Μια μουσική παράσταση που μοιάζει με διήγηση του πάλκου και φιέστα, με ιστορίες, ανέκδοτα, άγνωστες στιγμές και πασίγνωστες νότες από τη ζωή και το έργο της Αρχόντισσας του Ρεμπέτικου. Η Χριστίνα Μαξούρη, ευθυτενής και συγκεντρωμένη, μας μιλάει για την παράσταση Τα Τραγούδια της Σωτηρίας, στην οποία είναι η κεντρική ηρωίδα, αλλάζοντας ρόλους ανάμεσα στην αφηγήτρια, την τραγουδίστρια, τη γυναίκα, τον άνθρωπο, αρμενίζοντας μέσα στον χρόνο και τον χώρο, περνώντας από τη φωτιά στη λύτρωση και πάλι πίσω.
Κάτω από το αυστηρό παλτό με τους τετράγωνους ώμους της Σωτηρίας Μπέλλου υπήρχε μια βασανισμένη, χαρισματική καρδιά που ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να δώσει και να δοθεί.
Το κοινό ετερόκλητο και εξαιρετικά ζωηρό -τη μέρα που παρακολούθησα την παράσταση το μουσικό σχολείο των Χανίων είχε ταξιδέψει από τον νότο στην Αθήνα για να πιάσει τον ρυθμό μαζί την Χριστίνα Μαξούρη και τους τέσσερις μουσικούς. Είναι εντυπωσιακό το πώς η δύναμη αυτής της γυναίκας, της Σωτηρίας Μπέλλου, διαπερνά την κάθε στιγμή της αφήγησης -ακόμα κι όταν λαβώνεται αναβλύζει πάθος-, πώς η παρουσία της ορίζει την κάθε λέξη του στίχου, πώς μιλάει στις ψυχές των μεγαλύτερων αλλά και των νεότερων. Κάποιοι άνθρωποι απλά δεν πεθαίνουν, τους κρατάει ζωντανούς το χειροκρότημα που ακολουθεί το έργο τους.
Κάποιοι άνθρωποι απλά δεν πεθαίνουν, τους κρατάει ζωντανούς το χειροκρότημα που ακολουθεί το έργο τους.
Τρυφερή και τσαμπουκάς, κορίτσι και γυναίκα, θύμα και θύτης, η Σωτηρία Μπέλλου είχε πάθος με τη μουσική, με τη ζωή, με τον τζόγο -λέγεται ότι μετά τον θάνατό της έβρισκαν κρυμμένα ζάρια μέσα στα προσωπικά της αντικείμενα, για καιρό- ενώ ήταν ανοιχτά λεσβία σε μια εποχή που ούτε η λέξη «λεσβία» δεν ακουγόταν καν δημόσια -πόσο μάλλον να γραφτεί σε μέσα μαζικής ενημέρωσης της εποχής.
«Για τα μάτια μιας μελαχρινής», λέει χαρακτηριστικά η Χριστίνα Μαξούρη σε ένα σημείο της παράστασης, «βγήκαν κάτι μαχαίρια».
Αγωνίστρια, τεράστια φωνή, αδάμαστη ψυχή η Σωτηρία Μπέλλου ίπταται πάνω από τον χρόνο αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής μουσικής και ιστορίας. Μιας ιστορίας που συνεχίζει η Χριστίνα Μαξούρη μέσα από την παράσταση αυτή τονίζοντας τα σύμφωνα με τον ίδιο τρόπο που το έκανε η Σωτηρία Μπέλλου -με συναίσθημα, ευαισθησία και ωμότητα.
Πώς φτάσατε στην τόσο ιδιαίτερη και πρωτότυπη ιδέα της παράστασης Τα Τραγούδια της Σωτηρίας;
Ήταν μια ιδέα του Δημήτρη Χαλιώτη, ο οποίος μου έδωσε την ευκαιρία και την χαρά να γίνω μέρος της. Ξεκινώντας να εργαζόμαστε πάνω σε αυτήν την ιδέα, έφτασε να με αφορά τόσο πολύ, που -πέραν του ερμηνευτικού σκέλους για το οποίο κλήθηκα- καταλήξαμε να έχουμε από κοινού την καλλιτεχνική επιμέλεια.
Πόσο καιρό δουλεύατε πάνω στην ιδέα της παράστασης με τον Δημήτρη Χαλιώτη;
Σε αραιά διαστήματα, από την άνοιξη του 2020.
Ποιο είναι το μυστικό αυτής της τόσο αρμονικής συνεργασίας με τους μουσικούς σας;
Νομίζω η καλή συνεννόηση. Κι ότι υπάρχει εκτίμηση και θαυμασμός ως προς το ταλέντο του καθενός και κυρίως ως προς τον χαρακτήρα.
