Είναι ένας ηθοποιός που πραγματικά εξελίχθηκε εντυπωσιακά. Ξεκίνησε ως αντάρτης και, συν τω χρόνω και χωρίς να συμβιβάζεται, κέρδισε ρόλους και ανθρώπους του θεάτρου με την επιμονή και την αφοσίωσή του.
Ποιος ήταν ο ρόλος της ζωής σας;
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι σχεδόν δεν μπορώ να την απαντήσω. Δεν θα έλεγα ότι έχω ρόλους ζωής, αλλά συνεργασίες με σπουδαίους σκηνοθέτες, ο καθένας από τους οποίους με έχει επηρεάσει πολύ και έχει συμβάλει στη διαμόρφωσή μου και στο να πάω παρακάτω.
Αυτοί είναι ο Θεόδωρος Τερζόπουλος,ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, η Άντζελα Μπρούσκου, ο Νίκος Καραθάνος, ο Άρης Μπινιάρης, ο Τσέζαρε Γκραουζίνις και ο Σίμος Κακάλας. Και, φυσικά, ο Δημήτρης Τάρλοου, με τον οποίο δουλεύουμε φέτος μαζί, και η πρώην σύζυγός μου, Αλίκη Δανέζη-Κνούτσεν, αποτελούν συνολικά μεγάλες εμπειρίες.
Τι είναι το σημαντικότερο σε μια θεατρική συνεργασία;
Η επικοινωνία και το πώς δένει η ομάδα. Σημασία έχει, δηλαδή, να εκτίθεσαι όσο γίνεται περισσότερο νιώθοντας ασφαλής.
Όταν είστε πάνω στη σκηνή, πώς νιώθετε τον παλμό του κοινού και πώς θυμάστε να σας έχει επηρεάσει;
Τον παλμό του κοινού τον νιώθουν όλοι. Από τη συγκέντρωσή του μπορείς να καταλάβεις αν η παράσταση μετρά. Τα αισθάνεσαι όλα και ηχητικά και οπτικά – ακούς και βλέπεις κινήσεις. Θυμάμαι πάντως στο «Festen» ότι ο ρόλος μου ενόχλησε τόσο πολύ κάποιους ανθρώπους που σηκώνονταν και με έβριζαν την ώρα της παράστασης.
Τον παλμό του κοινού τον νιώθουν όλοι.