Γιασεμή Κηλαηδόνη: «Καμιά φορά οι άνθρωποι μιλούν επειδή έχουν ανάγκη να ακούσουν τον ίδιο τους τον εαυτό να λέει όσα δεν αντέχει να αντιμετωπίσει»

Χάρμα ιδέσθαι να τη βλέπεις στο σανίδι, χάρμα και από κοντά, πιο χάρμα να της μιλάς. Η βροντερή σταθερή φωνή δεν μαρτυρά έναν αμετακίνητο άνθρωπο αλλά μια γλυκιά ύπαρξη, αενάως αναρωτώμενη, που δεν θα κάνει πίσω από αρχές και ήθος αλλά θα ψάξει κι άλλο κι άλλο όλα όσα η ψυχή παλεύει. Η Γιασεμί εξομολογείται και ομολογεί, γελάει και διστάζει, παλεύει, λερώνεται και κερδίζει. Γιατί το κέρδος δεν αφορά νίκες εγωιστικές αλλά νίκες καρδιάς. Αυτές, ξέρετε, που μας φέρνουν κοντά με όσα αγαπάμε και όσους αγαπάμε. Αυτό που λέμε ζωή. Και η δική της έχει το μεθυστικό άρωμα του ονόματός της.

Η Γιασεμί Κηλαηδόνη είναι το πρώτο παιδί της οικογένειας – η αδελφή της ήρθε αργότερα. Μέσα στην ασταμάτητη κίνηση Αννας Βαγενά, η Γιασεμί θα γεννηθεί στη Λάρισα αφού τότε ιδρύθηκε το Θεσσαλικό Θέατρο από τη μητέρα της. Ο Λουκιανός πηγαινοερχόταν. Το 1982 επιστρέφουν στην Αθήνα.

Αναρωτιέμαι, πόσο πιο προδιαγεγραμμένο μπορεί να είναι ένα μέλλον;

«Γεννιέμαι, κυριολεκτικά μέσα στο θέατρο. Ομως, είμαι και καλή μαθήτρια και ονειρεύομαι ή να κάνω τη δουλειά σας, ΜΜΕ – που πιστεύω ότι θα ήμουν και καλή- ή κινηματογράφο στην Αγγλία. Aργησα να το παραδεχτώ μέσα μου, αλλά όταν το αποφάσισα πήρα φόρα. Τους ανακοίνωσα ότι δεν θα δώσω πανελλήνιες και ότι θα πάω σε σχολή θεάτρου και πριν προλάβουν καν να το συνειδητοποιήσουν ήμουν στη Σχολή του Κώστα Καζάκου. Μια εξαιρετική σχολή με σπουδαίους καθηγητές όπως η Ολια Λαζαρίδου, ο Στάθης Λιβαθηνός, η Φιλαρέτη Κομνηνού, ο Κώστας Καζάκος φυσικά. Πολύ ωραίες εμπειρίες και ανταλλαγές».

Βγαίνετε και είστε έτοιμη για όλα; Για σχόλια, για ευκαιρίες ή δυσκολίες;

Βγαίνω έχοντας συνείδηση του τι θα αντιμετωπίσω. Ξέρετε, αυτή την επιφυλακτικότητα την αντιμετωπίζω ακόμη από τους συναδέλφους, όχι από το κοινό. Είναι φοβερό να κουβαλάς συνεχώς μια χαρά και ένα βάρος μαζί. Είχα διαβάσει κάποια στιγμή το υπέροχο «γονείς δυσμενές προνόμιο». Αυτό νιώθω. Αυτό είναι. Αν με έλεγαν Παπαδοπούλου, η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο εύκολη.

Πράγματι. Αμέσως σπουδές και αμέσως δουλειά;

Ακριβώς. Στα 22 μου, ξεκίνησα στο Μεταξουργείο των γονιών μου απευθείας με μεγάλους ρόλους. Είναι σχεδόν πρωτάκουστο σε ηλικία 25 ετών να παίζεις τη Φθινοπωρινή Σονάτα του Μπέργκμαν! Τα δικαιώματα, δε, του έργου τα είχε δώσει ο ίδιος ο Μπέργκμαν στη μητέρα μου.

