Για τη Χριστίνα Φλαμπούρη τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο -όπως και για κάθε άλλη γυναίκα ή μητέρα

Για να αντιληφθείς το μεγαλείο της προσωπικότητας της, υπάρχουν σε ολόκληρο τον κόσμο μόλις 400 άνθρωποι που έχουν καταφέρει να κάνουν πραγματικότητα το «7 Summits Project». Kαι τι ακριβώς είναι αυτό;

Είναι ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα, όπου ένας άνθρωπος καταφέρνει να ανέβει και να πατήσει στην ψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου. Και η Χριστίνα Φλαμπούρη είναι η πρώτη Ελληνίδα γυναίκα που κατάφερε να δει τον κόσμο και από τις 7 ψηλότερες κορυφές του -και μάλιστα σε μόλις 3,5 χρόνια.

Η Χριστίνα λοιπόν είδε τον κόσμο από την κορυφή του Kilimanjaro, στα 5.895μ. Από το όρος Aconcagua της Αργεντινής στα 6.962μ., από το Elbrus της Ρωσίας στα 5.642μ., από το McKinley/Denali, που είναι στα 6.190μ. στην Αλάσκα και από πολλές ακόμη κορυφές.

Από τη λίστα δεν έλειψε και το Έβερεστ με την Χριστίνα να φτάνει στην κορυφή του κόσμου και να γίνεται η πρώτη Ελληνίδα που το καταφέρνει, και η μία στις 70 γυναίκες παγκοσμίως. Να αναφερθεί πως ήταν μόλις 30 ετών όταν πάτησε στο Έβερεστ, ενώ επαγγελματίες ορειβάτες έχουν εμπειρία 30 ετών στην αναρρίχηση και δεν τα καταφέρνουν μέχρι εκεί.

Για τον αλπινισμό, για το υπέρτατο αυτό κατόρθωμα και για την εμπειρία της στα βουνά έχει μιλήσει πολλές φορές. Ωστόσο το προσωπικό της μεγαλείο δεν μένει μόνο εδώ. Η ίδια όντας πλέον μητέρα και motivational speaker, έχει πολλά περισσότερα να χαρίσει σε κάθε νέα μαμά, ενώ οι δράσεις της αφορούν κάθε σύγχρονη γυναίκα που την ενδιαφέρει τόσο η μητρότητα, όσο και οι προσωπικοί της στόχοι.

Όπως η ίδια μας λέει, πλέον βρίσκεται στο 3ο κεφάλαιο της ζωής της. Έχει κατακτήσει τις κορυφές της, έχει εκδόσει το δικό της παιδικό παραμύθι από τον εκδοτικό οίκο Πατάκη με τίτλο «Στις 7 κορυφές» σε συνεργασία με την Μαρία Ρουσάκη και έχει πλέον αποκτήσει τον γιο της, ενώ περιμένει και την κόρη της.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως σταματάει την πορεία της, ούτε αφήνει στην άκρη τις προσωπικές της φιλοδοξίες. Αντιθέτως μέσα από τις «Outdoor Mums» δημιουργεί δράσεις και ενέργειες για μητέρες και μωρά. Πάμε να την γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από τις δικές της αφηγήσεις.

Μετά το σχολείο, πήγα στο Πανεπιστήμιο, έπειτα δουλειά – σπίτι και καμιά έξοδο τα Σαββατοκύριακα. Έκανα ο,τι κάνουν τα παιδιά της ίδιας ηλικίας. Τίποτα extreme, τίποτα ιδιαίτερο. Συμβατικές καταστάσεις ζούσα πριν ξεκινήσω τα βουνά.

Όταν γέννησα, ο άντρας μου με παρακίνησε να βγούμε έξω και να κάνουμε το πρώτο μας πικ-νικ στην Πάρνηθα. Ο γιος μου ήταν μόλις 10 ημερών τότε και συνειδητοποίησα πως τελικά όλα μπορούσαν να γίνουν. Άρχισα να ψάχνω φίλες που θα μπορούσαμε να κάνουμε δραστηριότητες μαζί με τα μωρά μας. Ήμουν πολύ τυχερή γιατί και η φίλη μου είχε γεννήσει πριν από δυο μήνες και κάναμε μαζί βόλτες στη φύση και τα βουνά, παρέα με τα βρέφη μας.

Στις συναντήσεις μας βγαίνει μια απενεχοποίηση όταν ξέρεις πως κάποιος περνάει τα ίδια. Άρα βρισκόμαστε δυο φορές τον μήνα και έχουμε πάντα φύση, έχουμε τα μωρά γιατί ως νέες μητέρες χρειαζόμαστε να συνδεθούμε με το μωρό μας, και επίσης το τρίτο συστατικό στις συναντήσεις μας είναι η κοινωνικοποίηση. Να μιλήσουμε, να κουβεντιάσουμε, και να πούμε ό,τι μας προβληματίζει.

