Είναι ένας από τους ηθοποιούς που ξεχωρίζει για το πηγαίο του ταλέντο αλλά και για τη μοναδική του προσωπικότητα, που αποκαλύπτεται μέσα από κάθε του συνέντευξη. Σε αυτή που παραχώρησε πρόσφατα στο Vita, o Γιώργος Καραμίχος ξεδιπλώνει τις πολλαπλές πτυχές της προσωπικότητάς του και μιλάει ειλικρινά για πολλά κεφάλαια της πορείας και της ζωής του.
Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη συνέντευξή του.
Είσαι ένας πολύ γήινος άνθρωπος. Δεν διακρίνω καθόλου πάνω σου την αγωνία της εικόνας. Δεν έχεις κάνει για παράδειγμα ποτέ αισθητικές επεμβάσεις.
Δεν έχω κάνει και δεν με νοιάζει η εικόνα. Είμαι χορτάτος στη ζωή μου. Πρόσφατα άρχισα να χρησιμοποιώ κρέμες στο πρόσωπο, διότι εξαιτίας της θεραπείας που κάνω, παρουσίασα ξηροδερμία. Μου αρέσει να ντύνομαι με αισθητική, αλλά δεν ψωνίζω ιδιαίτερα.
Εμπιστεύομαι ανθρώπους που γνωρίζω ότι τα ρούχα τους έχουν μια χειροποίητη αίσθηση. Δεν έχω τέτοιου είδους ναρκισσισμό. Παρ’ όλα αυτά, ο ναρκισσισμός έχει πολλές πτυχές. Εχω ναρκισσευτεί στη ζωή μου για μια έξυπνη επιλογή που έχω κάνει, είτε αυτό αφορούσε κάποιον ρόλο είτε μια προσωπική επιλογή. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση που είχα από παιδί και η τελειομανία μου από την άλλη δεν με άφησαν να αποκτήσω ναρκισσιστική διαταραχή, όπως βλέπω πολύ συχνά γύρω μου.
Έχεις αναφέρει πως η περιπέτεια της υγείας σου σε έβαλε ουσιαστικά σε μια διαδικασία προσωπικού ξεκαθαρίσματος. Ηταν εύκολο ή δύσκολο να το πράξεις;
Δύσκολο! Είναι πολύ δύσκολο να καταργήσεις συνήθειες, να σπάσεις μοτίβα στα οποία έχεις συνηθίσει χρόνια. Υπάρχουν όμως κάποιοι βασικοί κανόνες από ένα σημείο και μετά. Για παράδειγμα, στις ανθρώπινες σχέσεις συνειδητοποίησα πως πράγματα που με ενοχλούσαν, για κάποιον λόγο τα ανεχόμουν. Επεφτα μέσα σε αυτή τη λούμπα, χωρίς να το καταλαβαίνω ή το καταλάβαινα, αλλά νόμιζα ότι έτσι γίνεται. Προσπαθώ να αποφεύγω ανθρώπους που τους αρέσει το κουτσομπολιό, όπως και όσους δεν είναι ευθείς.
Προτιμώ να μου πεις «δεν θέλω να σου πω κάτι» από το να χρησιμοποιήσεις ένα ψέμα. Αποφεύγω ανθρώπους που δεν με βοηθούν να σπάσω τα δικά μου μοτίβα, όπως είναι ο ναρκισσισμός.
Εχεις βρεθεί κάπου που ένιωσες την ανάγκη να ουρλιάξεις; Να αποβάλεις συμπιεσμένη πίεση;
Το έχω κάνει μέσα στη θάλασσα, κολυμπώντας. Κάνω μια ειδική άσκηση μέσα στη θάλασσα, εδώ και χρόνια, πριν ξεκινήσω να κάνω τις αναπνευστικές ασκήσεις λόγω πνεύμονα. Κάποια στιγμή, πριν από χρόνια, που ήταν πολύ έντονος ο θυμός και μη διαχειρίσιμος, ξύρισα το κεφάλι, ξύρισα όλο μου το σώμα, έφυγα για τη Νίσυρο με τον σκύλο μου και έμεινα για 10 μέρες χωρίς να μιλήσω σε άνθρωπο.
Πώς ήταν εκείνο το δεκαήμερο;
Υπέροχο. Αλλά είχε φυγή μέσα. Πολύ κλασική αντίδραση για εμένα.
Πέταξες άχρηστα… κομμάτια;
Εκαψα πολλά κούτσουρα… στο τζάκι! (σ.σ.: γέλια) Ηταν και χειμώνας.