Άρα, παίζοντας δίπλα στη μαμά, δεν έχετε και κάποιον… αντικειμενικό κριτή ή ήταν υπερβολικά αυστηρή ακριβώς για να μην σας κακομάθει;

Η μαμά είχε αγωνία όπως κάθε γονιός αλλά ένιωθε και την τεράστια ευθύνη αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε όλα αυτά και πώς αισθανόμουν φυσικά. Βλέποντας ότι στέκομαι, της πέρασε. Να σας πω, όμως, πως ήταν τόσο μεγάλη η ανησυχία της που θυμάμαι μια σκηνή που εκείνη είναι πλάτη στο κοινό και μιλάω εγώ, που ψιθύριζε τα λόγια μου μην και τα ξεχάσω. Ήθελα να την σκοτώσω – όπως άλλωστε και η κόρη στη Φθινοπωρινή Σονάτα. Ποιος ξέρει, μπορεί και να με βοήθησε!

Ποιες ανακαλείτε μετά ως σημαντικές και κυρίως καθοριστικές στιγμές για το μέλλον σας;

Σίγουρα, ένα τεράστιο βήμα που μου έδωσε τρομερή φόρα ήταν η Νέα Υόρκη όπου σε ένα εξάμηνο κάνω σεμινάρια στη σπουδαία δραματική σχολή “HB studio” και ένα σεμινάριο πάνω στη μέθοδο Suzuki. Μ’ αρέσει και το σωματικό θέατρο, το βρίσκω ενδιαφέρον. Δεν έμεινα δυστυχώς περισσότερο, παρότι θα ήθελα, αφ’ ενός γιατί ήμουν με τουριστική βίζα και αφ’ αφετέρου μου έλειπε κάπως ο σύντροφός μου και μετέπειτα σύζυγός μου.

Τι γίνεται στην επιστροφή;

Είμαστε 2008 όταν επιστρέφω από τη Νέα Υόρκη κάνω το περίφημο «Μαράν Αθά» του Δήμου Αβδελιώδη όπου είμαι 2μιση ώρες μόνη μου στη σκηνή και ενσαρκώνω 20 ρόλους. Νομίζω ότι αυτό το τόλμημα, το τόσο δύσκολο και υποκριτικά σπουδαίο, το χρωστάω στη Νέα Υόρκη με τη φόρα που μου έδωσε. Το έπαιξα 3 απανωτά χρόνια. Γεννάω Σεπτέμβριο του 2016 και ο Λουκιανός πεθαίνει Φεβρουάριο του 2017. Το ξαναπαίζω Μάρτιο του 2017, αλλιώς πια «αλλιώς» μετά τα δύο αυτά, τα τόσο καίρια για μένα, γεγονότα.

Οι πιο σημαντικές στιγμές μου στο θέατρο είναι Επίδαυρος, 2 φορές χορός, η «Ελευθερία στη Βρέμη» του Φασμπίντερ οι «Δύο Γυναίκες χορεύουν», πάλι με τη μαμά αλλά δεν παίζουμε μάνα-κόρη μα τη σχέση μια ηλικιωμένης και τη γυναίκας που τη φροντίζει, το «Θαύμα», «Αιολική Γη» στο Εθνικό όπου κάνω τη μαμά του Μάξιμου και το 2022 το «Ατσάλι». Τώρα ετοιμάζουμε για πρώτη φορά στο θέατρο την «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» της Αλκης Ζέη, έναν μονόλογο σε διασκευή και σκηνοθεσία Φώτη Μακρή για 15 παραστάσεις από 8 Μαΐου στο Μεταξουργείο. Το κάνουμε μονόλογο γιατί αλλιώς θα έπρεπε να έχει 40 ανθρώπους και να ανέβει σε ένα πολύ μεγάλο θέατρο άλλης φιλοσοφίας!