Φοβήθηκες ποτέ, πως μέσα από την μητρότητα, θα «χάσεις ή θα θυσιάσεις» τους νέους σου στόχους ή την ελευθερία σου;

Ναι, το φοβόμουν η αλήθεια είναι. Το φοβόμουν γιατί όταν έμεινα έγκυος, μου έλεγαν πολλοί ορειβάτες “Φλαμπούρη, τώρα που θα γίνεις μαμά τέρμα τα βουνά ή τέρμα τα ταξίδια”.

Το έλεγαν τόσο έντονα και ειλικρινά με εκνεύριζε, γιατί ενδόμυχα και εγώ το φοβόμουν. Όταν όμως είδα ότι δεν χρειάζεται να κόψεις αυτά που αγαπάς και μπορείς να τα κάνεις με το παιδί σου, συνειδητοποίησα τι χαρά έχει η μητρότητα και πόσο με έχει ανανεώσει. Όταν ο γιος μου ήταν μόλις 10 ημερών, κάναμε το πρώτο μας πικ νικ στην Πάρνηθα, και όταν ήταν 2,5 μηνών πήγαμε το πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στους Δολομίτες στην Ιταλία, όπου μέναμε σε μια σκηνή και είχε χειμερινές συνθήκες -κι’ όμως πήγε εξαιρετικά.

Το παιδί μου έμενε μαζί μου και με τον άντρα μου σε μια ορειβατική σκηνή και κοιμόταν μια χαρά, έτρωγε μια χαρά, περνούσε καλά. Και το μωρό μου ήταν χαρούμενο, και κάναμε ταξίδι μαζί. Μπορούσα να δω πόσο ηρεμούσε. Με κοιτούσε και γελούσε. Άρα από την αρχή συνειδητοποίησα πως τέτοιες δραστηριότητες δεν βοηθούν μόνο εμένα, αλλά αρέσουν και στο παιδί. Όταν γύρισα από εκείνο το ταξίδι, οι outdoor mums είχαν δημιουργηθεί και επίσημα.

Τι άλλες δράσεις μπορεί να βρει μια νέα μητέρα στις «outdoor mums»;

Δεν έχουμε μόνο πεζοπορίες. Αρκετοί πιστεύουν πως οι «outdoor mums» συνδέονται με την πεζοπορία, αλλά έχουμε και άλλες δράσεις. Μας ενδιαφέρει κυρίως η φύση. Μπορεί την μια φορά να κάνουμε baby swimming, πέρσι κάναμε κολύμβηση με τα μωρά μας στη θάλασσα και το έχουμε προγραμματίσει και για φέτος τον Ιούλιο. Μπορεί να κάνουμε χορό με μάρσιππο σε ένα ωραίο πάρκο. Εχουμε μουσικοκινητική και άλλα πολλά.

Κοιτάμε να κάνουμε πράγματα που ιντριγκάρουν το μωρό και κάνουν την μαμά να μαθαίνει μέσα από τις δράσεις και να μη βαριέται. Σκοπός μας είναι, όταν θα έρθει μια μαμά μαζί μας, να πάρει το θάρρος να το κάνει και μόνη της. Δεν έχουμε σκοπό να γίνουμε πεζοπορικός σύλλογος, αλλά «να δείξουμε τον δρόμο». Όταν πάμε για πεζοπορία σημειώνουμε τα μέτρα ασφαλείας και τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε για να πάνε όλα καλά, ή αντίστοιχα καλούμε experts για να μας μεταδώσουν γνώση. Πολλές φορές το “outdoor”, αυτό που είναι έξω από το σπίτι μας τρομάζει.

Γιατί είναι καλή ιδέα να γίνει μέλος της ομάδας μια νέα μητέρα;

Θα διασκεδάσει και συγχρόνως θα κάνει πολύ καλό στο παιδί της, θα ηρεμήσει και εκείνο και θα γνωρίσει τους πρώτους του φίλους ειδικά αν είναι άνω των 6 μηνών που αρχίζει να έχει επικοινωνία. Επίσης θα βοηθήσει πολύ την μητέρα να βρει αντίστοιχα άλλες μητέρες που θα θέλουν να πάνε μια βόλτα στο πάρκο, ή να πιούν έναν καφέ. Είναι πολύ σημαντικό να νιώθεις πως μπορείς να βρεις τον άνθρωπο που χρειάζεσαι για να βγεις έξω από το σπίτι σου.

