Η Μήδεια, η αρχέτυπη παιδοκτόνος, στοιχειώνει το συλλογικό φαντασιακό από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Στην τραγωδία του Ευριπίδη, η προδομένη γυναίκα, απελπισμένη από την εγκατάλειψη του Ιάσονα, δολοφονεί τα ίδια της τα παιδιά ως ύστατη πράξη εκδίκησης. Η ιστορία της παραμένει μια σκοτεινή υπενθύμιση του τι μπορεί να γεννήσει το πάθος, η απόγνωση και η ψυχολογική κατάρρευση. Η Μήδεια δεν ήταν ποτέ απλώς μια γυναίκα που σκότωσε τα παιδιά της. Ήταν ένα σύμβολο, ένας εφιάλτης που επιστρέφει, μια φιγούρα που στοιχειώνει τη συλλογική μας μνήμη επειδή ενσαρκώνει κάτι που δεν θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα: την πιθανότητα η μητέρα, η ίδια η πηγή της ζωής, να γίνει καταστροφέας της. Στη σύγχρονη πραγματικότητα, η Μήδεια συναντάται ξανά σε δικαστικές αίθουσες, όπου μητέρες κατηγορούνται για τη δολοφονία των ίδιων τους των παιδιών.
Η παιδοκτονία αποτελεί ένα από τα πλέον ανείπωτα εγκλήματα, παραβιάζοντας τον πρωταρχικό δεσμό της μητέρας με το παιδί της. Οι ιστορίες παιδοκτονίας επανέρχονται ξανά και ξανά, όχι μόνο ως τραγωδίες που συμβαίνουν σε άλλους, αλλά ως κάτι που η κοινωνία προσπαθεί να εξηγήσει, να ταξινομήσει, να τοποθετήσει σε κάποιο ψυχολογικό ή κοινωνιολογικό πλαίσιο ώστε να το αποδυναμώσει. Οι ανθρωπιστικές επιστήμες, η ψυχιατρική και η εγκληματολογία έχουν προσπαθήσει να ερμηνεύσουν τα βαθύτερα αίτια αυτών των πράξεων. Οι αιτίες ποικίλλουν: επιλόχεια ψύχωση, κατάθλιψη, ναρκισσιστική διαταραχή, ψυχικές ασθένειες, κοινωνική απομόνωση ή ακόμη και η ακραία εγωπάθεια.
Αλλά στο τέλος, δεν υπάρχει πλαίσιο που να μπορεί να χωρέσει το αβάσταχτο. Μόνο μια σιωπή που απλώνεται, βαριά και αμετάκλητη. Και έπειτα, υπάρχει η πραγματικότητα.