Έφη Κουτσονικολή: «Ο καρκίνος δεν με έκανε καλύτερο άνθρωπο- γιατί ήμουν πάντα. Με έμαθε όμως να χαίρομαι τη ζωή»

Ήταν Ιούλιος του 2022. Bράδυ Κυριακής, είχαμε ξαπλώσει στο κρεβάτι με το σύζυγό μου και βλέπαμε τη σειρά «The first lady». Ήμαστε στο επεισόδιο όπου η Μισέλ Φάιφερ συνοδεύει μια φίλη της στις εξετάσεις της για το στήθος της και εκείνη επιμένει να εξεταστεί και η Φάιφερ, η οποία και διαπιστώνει ότι έχει καρκίνο στον αριστερό της μαστό. Εκεί που παρακολουθούσαμε αυτήν τη σκηνή, άρχισα να ψηλαφώ το στήθος μου και διαπίστωσα, επίσης στον αριστερό μου μαστό, κάτι σκληρό. Κάλεσα αμέσως τη γυναικολόγο μου και μου είπε: «Αύριο στις 3 είσαι στο ιατρείο!». Μου έγραψε μαστογραφία και υπέρηχο και με προετοίμασε για τα δύσκολα.

Την επομένη, πήγα να κάνω τις εξετάσεις με τη Ζωή, την κόρη μου, η οποία με περίμενε στο σαλονάκι. Μπήκα για υπέρηχο, με κοίταξε ο γιατρός και μου είπε: «Δεν ξέρω αν χρειάζεται να κάνουμε τον υπέρηχο». «Γιατρέ, είναι καρκίνος;», τον ρώτησα. «Εμείς δεν το λέμε έτσι», του απάντησα. Τελείωσα με τις εξετάσεις και ίσως η πιο σκληρή στιγμή μέχρι τότε ήταν όταν είδα τη Ζωή στο σαλονάκι. Την πλησίασα χαμογελώντας και της είπα: «Τι δεν θέλαμε να έχω; Αυτό έχω». Ο σύντροφός μου κατέρρευσε όταν του το ανακοίνωσα. Εγώ είχα την ψυχολογία του «πάμε να το αντιμετωπίσουμε».

Άρχισα να παίρνω τηλέφωνο φίλους και γνωστούς για να μου συστήσουν κι άλλους γιατρούς. Είχα τη μεγάλη τύχη να γνωρίσω ένα ζευγάρι γιατρών που δουλεύουν πολλά χρόνια στο «Αλεξάνδρα». Τους πήρα τηλέφωνο και μου έκλεισαν άμεσα ραντεβού με το γιατρό, ο οποίος με αντιμετώπισε με υπέροχο τρόπο. Τον κοίταξα στα μάτια και του δήλωσα: «Δεν θα κρύψεις τίποτα γιατί ο τρόπος να το αντιμετωπίσω είναι να γνωρίζω».

Έφη Κουτσονικολή: Σατέν μπλούζα και φούστα SISLEY, gr.sisley.com. Γυαλιά και κοσμήματα από προσωπική συλλογή/ Ζωή Ζωγοπούλου: Σατέν πουκάμισο και βαμβακερό παντελόνι MASSIMO DUTTI, massimodutti.com.

Μέσα στην περιπέτειά μου υπάρχουν άνθρωποι που συγκαταλέγονται στους αγγέλους μου, μαζί με την κόρη και τον άντρα μου. Είναι 4-5 από τους φίλους μου, οι γιατροί μου, ο κύριος Μαρινόπουλος και η ογκολόγος μου, η κυρία Ζαγουρή, αλλά και όλοι οι σοσιαλμιντιακοί φίλοι μου που μου έδωσαν τόση αγάπη και κουράγιο.