Πάμε λίγο στο δεύτερο κεφάλαιο της ζωής σου, στις εμπειρίες σου με τα βουνά και τις κορυφές. Σε συνέντευξη σου έχεις αναφέρει πως χάρη στα βουνά, έχεις αναθεωρήσει τους τρόπους με τους οποίους προσπαθείς να πετύχεις τους στόχους σου. Τι ακριβώς εννοείς με αυτό; 

Πριν ασχοληθώ με τα βουνά, όταν είχα ένα πρόβλημα μπορεί να είχα ψυχοσωματικά από το άγχος, δερματικά, σπυράκια. Με επηρέαζε εύκολα κάτι και πολύ έντονα.

Στα βουνά έμαθα να παίρνω γρήγορες αποφάσεις για να ξεπερνώ τα εμπόδια. Αν για παράδειγμα είσαι μπροστά σε ένα κρεβαζ (είναι οι χαράδρες που δημιουργούνται στον παγετώνα), κάποιες είναι πολύ μικρές και με ένα άλμα μπορείς να τις περάσεις, ενώ άλλες είναι πολύ μεγάλες και χρειάζεται να δεθείς. Όταν λοιπόν δεις ένα απλό κρεβάζ το οποίο δεν περίμενες, η απόφαση για το πως θα το περάσεις, πρέπει να είναι γρήγορη. Και όταν έχεις κάνει τόση διαδρομή, δεν υπάρχει το «δεν θα το περάσω». Απλά ψάχνεις να βρεις τον τρόπο που θα το περάσεις, γιατί δεν μπορείς να σταθείς και πολύ σε θερμοκρασίες -40 κελσίου.

Άρα αυτή η εγρήγορση που έμαθα στα βουνά, να βλέπω το πρόβλημα και αμέσως το μυαλό μου να κάνει focus στο πως θα το ξεπεράσω, έμαθα να το κάνω και στην καθημερινότητα μου. Όταν θα έχω ένα πρόβλημα, δεν θα με ακούσεις ποτέ να πω «δεν γίνεται». Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτώ, είναι το πως θα γίνει. Μέσα από τα βουνά έμαθα να μην κολλάω σε εμπόδια, να «μην τα χάνω σε μια δυσκολία». 

«Στις 7 κορυφές» από τις Εκδόσεις Πατάκη

Στο τέλος του παραμυθιού που έχεις συγγράψει μαζί με την Μαρία Ρουσάκη, υπάρχει ένα μήνυμα σχετικά με το «κυνήγι της ευτυχίας». Εσύ πως προσδιορίζεις την ευτυχία; Είναι στιγμές η κατάσταση;

Αυτό που θέλουμε να κρατήσει ένα παιδί, όταν διαβάζει τις «7 κορυφές» από τις εκδόσεις Πατάκη, είναι πως μόλις κλείνει την τελευταία σελίδα να νιώθει ότι με υπομονή, με επιμονή, με τη σωστή ομάδα δίπλα του, μπορεί να καταφέρει κυριολεκτικά τα πάντα. Όσο για την ευτυχία, μπορώ να πω πως είναι ένα συνονθύλευμα.

Η ευτυχία δεν είναι οι κορυφαίες στιγμές που θα έχεις στη ζωή σου. Ευτυχισμένη μπορεί να νιώθεις όταν πέφτεις στο κρεβάτι σου και τραβάς το πάπλωμα και κοιμάσαι στη ζεστασιά. Και πριν τα βουνά, την είχα αυτή την ζεστασιά και αυτό το κρεβάτι, αλλά δεν ήξερα να το εκτιμάω όπως πρέπει. Όταν κοιμάσαι στα 8.000 μέτρα, κάτω υπάρχει πάγος και κουνιέται απίστευτα η σκηνή σου, ξεκινάς να βλέπεις αλλιώς τις ανέσεις της “κανονικής ζωής”.

Άρα μετά τα βουνά συνειδητοποιώ πόσο σημαντικά είναι αυτά τα απλά πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη. Ακόμη και το καθαρό νερό που έχω τόσο εύκολα σπίτι μου, με κάνει ευτυχισμένη -γιατί στην Αλάσκα χρειάζονταν να το σκάψω για να το βρω, να το βράσω, μετά να περιμένω να κρυώσει κλπ.

Πλέον η ευτυχία για μένα είναι μια καθημερινότητα στην οποία εκτιμάω τα απλά αγαθά που όλοι σχεδόν έχουμε. Ευτυχία είναι επίσης κάποιες κορυφαίες στιγμές στη ζωή μου, όπως πχ το γεγονός πως γύρισα από ένα ακόμη ταξίδι με τον γιο μου στους Δολομίτες, παρά το ότι πως είμαι 7 μηνών έγκυος και μόνη μου γιατί ο σύντροφός μου λόγω δουλειάς δεν μπορούσε να έρθει.

