H ημέρα που κατάλαβα ότι κάτι είχα ήταν η ημέρα που έγινε το lockdown στα θέατρα. Κατέβαινε η παράσταση όπου έπαιζα κι εγώ κάτι ένιωθα. Πήγα στο γιατρό να κάνω τις εξετάσεις μου και, μετά από λίγες ημέρες, φάνηκε ότι είχα πρόβλημα. Ήταν Φεβρουάριος του 2020.
Η τελική διάγνωση ήρθε τον Απρίλιο, λίγο πριν από το Πάσχα του 2020. Όταν την πήρα, αισθάνθηκα να παγώνει όλο το κεφάλι μου. Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ αφού οι άνθρωποι έχουμε δυνάμεις, οι οποίες κινητοποιήθηκαν άμεσα σε μένα. Ο σύντροφός μου, όταν το έμαθε, μου είπε μια απλή φράση, γεμάτη δύναμη, που δεν θα ξεχάσω ποτέ: «Εγώ είμαι εδώ». Μου τη λέει ακόμη σε κάθε δύσκολη φάση, γιατί το ταξίδι με τον καρκίνο δεν τελείωσε κι εκείνος είναι πάντα εδώ και μου κρατά το χέρι από την αρχή μέχρι σήμερα. Ποτέ δεν με έκανε να νιώσω άρρωστη. «Δεν θα το ξαναπείς ότι είσαι άρρωστη γιατί δεν είσαι άρρωστη. Είναι ένα ατύχημα. Θα περάσει και θα είσαι μια χαρά».
Ποτέ δεν με έκανε να νιώσω άσχημη όταν έπεσαν τα μαλλιά μου και ήμουν σαν γλόμπος. Μου έλεγε: «Τι όμορφη που είσαι, τι ωραίο κεφάλι έχεις!». Με φωτογράφιζε με το επιχείρημα ότι δεν θα ξυρίσω τα μαλλιά μου ξανά έτσι. Οπότε, μου έκανε συγκλονιστικές φωτογραφίσεις, χωρίς μαλλιά, με τουρμπάνια, με διαφορετικό μακιγιάζ... Ο σύντροφός μου με έκανε να μη με νοιάζει πραγματικά που δεν είχα μαλλιά. Έμαθα να φοράω τουρμπάνια και το έκανα προσωπικό στυλ. Κατά τη διάρκεια του lockdown, δεν υπέφερα από τον εγκλεισμό. Γελάσαμε πολύ, περάσαμε πολύ ωραία. Βίωσα τον καρκίνο μαζί με το lockdown.
Φόρεμα ZARA. Σκουλαρίκια MÉRBABE.
Είπα στον εαυτό μου, "Έζησες, χάρη και στο στήθος σου έκανες δύο παιδιά, τα θήλασες, και τώρα θα πρέπει να το αποχωριστείς, αφού το ευχαριστήσεις, για να ζήσεις παραπάνω".
Ο καρκίνος του μαστού έχει ένα συμβολισμό στην απώλεια: πρώτα έχασα το στήθος μου, το σύμβολο της γυναίκας, μετά τα μαλλιά μου, που κι αυτός είναι ένας ευνουχισμός, ένας ακρωτηριασμός. Αυτή η αρρώστια με έκανε να αναθεωρήσω πολλά. Βρήκα δύναμη λέγοντας στον εαυτό μου: «Κοίτα, έζησες, χάρη και στο στήθος σου έκανες δύο παιδιά, τα θήλασες, έζησες και ερωτικά και είσαι γεμάτη, χορτάτη, και τώρα θα πρέπει να αποχωριστείς το στήθος σου, αφού το ευχαριστήσεις, για να μπορέσεις να ζήσεις παραπάνω και να απολαύσεις τα παιδιά και τα εγγόνια σου».
Με δυνάμωσε ο καρκίνος, με άλλαξε. Κατάλαβα την αξία της ζωής, γιατί πολλές φορές παραμελούμε την κάθε μέρα. Δεν χρειάζεται βέβαια να μας τυχαίνουν δύσκολες καταστάσεις για να μπορούμε να συνειδητοποιούμε αυτή την αξία. Εγώ τώρα ξυπνάω διαφορετικά. Η ευχή «καλό ξημέρωμα» έχει άλλο νόημα για μένα. Όταν ήμουν μικρή, δεν την αντιλαμβανόμουν. Τώρα ξυπνάω και λέω «είμαι ζωντανή» και δεν μου φτάνει ο χρόνος για να κάνω αυτά που θέλω. Κατάλαβα ότι δεν είμαι μόνη μου στη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι δίπλα μου, που πάντα ήταν. Τελικά, αυτοί που θα είναι πάντα δίπλα σου είναι αυτοί που σε αγαπούν. Συγχωρώ πιο εύκολα πια. Γιατί η ζωή είναι μικρή. Γιατί αύριο μπορεί να μη ζω εγώ. Είναι ανόητο να κρατάω κακία.
Ο καρκίνος με έφερε κοντά με το «Άλμα Ζωής» και την πρόεδρό του, Παρασκευή Μιχαλοπούλου, που, το 2021 κι ενώ ήμουν ακόμη σε χημειοθεραπείες, μου έκανε πρόταση να διδάξω θέατρο σε γυναίκες survivors. Έφτιαξα μια ομάδα, έμαθα τι μπορούν να κάνουν και σε ποιο στάδιο της θεραπείας βρίσκονται και μετά τους είπα ότι δεν θα ξαναμιλήσουμε για τον καρκίνο στο μάθημα. Θα κάνουμε τις εξετάσεις μας, αλλά θα ζούμε τη ζωή μας. Μαζί κάναμε θέατρο. Τα κορίτσια έμαθαν τα πάντα για τη διαδικασία μιας θεατρικής παράστασης και μαζί δημιουργήσαμε κάτι μαγικό.
Την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου και για τρεις ημέρες, ανεβάσαμε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών ένα έργο που έχω γράψει εγώ, με τίτλο «Η Πρόσκληση». Ένιωσα πολύ υπερήφανη που τα κατάφεραν, αλλά και που ήρθαν και άνθρωποι από το χώρο μου, καθώς και οι γιατροί μου από το «Έλενα Βενιζέλου», όπου χειρουργήθηκα.
Η δημιουργία και κάθε μορφή τέχνης είναι θεραπεία. Εγώ δεν άφησα τη δουλειά μου ποτέ, ακόμα κι όταν ένιωσα να με αντιμετωπίζουν περίεργα από το χώρο μου, όταν νόσησα και το δημοσιοποίησα. Μου ζήτησε ο γιατρός μου να μιλήσω ανοιχτά για την ασθένειά μου ως δημόσιο πρόσωπο για να βοηθήσω γυναίκες που έχουν πολύ μεγάλα ψυχολογικά, συναισθηματικά και οικογενειακά προβλήματα από τη στιγμή που νόσησαν. Όμως μου έκανε κακό επαγγελματικά. Αισθάνθηκα ότι με ξέγραψαν, ότι δεν είχα ανταπόκριση σε κάθε μου προσπάθεια, σε κάθε μου δουλειά. Αποφάσισα να πάρω τα πράγματα πάνω μου και να διεκδικήσω όσα ονειρεύομαι να κάνω ακόμα. Έτσι, σκηνοθετώ ξανά: από τις 16 Οκτωβρίου ανεβάζω το έργο «Η Κουκούλα» του Θανάση Τριαρίδη στο θέατρο Αλκμήνη.
