Boris Becker- Barbara Feltus: Ο θυελλώδης έρωτας που κατέληξε σε έναν εκρηκτικό χωρισμό

18 Ιανουαρίου 1994 - Η φωτογραφία ενός νεογέννητου ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Θα νόμιζε κανείς ότι πρόκειται για τον διάδοχο, αλλά όχι. Πρόκειται απλά για τον Noah Gabriel Becker, του οποίου οι γονείς έχουν απλώς διαφορετικό χρώμα δέρματος.

Πατέρας, ο Boris Becker, ο αγαπημένος Μπουμ Μπουμ των Γερμανών, που μετά την εντυπωσιακή του νίκη στο Wimbledon όταν είναι μόλις 17 ετών, αποτελεί εθνικό σύμβολο.

Η πορεία του όμως, δεν ικανοποιεί τους συμπολίτες του. Μια σειρά ενεργειών τους κάνει να τον αμφισβητήσουν μέχρι και να τον κατηγορούν δριμύτατα. Αρνείται να πάει στρατό και - απορίας άξιον για τους νομοταγείς Βορειοευρωπαίους - δεν θέλει να πληρώνει φόρους και εγκαθίσταται στο Μονακό.

Με κάθε ευκαιρία, σε συνεντεύξεις ή δημόσιες εμφανίσεις, φροντίζει να τονίζει τις αντιρατσιστικές του πεποιθήσεις. Κάτι που υπογραμμίζεται με τον γάμο του με την μιγάδα καλλονή, γνωστό μοντέλο, Barbara Feltus. Το δαχτυλίδι την περιμένει μέσα σε ένα κολωνάτο ποτήρι σε επίσημο δείπνο τετ-α-τετ.

Η στάση τους αρκετά προκλητική. Όσο περισσότερο τους κατακρίνουν και τους σχολιάζουν, τόσο πιο έντονη κάνουν την παρουσία τους.  Φωτογραφίζονται ημίγυμνοι για το εξώφυλλο του Stern, με τίτλο: «Η αγάπη μας, η ζωή μας, τα σχέδιά μας».

Η Barbara επισημαίνει ότι από τη στιγμή που παντρεύτηκε τον διάσημο τενίστα, άλλαξε άρδην η στάση του κόσμου απέναντί της. Κάποτε, υπήρχαν ακόμη και εστιατόρια στη Γερμανία που αρνούνταν να την σερβίρουν -«Το βρίσκω φοβερό και υποκριτικό να μου ανοίγουν τις πόρτες τώρα». Οι υπόλοιποι της προσάπτουν ότι τον επέλεξε για τα χρήματα και μόνον. Το ζευγάρι δεν αντέχει, μετακομίζει στο Λονδίνο. Σε κάθε αγώνα του Becker,  η γυναίκα του είναι στο πλευρό του: «Οταν παίζει, νιώθω την ενέργειά του. Είμαι τόσο τεντωμένη που νιώθω σαν τόξο». Εκείνος, από την πλευρά του, δείχνει και είναι πανευτυχής: «Της χρωστάω το γεγονός ότι βρήκα την πνευματική μου ισορροπία. Εμαθα επιτέλους να ζω και να κάνω συνειδητοποιημένα το επάγγελμά μου».  

Αρκετές φορές οι Becker μίλησαν ανοιχτά για την αποχώρησή τους από τη Γερμανία. Το 1997, μετά από έρευνα στο σπίτι του από τις φορολογικές αρχές και μια σειρά από ρατσιστικές προσβολές κατά της Barbara στο Μόναχο, έφτασαν στο σημείο να ανακοινώσουν την αναχώρησή τους.

O χωρισμός

Όλα ξεκίνησαν με έναν τόσο πολιτισμένο τρόπο. Στις 5 Δεκεμβρίου ΤΟΥ 2000, ένα φαξ έφτασε στα ειδησεογραφικά γραφεία της Γερμανίας. Ήταν από τον Boris Becker και έλεγε ότι, με μεγάλη λύπη, ο γάμος του έφτασε στο τέλος.

«Για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, έχουμε αναγκαστεί να αποδεχτούμε ότι οι απόψεις μας για τις προτεραιότητες της σχέσης είναι πολύ διαφορετικές. Έχουμε αναγνωρίσει ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο. Γι' αυτό χωρίζουμε. Ωστόσο, δεν τίθεται ζήτημα διαζυγίου».

