Η Καλλιόπη Μητροπούλου δεν είναι μόνον το κορίτσι της “Ανισόπεδης Ντίσκο”

Είναι τόσο εύκολο να την κάνεις φίλη και άλλο τόσο δύσκολο να προσπαθείς να μιμηθείς την αιθέρια φωνή της όταν τραγουδάς σαν να μην υπάρχει αύριο "τον εαυτό μου χάνω, δεν έχω ύπνο και δε θέλω να πεθάνωωωω". Ναι, καλά καταλάβατε η Καλλιόπη Μητροπούλου είναι η γυναικεία φωνή στο τραγούδι του Pan Pan "Ανισόπεδη Ντίσκο" που από το 2022 που κυκλοφόρησε και μέχρι σήμερα το τραγουδάμε με το ίδιο πάθος και την ίδια διάθεση σαν να το ακούμε για πρώτη φορά. Η Καλλιόπη δεν είναι απλώς μια φωνή, δεν είναι απλώς μία τραγουδίστρια, είναι μία μουσικός ολοκληρωμένη με σπουδές κλασικής μουσικής και κλασικού τραγουδιού, είναι μουσικός, βιολονίστρια στην ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και ετοιμάζει τα δικά της projects με τα Echo Tides, το κουαρτέτο κουαρτέτο εγχόρδων με κρητική λύρα ονόματι SIBiLIMA αλλά και το δικό της άλμπουμ.

Πώς μπήκε η μουσική στη ζωή σου;

Στο σπίτι ακούγαμε βινύλια, η μαμά μου έλεγε πως προτιμά τους Doors και ο μπαμπάς μου τους Beatles. Ο πατέρας μου επίσης με πήγαινε σε πολλές συναυλίες με μουσικές όλων των ειδών, έπαιζε κιθάρα και μαζί παίζαμε για ώρες με ένα αρμονιάκι το οποίο το έχω ακόμη. Ξεκίνησα μαθήματα βιολιού στα 8 μου και πήγα στο Μουσικό Γυμνάσιο, που εκεί προστέθηκε το πιάνο, (το οποίο το ερωτεύτηκα, ήταν σα μια ορχήστρα από μόνο του), ο ταμπουράς και η φωνητική. Τελικά πήρα δίπλωμα στο κλασικό τραγούδι πριν από το δίπλωμα βιολιού, σπούδασα στο τμήμα Μουσικών σπουδών και μετά πήγα για μάστερ βιολιού στη Γερμανία. Κάπως ήταν μονόδρομος η μουσική, κάπως όλο αυτό ήταν η αρχή!

Παίζεις βιολί στην ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και ταυτόχρονα είσαι μια pop τραγουδίστρια επάνω στη σκηνή. Πώς ισορροπείς ανάμεσα στα δύο;

Στην ορχήστρα είμαι μέρος ενός συνόλου, ο ήχος μου οφείλει να γίνεται ένα με τον ήχο της ομάδας μου, παίζουμε στο ίδιο μέρος του δοξαριού, αναπνέουμε όλοι μαζί. Στο σόλο τραγούδι εμφανίζεται το εγώ, είναι η φωνή μου, που η φωνή στην ποπ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι πολύ διαφορετικός ο ρόλος μου λοιπόν αλλά και οι δύο αυτοί μουσικοί κόσμοι με εκφράζουν απόλυτα και αλληλοστηρίζονται μέσα μου. Μου αρέσει πολύ να κάνω διαφορετικά πράγματα, νομίζω δε θα μπορούσα να ασχοληθώ μόνο με ένα πράγμα στη μουσική. Για κάποιο καιρό στο Λονδίνο έπαιζα μόνο βιολί και μου έλειπε πάρα πολύ το τραγούδι. Και αντίθετα όταν κάνω διαλείμματα από το βιολί με «τρώνε τα χέρια μου». Μου αρέσει να ξέρω πως πχ απόψε έχω παράσταση στη λυρική και αύριο συναυλία που τραγουδάω, αργότερα μέσα στη βδομάδα μια ηχογράφηση κουαρτέτου και μετά να γράψω μουσική για κάτι.