Περπατούσα πολλές ώρες ώστε το σώμα να γειώνει τη συνθήκη, αλλά όχι, δεν το απέβαλα, καθώς φαίνεται, γι’ αυτό και σωματοποιήθηκε. Δεν έχω μάθει να το πετάω. Στην τελευταία σχέση που είχα, για παράδειγμα, προκειμένου να μην εκφράσω τον θυμό μου στο 100% – και τώρα που το σκέφτομαι με τρομερές αφορμές – έφευγα. Δεν θα ουρλιάξω. Δεν θα τα σπάσω.
Ερχομαι στην περιπέτεια του καρκίνου που έζησες πρόσφατα. Εχω την αίσθηση, από όσα είπαμε μέχρι τώρα, ότι ήταν ένα καμπανάκι του οργανισμού σου…
Δεν ήταν καμπανάκι αυτό, Γιάννη μου (σ.σ.: γέλια). Ηταν οι καμπάνες του Κουασιμόδου. Ηταν η δεύτερη μεγάλη καμπάνα στη ζωή μου.
Ποια ήταν η πρώτη;
Η πρώτη ήταν οι δύο απανωτές εγχειρήσεις που έκανα στη μέση, σε ηλικία 25 και 26 χρόνων. Και ύστερα από 25 χρόνια, προφανώς γιατί κάποια πράγματα δεν τα διόρθωσα, συνέβη αυτό. Εύχομαι, σε 25 χρόνια από τώρα, στα 75 μου να μην ψάχνω αιτίες και αφορμές. Τι να σου πω; Ηταν πολύ μεγάλο το σοκ. Ακόμη είμαι σκιαγμένος. Δεν έχω σκιαγραφήσει ούτε έχω οριοθετήσει τα τοπία και τους χάρτες μου, αλλά κάποιες σχέσεις από μόνες τους, αναδείχθηκαν στη βασική σταθερά της ζωής μου. Η σχέση μου με την κόρη μου. Το ήξερα, απλώς επιβεβαιώθηκε ότι είναι η πιο σημαντική που έχω στη ζωή μου.
Η σχέση με τον γιο μου, επίσης. Απλώς αυτός είναι πιο μικρός. Αλλά και η σχέση με φίλους μου. Οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου στο νοσοκομείο και με παρέδωσαν στους γιατρούς… Η Μαρία, ο Δημήτρης, η Αθηνά, η Κυριακή, ο Παναγιώτης, αλλά και άλλοι που δεν ήταν εκείνη την ώρα παρόντες, διότι δεν επιτρεπόταν να είναι όλοι εκεί, και είναι οι φάροι της ζωής μου. Είναι εκείνοι που ακόμα και όταν πνίγομαι βλέπω μέσα από τα βάθη κάτι να λαμπυρίζει. Αυτοί είναι οι φίλοι μου!
Πόσο σπουδαίο και πολύτιμο.
Πρόσφατα που ήμουν στη Νίσυρο, είχα φιλοξενούμενους έναν φίλο από Αγγλία και μια φίλη από Ιταλία και μετά είχα τραπέζι και κάποιους άλλους φίλους από Αμερική και Αυστραλία. Εκείνη τη στιγμή έτυχε να μιλήσω με τον πατέρα μου στο τηλέφωνο, ο οποίος μου είπε: «Βρε αγόρι μου, είσαι ο πιο σπουδαίος άνθρωπος που έχω συναντήσει». Ηταν πολύ μεγάλο δώρο αυτή η φράση του. Τον ρώτησα γιατί.
Και η απάντησή του ήταν: «Γιατί, βρε αγόρι μου, έχεις ανοιχτό σπίτι και έχεις σπίτια παντού!». Οι φίλοι μου είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου. Αισθάνομαι πως όπου και να πάω στον κόσμο έχω ανθρώπους που με το που θα βρεθούμε, ακόμα κι αν έχουμε να μιλήσουμε χρόνια, θα μπούμε κατευθείαν στο ουσιώδες.
Πώς ήταν αυτό το διάστημα του καρκίνου για εσένα;
(σ.σ.: γέλια) Το καθαρτήριο του Δάντη το ξέρεις;.
Θα σταθώ στο ότι είναι πολύ ωραίο που έβαλες όρια και είπες ότι άφησες πίσω σου όσους δεν σου άξιζαν.
Κάποιους δεν μπορώ να τους αφήσω πίσω μου. Είναι κάποια μέλη της οικογένειας, μπορείς όμως να τους κρατήσεις σε απόσταση. Κάποια στιγμή, μου είπε ένας φίλος ποιητής, όταν μίλησα για τη συγχώρεση: «Γιατί, βρε Γιώργο; Ας φύγουν και κάποιοι ασυγχώρητοι. Ας ξεχάσεις και κάποιους. Κάποιες πράξεις δεν είναι εύκολο να συγχωρεθούν».
Πώς ονειρεύεσαι από εδώ και πέρα τη ζωή;
Να απολαμβάνω κάθε στιγμή ό,τι προκύπτει. Δεν θέλω να ξέρω.
