Αυτό το πράγμα με την επιτυχία, τελικά, είναι πάντα λίγο απρόβλεπτο, ακόμα και για εκείνους που φαινομενικά «το έχουν». Ποιος να πίστευε που θα έφτανε ο Μίλτος Τεντόγλου, όταν άρχισε να κάνει parkour κρυφά στο γήπεδο των Γρεβενών; Γιατί ήταν ακριβώς αυτό: κρυφά. Κανείς δεν τον έβλεπε, εκτός από τον προπονητή του. Όχι ότι και εκείνος τον έβλεπε για αθλητή, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Εκείνη η στιγμή που παρατήρησε τον 15χρονο να πηδάει πάνω από φράχτες και να κάνει ακροβατικά για την πλάκα του, ήταν εκείνη η στιγμή που όλοι οι κανόνες γύρω από το αθλητικό ταλέντο καταρρίπτονταν.
Ο Μίλτος δεν είχε καμία σχέση με το στίβο. Γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου 1998, στα Γρεβενά και το περιβάλλον του ήταν μακριά από τον αθλητισμό που γνωρίζουμε. Στο γυμνάσιο ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να συνδεθεί με τις κατηγορίες των “αθλητικών παιδιών” στο σχολείο. Έκανε parkour γιατί ήταν κάτι που του έδινε την ελευθερία να εκφραστεί με το σώμα του χωρίς περιορισμούς, χωρίς αυστηρά πλαίσια, χωρίς αγώνες. Μια επιθυμία να ξεφύγει από την καθημερινότητα, να μην είναι απλά άλλος ένας μαθητής στο θρόισμα των ίδιων αιθουσών και των ίδιων δρόμων. Η εφηβική ανάγκη για ελευθερία, ταυτόχρονα κρυφή και διαρκής, σαν ένας υπόγειος χείμαρρος.
Οι πρωταθλητές δεν φτιάχνονται στα γυμναστήρια. Οι πρωταθλητές γίνονται από κάτι που έχουν βαθιά μέσα τους. Μια επιθυμία, ένα όνειρο, ένα όραμα.
— Pyrgodespoina (@Kyria_Katy) August 24, 2023
Μωχάμεντ Άλι, Αμερικανός πυγμάχος. #Τεντογλου pic.twitter.com/GZfJ0diZnZ
Αλλά αυτό που τον έκανε πραγματικά να ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή – ακόμα και πριν του δοθεί η ευκαιρία να δείξει το πραγματικό του ταλέντο – ήταν η ψυχραιμία του. Όταν, σε ηλικία 15 ετών, ο προπονητής Βαγγέλης Παπανίκος τον είδε να μπαίνει κρυφά στο στάδιο των Γρεβενών να κάνει parkour, εντυπωσιάστηκε. Είχε αυτό που όλοι οι μεγάλοι αθλητές έχουν από τη φύση τους. Όχι μόνο το ταλέντο, αλλά το coolness, το γεγονός ότι μπορείς να είσαι εκεί, να κάνεις κάτι απόλυτα εξαιρετικό, και να μην φαντάζει ούτε καν σαν προσπάθεια. Ήταν ο πρώτος που διέκρινε το ταλέντο και τη μεγάλη φυσική αλτικότητα του Τεντόγλου και υπήρξε ο πρώτος του προπονητής.
Τίποτα δεν τον προετοίμαζε για το τεράστιο μέλλον που είχε μπροστά του, για τον ήχο των ιαχών στο στάδιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο και του Παρισιού. Αλλά, όπως συμβαίνει συχνά στις μεγάλες ιστορίες, η τύχη συνάντησε το ταλέντο σε μια φαινομενικά τυχαία στιγμή. Και όλα άλλαξαν.
