότης". Μετά τον γάμο της η βασίλισσα Βικτωρία ενδιαφέρθηκε για την εξακρίβωση του ιδιαιτέρου επωνύμου του συζύγου της μέσα στον ευρύτερο Οίκο του Δουκάτου της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα. Εκείνη την εποχή το Δουκάτο κυβερνούσε η Δυναστεία των Βέττιν του κλάδου των Ερνεστίνων και η γραμματεία της την πληροφόρησε ότι το επινύμφιο επώνυμό της ήταν Βέττιν.
«Ενιωθε μειονεκτικά για το ύψος της που δεν ξεπερνούσε το 1,5 μέτρο και προτιμούσε να εμφανίζεται έφιππη».
Ο Αλβέρτος δεν έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στον βρετανικό λαό και αυτός ήταν ο κύριος λόγος που δεν του παραχωρήθηκε ο τίτλος του Πρίγκηπα Βασιλικού Συζύγου παρά το 1857. Η επιρροή του, όμως, στη Βασίλισσα ήταν τεράστια και παραμέρισε οποιαδήποτε άλλη, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Μέλμπορν, ο οποίος και εγκατέλειψε οριστικά την πρωθυπουργία, κατόπιν της εκλογικής ήττας των Ουίγων το 1841.
Το ζευγάρι απέκτησε εννέα παιδιά, οι γάμοι των οποίων με άλλα μέλη ευρωπαϊκών βασιλικών οίκων υπήρξαν η αιτία να αποδοθεί στη Βικτωρία το προσωνύμιο 'η Γιαγιά της Ευρώπης', καθώς απέκτησε σαράντα δύο εγγόνια και ογδόντα επτά δισέγγονα.
Η απόπειρα δολοφονίας εις βάρος της
Στις 10 Ιουνίου 1840, ευρισκόμενη μέσα σε ανοιχτή άμαξα μαζί με τον Αλβέρτο και ενώ διένυε την πρώτη εγκυμοσύνη της, δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τον δεκαοκτάχρονο Έντουαρντ Όξφορντ στον Λόφο του Συντάγματος (Constitution Hill). Ο νεαρός καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία σε θάνατο, αλλά η ποινή του δεν εκτελέστηκε λόγω παραφροσύνης. Η Βικτωρία δεν τραυματίστηκε από την επίθεση, καθώς οι βολές του επίδοξου δολοφόνου ήταν άστοχες. Το 1842 όμως έγιναν σε βάρος της άλλες τρεις, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές απόπειρες, που οδήγησαν τον Αλβέρτο να προτείνει στα μέλη του Κοινοβουλίου την ψήφιση της "Πράξης περί Εσχάτης Προδοσίας", βάσει της οποίας οιοσδήποτε στόχευε με όπλο τη Βασίλισσα, της επετίθετο, πετούσε εναντίον της οποιοδήποτε αντικείμενο ή εμφάνιζε όπλο παρουσία της με σκοπό να την τρομάξει, καταδικαζόταν σε επτάχρονη φυλάκιση και μαστίγωση.
Ο θάνατος της
Ξεψύχησε στις 22 Ιανουαρίου του 1901 στην αγκαλιά του αγαπημένου της εγγονού Γουλιέλμου του Β΄, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα θα γινόταν ο Κάιζερ του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