Ήμουν ευτυχισμένη που έβλεπα πως μπορώ μόνη μου να ταξιδέψω μαζί με τον γιο μου, και 7 μηνών έγκυος. Συνεχίζω να κυνηγάω τα όνειρα μου και τα βουνά, έχοντας αποκτήσει οικογένεια και αυτό με κάνει ευτυχισμένη. Άρα η ευτυχία είναι ένας συνδυασμός.

Ο ένας φόβος ήταν τα ύψη, το άγνωστο και τελικά αυτός ο φόβος με οδήγησε στο να γίνω η πρώτη Ελληνίδα που πάτησε την κορυφή του κόσμου. Αυτή η επιτυχία με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Και ο άλλος μου φόβος ήταν η επιλόχειος. Το πώς θα μπορούσα να καταφέρω να κάνω όλα όσα θέλω, όντας παράλληλα μητέρα. Τελικά αυτός ο φόβος, οδήγησε στις «outdoor mums», για τις οποίες είμαι πραγματικά πολύ περήφανη.

Επομένως τα παραδείγματα αυτά της ζωής μου, βλέπω πως με έκαναν να μην αποφεύγω τους φόβους μου, αλλά να τους επικοινωνώ και να τους εκφράζω. Αν φοβάμαι κάτι -θα το πω, δεν θα το κρύψω και στη συνέχεια προσπαθώ να το διαχειριστώ. Αγκαλιάζω και τις αδύναμες πτυχές του εαυτού μου, διαχειρίστηκα τους φόβους μου και έκανα το όνειρο μου πραγματικότητα.

Όταν άνοιξε η κάμερα και είδα τον σύντροφό μου, με την αδερφή μου, την οικογένεια μου και τους φίλους μου να παίζουν επιτραπέζια στο σπίτι, ένιωσα ναι μεν ευτυχισμένη, αλλά ένιωσα επίσης πως θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη αν ήμουν και εκεί μαζί τους.

Τότε μόνο ήταν εκείνη η στιγμή που ελαφρώς «ζήλεψα την ασφάλεια» και αναρωτήθηκα τι πάω να κάνω. Αυτή τη στιγμή, ναι μπορώ να πω πως ένιωσα φόβο για το τι έρχεται.

Ενώ όταν έχεις να περάσεις ένα δύσκολο σημείο, ή νιώθεις ότι πέφτεις από ένα πέρασμα ή ανησυχείς για μια χιονοστιβάδα, δεν προλαβαίνεις να φοβηθείς, ψάχνεις πως θα επιβιώσεις. Μόνο όταν γυρίζω συνειδητοποιώ πόσο επικίνδυνη μπορεί να ήταν μια στιγμή της ανάβασης. Τότε μόνο έχω χρόνο να σκεφτώ.

Φτάνοντας στην κορυφή, νιώθεις πόσο μικρός είσαι σε αυτό το μεγαλείο της φύσης ή νιώθεις πως η ανθρώπινη δύναμη μπορεί να ικανοποιήσει κάθε επιθυμία; 

Οι άνθρωποι είμαστε πάρα πολύ δυνατοί και μπορεί πριν μερικά χρόνια να φοβόμουν να σταθώ σε μια πλαγιά, αλλά τώρα έχω την τιμή να ανοίγω την Ελληνική σημαία στο ψηλότερο σημείο του πλανήτη. Στην κορυφή του κόσμου νιώθεις από τη μια ο πιο δυνατός άνθρωπος και από την άλλη τόσο μικρός μπροστά σε αυτό το μεγαλείο.

Είναι τόσα πολλά τα αντικρουόμενα συναισθήματα στα βουνά. Από τη μια κατακτάς κορυφές και από την άλλη, μια χιονοστιβάδα να πιάσει, μπορεί να μην κατέβεις ποτέ από εκεί. Μαθαίνεις στην φύση να την σέβεσαι, να παίρνεις δύναμη από αυτήν και να μένεις ταπεινός.

Στις κορυφές ξέρεις τουλάχιστον πως τα έχεις καταφέρει. Πατάς το πόδι σου, ανοίγεις τη σημαία σου και ξέρεις ότι έχεις επιτύχει. Οι κορυφές της ζωής όμως είναι οι δύσκολες. Ποτέ δεν ξέρεις αν έχεις πετύχει. Κανείς δεν θα σου πει κανείς αν είσαι αρκετά καλή μητέρα ή αρκετά καλός γονιός για το παιδί σου.