Στην πρώτη του συνέντευξη την επόμενη μέρα στο γερμανικό ειδησεογραφικό πρακτορείο DPA, ο Becker πρόσθεσε και μια φιλοσοφική νότα.

«Οι προσωπικότητες δύο ανθρώπων θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται», είπε. «Αλλά όχι πάντα προς την ίδια κατεύθυνση». Αρνήθηκε ότι υπήρχε κάποιος άλλος εμπλεκόμενος. Πράγματι, παραδέχτηκε στην εφημερίδα Bild am Sonntag ότι «ακόμα αγαπά τη γυναίκα του». Ήλπιζε, μάλιστα, ότι θα μπορούσαν να περάσουν όλοι μαζί τα Χριστούγεννα.

Μέσα σε μόλις τρεις εβδομάδες από τη δημοσίευση αυτών των δηλώσεων, ο χωρισμός του Boris Becker από τη γυναίκα του, Barbara, είχε μετατραπεί σε έναν από τους πιο άσχημους, διάσημους, χωρισμούς των τελευταίων ετών. Και σε έναν με επιπτώσεις πολύ πέραν των κουτσομπολιών, με κύρια την πικρή μάχη για την επιμέλεια των παιδιών με διπλωματικές συνέπειες.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Barbara Becker (@barbarabeckersworld)

Οι δικηγόροι της Barbara Becker άναψαν το φυτίλι αφού πέταξε με τα παιδιά της στο εξοχικό τους στη Φλόριντα. Την ημέρα μετά την αποστολή του φαξ από τον σύζυγό της, υπέβαλαν αίτηση στα δικαστήρια των ΗΠΑ για διατροφή, υποστήριξη των παιδιών και αποκλειστική χρήση και κατοχή του διαμερίσματός τους των 600 τετραγωνικών μέτρων, αξίας 2,1 εκατομμυρίων λιρών, στο Fisher Island. Αυτό όμως αντίκειτο στο προγαμιαίο συμβόλαιο, που έλεγε ότι, σε περίπτωση χωρισμού, η Barbara δικαιούτο μόνο ένα εφάπαξ ποσό 1,7 εκατομμυρίων λιρών. Αν κατάφερνε, ωστόσο, να εκδικαστεί η υπόθεση στις ΗΠΑ, όπου η συμφωνία δεν θα αναγνωριζόταν, θα μπορούσε να διεκδικήσει έως και το μισό της περιουσίας του πρώην άσου του τένις, που ήταν πάνω από 60 εκατομμύρια λίρες.

Μια εβδομάδα αργότερα, σε μια προφανή προσπάθεια να μεταφερθεί η διαδικασία διαζυγίου στη Γερμανία, οι δικηγόροι του Boris υπέβαλαν αίτηση διαζυγίου στο Μόναχο. Τότε μάλιστα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, έκαναν μία κίνηση που έμοιαζε με τα πιο δυνατά σερβίς-άσσους του Μπουμ Μπουμ, υποβάλλοντας αίτηση για αποκλειστική επιμέλεια των δύο γιων του, ηλικίας έξι και ενός έτους, ενώ ταυτόχρονα κατέθεσαν με μήνυση στους ομοσπονδιακούς εισαγγελείς, στην οποία ισχυρίζονταν ότι τα δύο αγόρια είχαν απαχθεί από τη μητέρα τους και ζητούσαν βοήθεια από τις αρχές για την επιστροφή τους στη Γερμανία. Η αίτηση του Becker είχε μεταφερθεί στο Εθνικό Κέντρο για Εξαφανισμένα  Παιδιά στην Αλεξάνδρεια της Βιρτζίνια!

Είναι ασαφές αν ο συνταξιούχος αστέρας του τένις αντιλαμβανόταν τη σοβαρότητα της κίνησής του. Σε κάθε περίπτωση, όλο αυτό δεν τον αποθάρρυνε από το να ξεκινήσει για να περάσει τα Χριστούγεννα στη Φλόριντα όπως είχε προγραμματιστεί. Εκεί, σύμφωνα με αναφορές, τον υποδέχτηκαν στην πόρτα με ένα χαστούκι στο πρόσωπο που ήταν και η αρχή ενός τρικούβερτου καβγά.

