Η φετινή απονομή των βραβείων Όσκαρ θα σηματοδοτήσει 71 χρόνια από την πρώτη τηλεοπτική μετάδοση της τελετής, που έφερε στα μάτια του κοινού την λάμψη των μεγαλύτερων αστέρων του Χόλιγουντ.
Από την ίδρυσή τους το 1929, τα Όσκαρ είναι μια επίσημη εκδήλωση με white-tie dress code, η οποία πάντα σήμαινε ένα πράγμα: λάμψη στο φουλ. Tις πρώτες ημέρες, οι «αρχιτέκτονες» αυτού του προτύπου στιλ των κινηματογραφικών σταρ ήταν οι σχεδιαστές κοστουμιών των στούντιο – και όχι οι εταιρείες μόδας. Οι εμφανίσεις που δημιουργούνταν, είχαν σκοπό να διατηρήσουν την αίσθηση μυστηρίου και υπεροχής των ηθοποιών.
Ήταν μια εποχή που οι σταρ δεν ήταν καθόλου σαν εμάς τους απλούς ανθρώπους. Ήταν η απόλυτη παρέλαση των θεών και δεν υπήρχαν “αυθεντικές” γκλαμουράτες λήψεις πίσω από τις σκηνές. Ακόμη και όταν η Τζόαν Κρόφορντ παρέλαβε το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού στο κρεβάτι το 1947 (υποτίθεται ότι έπασχε από γρίπη), κάλεσε τους δημοσιογράφους να τη δουν με χτενισμένα μαλλιά, μακιγιάζ και ένα μεταξωτό νυχτικό της Helen Rose.
Η τηλεόραση ενίσχυσε το όμορφο αυτό παραμύθι του κόκκινου χαλιού.
Η ιστορία του red carpet
Ο αείμνηστος σόουμαν του Χόλιγουντ Σιντ Γκράουμαν μπορεί να δημιούργησε την παράδοση του κόκκινου χαλιού όταν καθώς το 1922, για την πρώτη πρεμιέρα της ταινίας “Ρομπέν των Δασών” με τον Ντάγκλας Φέρμπανκς στο Χόλιγουντ, έστησε έναν βυσσινί διάδρομο μπροστά από το αιγυπτιακό θέατρό του.
Αλλά η ιδέα του κόκκινου χαλιού χρονολογείται από το 458 π.Χ. και το έργο του Αισχύλου, Αγαμέμνων, το οποίο περιγράφει τον ήρωα του Τρωικού Πολέμου που επιστρέφει στο σπίτι του και βρίσκει ένα πορφυρό χαλί στρωμένο για αυτόν από τη σύζυγό του. Ο Αγαμέμνων αρνείται να πατήσει σε αυτό – ένας άνθρωπος, ένας θνητός- δεν πιστεύει ότι είναι άξιος να περπατήσει στο διάδρομο των θεών.
Σύμφωνα με την ιστορικό Amy Henderson, στα πιο σύγχρονα χρόνια, το κόκκινο χαλί αρχικά χρησιμοποιήθηκε στους σιδηροδρόμους. «Το 1902, η Νέα Υόρκη χρησιμοποιούσε πλούσια βυσσινί χαλιά για να κατευθύνει τους επιβάτες που επιβιβάζονται στα τρένα», σημειώνει.