Πώς είναι να ανεβαίνεις στη σκηνή ως μουσικός και πώς ως τραγουδίστρια;

 Το όργανο αλλάζει, όταν τραγουδάω πρέπει να είμαι πιο προσεκτική να μην αρρωστήσω, πχ κάποια στιγμή έσφιξα τα δόντια και έπαιξα βιολί σε συναυλία με πυρετό (δεν το προτείνω), αλλά δε θα μπορούσα με τίποτα να σηκωθώ να τραγουδήσω έτσι.

Θυμάμαι να μου λέει η δασκάλα φωνητικής μου να φοράω συνέχεια ένα φουλάρι στο λαιμό, χειμώνα- καλοκαίρι. Επίσης πριν από συναυλίες φωνής αποφεύγω να πηγαίνω σε μπαρ που καπνίζουν (και πάντα ελπίζω να μην καπνίζουν την ώρα του live) και καμία φορά κάνω και αφωνία.

Πώς φροντίζεις τον εαυτό σου;

Κάνω ψυχοθεραπεία κάποια χρόνια, με έχει βοηθήσει πολύ στις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους και κυρίως με τον εαυτό μου. Μου έχει ανοίξει πόρτες που δε φανταζόμουν και με έχει εξελίξει. Το κολύμπι επίσης με κάνει να ηρεμώ αφάνταστα, όταν ξυπνάω απλά πάω στο κολυμβητήριο και για μια ώρα ακούω τη μπουρμπουληθρένια εκπνοή μου μέσα στο νερό, εκτός από άσκηση μου φαίνεται φοβερά θεραπευτικό και σχεδόν σα διαλογισμός.

Πόσο εύκολο είναι να είσαι γυναίκα μουσικός; Μπαίνει μέσα το κομμάτι των στερεοτύπων;

Φυσικά μπαίνει, όπως παντού. Καταρχάς σε 111 ορχήστρες σε 31 χώρες το 2021-22, μόνο το 7.7% των έργων του προγράμματος ήταν γραμμένα από γυναίκες. Την προηγούμενη χρόνια από αυτές, ήταν 5%, όποτε υπάρχει μια βελτίωση. Σίγουρα έχω δει να συμβαίνουν αδικίες και να λέγονται πράγματα για γυναίκες μουσικούς που για άντρες μουσικούς δε θα λέγονταν, πχ αν μια γυναίκα μουσικός είναι κάπως αυστηρή, τη λένε «σκύλα» και περίεργη και δύσκολη, αν όμως ήταν άντρας θα τον σεβόντουσαν και θα έλεγαν πως είναι σοβαρός στη δουλειά του. Επίσης αν μια γυναίκα πάρει μια δουλειά άνετα θα σχολιαστεί και θα ακουστεί «ε, εντάξει είναι και ομορφούλα» και θα ακυρωθεί αμέσως το αν είναι απλά καλή για αυτή τη δουλειά. Δεν έχω ακούσει ποτέ τη φράση «ε εντάξει είναι και ομορφούλης, έκανε και τα γλυκά μάτια». Αυτά νομίζω δεν ισχύουν μόνο στη μουσική. Σε μια οντισιόν για ένα κουαρτέτο μου είχαν πει πως στις συναυλίες θα πρέπει να φοράω απαραίτητα τακούνια και φακούς επαφής. Αυτά είναι παραδείγματα σε όλες τις χώρες που έχω ζήσει, και από Γερμανία και από Αγγλία, παντού είμαστε πίσω. Η άδεια μητρότητας στις freelancer μουσικούς είναι αστεία παντού, και μάλιστα στο Λονδίνο θυμάμαι τις κοπέλες να φοβούνται πως θα χάσουν τις θέσεις τους στις λίστες από τις ορχήστρες αν εξαφανιστούν για κάποιο καιρό και έτσι συνέχιζαν να δουλεύουν όσο μπορούν.