Αρα με τον Μάξιμο Μουμούρη που σας σκηνοθετεί τώρα στα «Ονειρα Γλυκά», τα έχετε ξαναπεί…

Tέτοιες συνεργασίες είναι υπέροχες. Θέλω να πω πως με τον Μάξιμο, χωρίς να είμαστε φίλοι, έχουμε συνεννοηθεί. Με χαρά, χωρίς ίντριγκες, κοιτάξαμε με κέφι και όρεξη τη δουλειά μας χωρίς να αναλωθούμε σε άλλα.

Τι μάνα είναι αυτή που υποδύεστε; Πρόκειται για μια γυναίκα που έχει δύο παιδιά, ζει και δουλεύει με το ένα, ο σύζυγος είχε χρόνια παράλληλη σχέση και εμφανίζεται ο μικρός, δεύτερος, γιος που προσπαθεί να βγάλει άκρη κι εκείνη μόνο που δεν τον… αποκληρώνει.

Καταλαβαίνω το κόλλημα που έχει με το πρώτο παιδί και να είναι μια σχέση τόσο εξαρτητική αφού μαζί του ζει και μοιράζεται τα πάντα – δουλειά, προβλήματα, οικονομικά, μυστικά. Δεν μπορώ όμως να αποδεχθώ το πώς έμεινε σε έναν γάμο με τέτοια απιστία. Εκείνη λέει λόγω των οικονομικών – μπορεί. Είναι πολύ μακριά από εμένα όμως αυτά τα ζευγάρια που μένουν σε σχέσεις χωρίς ένταση ή και καυγάδες, που παραμένουν σε μια σχέση μη σχέση. Είναι η σιωπή που κυριαρχεί στο έργο. Και πόσο δηλητήριο να αντέξει ένας άνθρωπος εσωτερικά; Πώς συνέχισε να ζει τη ζωή της έτσι; Στον μικρό γιο, τον Λευτέρη (δεν είναι τυχαίο το όνομα που του δίνει ο συγγραφέας αφού Λευτέρης είναι αυτός που ελευθερώθηκε) βλέπει τον άνδρα της, τις αλλαγές που αυτός προτείνει, την αλήθεια αλλά και την προσπάθεια να τους βγάλει από αυτό που έχουν συνηθίσει, τη νιώθει σαν απειλή. Για αυτό και θεωρώ κορυφαίο αυτό που λέει σχηματικά «Σας έχει τύχει ποτέ να τεντώσετε τα χέρια και να μην μπορείτε;» Να ζεις, δηλαδή, πάντα με το χέρι δεμένο. Ο μικρός είναι απειλή γιατί τέντωσε τα χέρια.

Τολμάτε να πείτε στους δικούς σας ανθρώπους κάτι όταν τους βλέπετε με «δεμένα χέρια»;

Δύσκολο πράγμα αυτό όταν ο άλλος δεν αντέχει να ακούσει. Οπότε εγώ επιλέγω να ακούω καλά τον άλλον όταν θέλει να μου μιλήσει. Στους φίλους όταν μου μιλούν, προτιμώ να ακούσω παρά να πω τη γνώμη μου. Καμιά φορά οι άνθρωποι μιλούν επειδή έχουν περισσότερο ανάγκη να ακούσουν τον ίδιο τους τον εαυτό να λέει όσα δεν αντέχει να αντιμετωπίσει. Θεωρώ πιο χρήσιμο τότε να είσαι εκεί για να ακούσεις.

Με τους γονείς σας, την Αννα και τον Λουκιανό έχει συμβεί αυτό;

Οι γονείς μας δεν ήταν ποτέ σε… σιωπή. Εβλεπα δυο ανθρώπους σε μια συνεχή συγκρουσιακή κατάσταση, έπρεπε να συνδυάσουν δυο ζωές πολύ έντονες χωρίς όμως να καταστήσουν τα παιδιά τους συνένοχους σε αυτό. Ο Λουκιανός αλώνιζε συνεχώς, εκείνη ήταν επίσης μια δυναμική, γοητευτική γυναίκα και ό,τι τους συνέβαινε το κράτησαν μεταξύ τους – δεν μας έμπλεξαν ποτέ. Αλλωστε ήταν μαζί 45 χρόνια! Μεγαλώσαμε σε ένα σπίτι σε ένταση, σε ρυθμό, σε ένα συνεχές πάρτι, με ζωντάνια – δεν πλήξαμε ποτέ!