Για την εκτομή του αριστερού μαστού μπήκα ξαφνικά στα τέλη Ιουλίου, αμέσως μόλις είχα επισκεφθεί το γιατρό μου. Ίσα που πρόλαβα να πάρω δυο ρούχα από το σπίτι. Πρόλαβαν όμως όλοι οι άγγελοί μου να είναι εκεί. Η τελευταία εικόνα που θυμάμαι, ξαπλωμένη με τα σωληνάκια, πριν από τη νάρκωση, είναι το γιατρό να κάθεται σε ένα χαμηλό σκαμπό σε στάση σαν να προσευχόταν. Όλα πήγαν πολύ καλά. Δυο-τρεις μέρες μετά ήταν δύσκολες, με τρομερό πόνο. Έλεγα ότι θα γλίτωνα τις χημειοθεραπείες, όμως στο τέλος Αυγούστου έγινε το ογκολογικό συμβούλιο, που αποφάσισε ότι θα έκανα 8 χημειοθεραπείες και 25 ακτινοβολίες. Στις χημειοθεραπείες πήγαινα με το σύζυγό μου. Περιμέναμε σε ένα διάδρομο στον πέμπτο όροφο μαζί με άλλους που ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο, μόνοι τους ή με τους συνοδούς τους. Φώναζαν ονόματα και μπαίναμε. Κάποιες χημειοθεραπείες διαρκούσαν έως δώδεκα ώρες, καθώς το φάρμακο μου προκαλούσε αλλεργία, και ο Ηλίας μου ήταν εκεί, απέξω, και περίμενε. Έχασα όλα μου τα μαλλιά, τα νύχια και τις βλεφαρίδες, όμως ποτέ δεν έχασα τη γυναικεία φιλαρέσκειά μου.

Παράλληλα, κρατούσαμε την εταιρεία. Έπεσε μεγάλο βάρος στην κόρη μου γιατί εγώ νόμιζα ότι δούλευα –ή, τέλος πάντων, με έκαναν να πιστεύω ότι ήμουν χρήσιμη–, όμως ήμουν τρεις ώρες ξαπλωμένη στον καναπέ και ένα τέταρτο εργαζόμουν. Αυτό ήταν ένα ακόμα σκληρό κομμάτι επειδή εγώ ήμουν πάντα το στήριγμα για την κόρη μου και τότε έπρεπε εκείνη να με στηρίξει και να αναλάβει περισσότερα απ’ όσα της αναλογούσαν. Δεν το δεχόμουν μέσα μου εύκολα αυτό.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισα τον καρκίνο μου ήταν το «ένα βήμα τη φορά». Σκεφτόμουν μόνο αυτό που είχα να κάνω κάθε μέρα, όχι αύριο ούτε μεθαύριο. Κι όταν τελείωνε ο αριθμός των χημειοθεραπειών, σκεφτόμουν ότι είχα κάνει ήδη έξι και μου έμεναν μόνο δύο ακόμα. Ήταν κίνητρο. Παράλληλα, ζούσα όσο μπορούσα τη ζωή μου και με φρόντιζα. Την επομένη της διάγνωσης, ξεκίνησα αμέσως διατροφή με την παρότρυνση της κόρης μου για να έχω δύναμη να αντεπεξέλθω στις χημειοθεραπείες.

«Γιατί σε μένα;». Είναι μεγάλος πόνος αυτή η ερώτηση και την κάνουν πολλοί στην πρώτη στραβοτιμονιά. Όμως έχει απάντηση. Κανένας θεός και κανένα σύμπαν δεν τα έχει μαζί μας και θέλει να μας εκδικηθεί. Δεν φταίμε εμείς. Απλώς, τραβήξαμε ένα λαχείο το οποίο τυχαίνει σε πολλά εκατομμύρια άλλες γυναίκες και είναι πολύ σημαντικό να οχυρωθούμε και να το αντιμετωπίσουμε. Τα τελευταία χρόνια, κάναμε μαστογραφία μαζί με τη Ζωή πάντα στην ώρα μας. Αυτήν τη φορά, καθυστέρησα τρεις μήνες από τον ετήσιο έλεγχο και ο όγκος ήταν ήδη τρία εκατοστά. Έτυχε…

Ο καρκίνος δεν με έκανε ούτε πιο δυνατή ούτε καλύτερο άνθρωπο – γιατί ήμουν όλα αυτά. Εκείνο που με έμαθε είναι να ζω συνειδητά, να χαίρομαι τη ζωή και να μοιράζομαι. Τα προβλήματα, όταν τα μοιράζεσαι, γίνονται μισά και η χαρά, αντίστοιχα, διπλάσια. Κάθε φορά που μοιραζόμαστε ένα δικό μας πρόβλημα, κάποιος άνθρωπος σώζεται.

ΥΓ.: Και κάτι τελευταίο, από τη Ζωή Ζωγοπούλου: «Να είστε κοντά στους ανθρώπους σας όταν νοσούν μόνο εφόσον μπορείτε και θέλετε γιατί η στήριξή τους χρειάζεται τη δική σας δύναμη και διάθεση».