Τρυφερή και τσαμπουκάς, κορίτσι και γυναίκα, θύμα και θύτης, η Σωτηρία Μπέλλου είχε πάθος με τη μουσική, με τη ζωή, με τον τζόγο -λέγεται ότι μετά τον θάνατό της έβρισκαν κρυμμένα ζάρια μέσα στα προσωπικά της αντικείμενα, για καιρό.
Πείτε μου λίγα λόγια για σας, πού γεννηθήκατε, μεγαλώσατε, καλλιτεχνική πορεία .κ.λπ.
Γεννήθηκα στην Αθήνα, όπου έζησα μέχρι τα έξι μου στην περιοχή του Βύρωνα και στη συνέχεια είχα την τύχη να μεγαλώσω στο Πόρτο Ράφτη. Αμέσως μετά το σχολείο, αυτονομήθηκα από την οικογένειά μου, επιστρέφοντας στην Αθήνα για να σπουδάσω Θέατρο. Παράλληλα, ξεκίνησα να τραγουδάω σε μια μουσική σκηνή, χάρη σε μια παρέα μουσικών που περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί. Έκτοτε, θέατρο και τραγούδι πάνε με έναν τρόπο παράλληλα, με λιγότερο ή περισσότερο όμορφες, καλότυχες και αξιομνημόνευτες θεατρικές και μουσικές συνεργασίες.
Είστε ηθοποιός και σκηνοθέτις. Η φωνή σας όμως είναι εξαιρετικά δουλεμένη. Πώς το κάνετε αυτό;
Σκηνοθέτις δεν είμαι επ ουδενί. Απλώς, ενίοτε οι μουσικές παραστάσεις που φτιάχνω ή που φτιάχνουμε με τους εκάστοτε συνεργάτες, έχουν ενδεχομένως μια θεατρικότητα και μία διακριτή δομή. Αυτό είναι όλο. Σχετικά με την φωνή, εάν το αποτέλεσμα που προκύπτει μοιάζει δουλεμένο, είναι από την όποια άσκηση γίνεται στο σπίτι και φυσικά από την εξάσκηση επί σκηνής.
Συγκινήστε κι εσείς με αυτή την παράσταση όπως οι θεατές;
Συγκινούμαι αδιάκοπα με την περίπτωση που ακούει στο όνομα Σωτηρία Μπέλλου. Για την οποία δημιουργήθηκε αυτή η παράσταση. Με την ίδια την παράσταση δεν μπορώ για την ώρα να αφεθώ προς συγκίνηση, γιατί είμαι ακόμα μέρος της. Όμως συγκινούμαι βαθύτατα -σε βαθμό ευγνωμοσύνης- με την ανταπόκριση και την ζεστασιά των θεατών, όπου κι αν παρουσιάστηκαν μέχρι στιγμής “Τα τραγούδια της Σωτηρίας”.
Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο τραγούδι;
Αυτήν την περίοδο, το «Ζεϊμπέκικο» (Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια) του Διονύση Σαββόπουλου.
Η Σωτηρία Μπέλλου ήταν μια τρομερή προσωπικότητα πέρα από τεράστια καλλιτέχνις. Και με αυτή την παράσταση φωτίζετε μια πλευρά της που δεν είναι ευρέως γνωστή. Φωτίζετε την ανθρώπινη πλευρά της. Μιλήστε μου για αυτό.
Πιστεύω πως δεν μπορεί να φτιαχτεί μια παράσταση για την Σωτηρία Μπέλλου παραλείποντας αυτήν την πλευρά της. Εξάλλου ο πολύ έντονος και ταυτοχρόνως εξαιρετικά ευάλωτος χαρακτήρας της, σε συνδυασμό με τα βιώματά της, καθόρισαν απόλυτα τον τρόπο με τον οποίο τραγουδούσε.
Τελικά η Σωτηρία Μπέλλου βρήκε την ευτυχία;
Θα ήθελα να πιστεύω πως σε στιγμές, ναι, τη βρήκε.
Πείτε μου μια ατάκα της Μπέλλου που ταιριάζει και με τη δική σας φιλοσοφία.
«Μου είχε δώσει μια συμβουλή η μητέρα μου. Μου ’λεγε ποτέ δεν θα παινεύεσαι! Δεν είμαι υπερήφανη, δεν είμαι ψευτοφαντασμένη. […]».
*Τις Πέμπτες 25 Απριλίου και τη Μεγάλη Δευτέρα 29 Απριλίου, στις 21:00, μια μεγάλη γιορτή αφιερωμένη στην «Αρχόντισσα του ρεμπέτικου» μας περιμένει στο ΠΛΥΦΑ.
*Photo Credits: GERASIMOS MAVROMMATIS