Πώς ήρθε στη ζωή σου η Ανισόπεδη ντίσκο;

Με τον Παναγιώτη είμαστε  συνεργάτες, φίλοι, σαν οικογένεια πλέον, χρόνια. Μια καλοκαιρινή μέρα πριν 2 χρόνια μου έστειλε το κομμάτι, μου είπε να βάλω τη φωνή μου στο ρεφρέν, εγώ ενθουσιάστηκα. Ήμουν εξωτερικό για το γάμο μιας φίλης, ο Παναγιώτης το βιαζόταν, έκανα τα κουμάντα μου και βρήκα home studio μιας φίλης, πήγα το ηχογράφησα και τσουπ, του το έστειλα.

Πώς βίωσες αυτήν την τεράστια επιτυχία που έχεις σφραγίσει με τη φωνή σου;

Χαίρομαι πάρα πολύ. Δεν ξέρω, κάποιες φορές είμαι σε θέση παρατηρητή και δεν καταλαβαίνω και πολύ τι γίνεται. Το βιώνω στο έπακρο στα live που γίνεται χαμός, πριν λίγες βδομάδες έγινε η συναυλία στο Λυκαβηττό που ήταν συγκινητικά και μαγικά.

Στην Ανισόπεδη ντίσκο όλα νιώθεις ότι συμβαίνουν στην Αθήνα. Τι σ’ αρέσει και τι δεν αντέχεις σ’ αυτήν την πόλη;

Η Αθήνα είναι των άκρων. Εκεί που μου ζεσταίνει την ψυχή η γειτόνισσα μου, που θα μου χτυπήσει την πόρτα να μου δώσει λίγη πίτα γιατί έτσι της ήρθε, φλααατς μου έρχεται ένα ‘χαστούκι’ και ακούω κάτι απαίσιο που με διαλύει. Μου αρέσει η αμεσότητα της και δεν αντέχω τις κατσαρίδες της.

Αθήνα ή Λονδίνο;

Ανήκω και στις δυο πόλεις, όταν είμαι στη μια μου λείπει η άλλη. Αυτήν την περίοδο έχω νοσταλγία για το Λονδίνο, τη μισογεμάτη βαλίτσα με μαύρα συναυλιακά ρούχα που πάντα ήταν στη γωνία και περίμενε τηλέφωνο για να πάει τουρ, τα πάρκα του, τα κανάλια του, τα μουσεία του, τις ευκαιρίες του. Στο παρόν επιλέγω να είμαι στην Αθήνα γιατί έχω μια πιο ήρεμη ζωή με πιο αργούς ρυθμούς (αν και δε μπορώ να σταματήσω να κάνω 100 πράγματα ταυτόχρονα), κάνω ακριβώς αυτά που θέλω επαγγελματικά και έχω έναν κύκλο ανθρώπων γύρω μου. Το Λονδίνο αν και είναι ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο, είναι η πιο μοναχική πόλη, όλοι είναι busy with business as usual, εξοντωμένοι από ατέλειωτα commutes, για να βρεθείς με έναν φίλο πρέπει να το κανονίσεις 1 μήνα πριν και σίγουρα θα ακυρώσεις τελευταία στιγμή γιατί είσαι λιώμα από την κούραση. Μου έλειπε πολύ το sense of community. Γενικά κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις.

Μίλησε μου για τα Echo Tides...
Τα αγόρια μου! Ο Παναγιώτης, ο Γιάννης και ο Γιώργος. Ετοιμάζουμε νέο άλμπουμ- φωτιά. Επίσης παίζουμε στη Σαμοθράκη στο Pulsar Festival 8/8!

Ποια είναι τα δικά σου projects;

Έχω έτοιμο στο συρτάρι το πρώτο μου άλμπουμ, το Between. Παραγωγή έκανε ο Νίκος Βελιώτης και περάσαμε πολύ ωραία όλο το χειμώνα-καήκαμε. Παίζω επίσης με τους sibilima, ένα κουαρτέτο εγχόρδων και κρητική λύρα. Παίζουμε συνήθως μουσική που γράφουμε οι ίδιοι αλλά και commissions.