Εχετε ζήσει κακοποιητική συμπεριφορά;

Ναι –στη δουλειά- και μάλιστα από γυναίκα. Τη διαχειρίστηκα με ψυχραιμία, το κουβέντιασα μαζί της λίγο μετά γιατί μ’ αρέσει να λύνω τα θέματα. Παρ΄ όλα αυτά η ψυχοθεραπεία με βοήθησε να κατανοήσω ότι δεν φταίω για όλα και, επίσης, ότι δεν χρειάζεται να τα λύνω όλα πάντα. Γιατί κιόλας, δεν λύνονται πάντα γιατί δεν θέλουν οι άλλοι. Πρέπει και αυτό να το μάθεις.

Και ένα πινγκ πονγκ…

Υπάρχουν στιγμές αληθινής ευτυχίας;

Υπάρχουν.

Τι σας αφοπλίζει;

Η αγένεια.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος;

Η υγεία.

Ποια θεωρείτε ως την πιο υπερεκτιμημένη υπόθεση με την οποία ασχολούνται οι άνθρωποι;

Το politically correct. Νομίζω ότι υπερβάλουμε πάνω σε ζητήματα με τα οποία ζούμε μια ζωή και τώρα τα διογκώνουμε. Δεν εννοώ φυσικά ότι δεν χρειάζεται όταν πρόκειται ειδικά για αυτονόητες ελευθερίες, αλλά φοβάμαι πως φερόμαστε και ακραία.

Ειλικρίνεια με κάθε κόστος ή white lies;

Ειλικρίνεια.

Τι έχετε μετανιώσει και θα μπορούσατε να έχετε κάνει αλλιώς και τι άλλο που όμως πάλι θα το κάνατε;

Το ότι μπήκα από νωρίς σε μακροχρόνιες σχέσεις, παρότι το συναίσθημα μου δεν είναι μονογαμικό θεωρητικά. Απαντά ακριβώς την ερώτησή σας.

Τι εκτιμάτε στους ανθρώπους που αγαπάτε;

Το χιούμορ.

Τι σημαίνει «παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά»; Πώς το νιώθετε;

Σημαίνει ότι τον εμπιστεύομαι και λειτουργώ με το ένστικτο μου. Κι εγώ τον παίρνω στα σοβαρά.

Τι επαναλαμβάνετε στην καθημερινότητά σας;

Πλένω τα πιάτα πριν κοιμηθώ, τακτοποιώ το γραφείο και τα χαρτάκια, θέλω τα πάντα ευθυγραμμισμένα και τα ρούχα βαλμένα με χρωματική παλέτα.

Ποια είναι τα αγαπημένα σας διαβάσματα;

Σωτήρης Δημητρίου, Ρέιμοντ Κάρβερ, Γουίλιαμ Φώκνερ, Κλερ Κίγκαν.

Ποια είναι η μεγαλύτερη υπερβολή σας;

Ο ψυχαναγκασμός της τάξης.

Τι ταλέντο θα θέλατε να έχετε;

Θα ήθελα να παίζω ένα όργανο.

Πόσο πίσω αφήνετε ή δεν αφήνετε τα πράγματα;

Δεν μετακινούμαι εύκολα, τα κουβαλάω αλλά όχι τόσο έντονα.

Για ποιο πράγμα περηφανεύεστε ως μητέρα;

Γιατί έχουμε κάνει ένα παιδί χαρούμενο.

Info: «Ονειρα Γλυκά», θέατρο Τόπος Αλλού, Κεφαλληνίας 17, Κυψέλη, τηλ. 210 8656 004

*Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Χριστίνα Δενδρινού