Μετά από αυτό, οι δικηγόροι της Barbara Becker ισχυρίστηκαν ότι ο σύζυγός της είχε προσπαθήσει στη συνέχεια να απαγάγει τα παιδιά, ότι τα απομάκρυνε για αρκετές ώρες την παραμονή των Χριστουγέννων και τα επέστρεψε μόνο μετά από ένα επείγον τηλεφώνημα στον δικηγόρο του στις ΗΠΑ. Επίσης, κατηγόρησαν τον Becker για «εκστρατεία» εκφοβισμού κατά της γυναίκας του, απολύοντας τον μάγειρά της, τη γραμματέα της και τον σωματοφύλακά της - ισχυρισμοί που ο ίδιος αρνείται.

Μήνυση για πατρότητα από την Angela Ermakova

Σαν να μην ήταν αρκετά περίπλοκα όλα αυτά, στο παρασκήνιο παραμονεύει η Angela Ermakova - μια καλλονή που ζει στο Λονδίνο, μισή Ρωσίδα και μισή Αλγερινή, η οποία καταθέτει μήνυση για πατρότητα κατά του Becker, ισχυριζόμενη ότι είναι ο πατέρας της εννεάμηνης κόρης της. Λέει ότι το παιδί συνελήφθη σε μια σύντομη συνεύρεσή τους, σε ένα μικρό δωμάτιο, πάνω από ένα ιαπωνικό εστιατόριο στο Λονδίνο. Ο Becker αρνείται τον ισχυρισμό της. Όμως η ομοιότητα είναι τόσο μεγάλη, που ασφαλώς αργότερα θα την αναγνωρίσει (αρκεί να δείτε μία φωτογραφία της Anna Ermakova σήμερα πια που έχει αποφοιτήσει, με άριστα μάλιστα, και θα πείτε Becker!).

Η επίδραση όλων αυτών στους Γερμανούς υπήρξε τραυματική. Ο Boris Becker είναι πολύ περισσότερος από ένας κάποτε επιτυχημένος αθλητής. Στην ακμή της φήμης του, μια έρευνα έδειξε ότι ήταν πιο αναγνωρίσιμος και από τον τότε Καγκελάριο!

Ήταν, φυσικά, ένα φαινόμενο του τένις - ο νεότερος που κέρδισε το ανδρικό μονό του Wimbledon όταν ήταν μόλις 17 ετών το 1985. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '80, ο Becker είχε κατακτήσει το Wimbledon δύο φορές ακόμα. Αλλά η μετέπειτα καριέρα του - κέρδισε μόνο δύο ακόμα πρωταθλήματα Grand Slam - δεν εξηγεί τη σχεδόν θεϊκή υπόσταση που του αποδίδεται στη Γερμανία.

Για τους συμπατριώτες του, ο Becker ήταν ένας Γερμανός, βέρος και αυθεντικός. Εκτός από την εμφάνισή του, τα κοκκινόχρυσα μαλλιά και τα καθαρά μπλε μάτια, υπήρξε και αρκετά επιθετικός με τους αντιπάλους του, ως και εκφοβιστής.

Κι όμως, ήταν λατρεμένος. Η New York Times τον είχε αποκαλέσει κάποτε «ίσως τον πιο δημοφιλή παίκτη στον κόσμο». Ακόμη και τα βρετανικά ταμπλόϊντς που δεν χαρίζονται εύκολα, αποκαλούν τον Φραντς Μπέκενμπαουερ μπορεί να ήταν «Κάιζερ», αλλά και τον Μπέκερ «Κόκκινο Βαρόνο».

Δεν είναι περίεργο. Ο Becker ήταν ευγενικός, χαρούμενος και κάτι σπάνιο μεταξύ των παικτών του τένις - ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Είχε άλλα ενδιαφέροντα - τζαζ, ποίηση και το περιβάλλον. «Το τένις δεν ήταν ποτέ όλη μου η ζωή και ποτέ δεν θα είναι», έχει δηλώσει. Μπορούσε να εκφράζει τις σκέψεις του με ιδιαίτερη ευγλωττία και ευφράδεια στις συναντήσεις του με τα μέσα ενημέρωσης. Ποτέ δεν θεώρησε ότι τα μεγαλύτερα προβλήματά του ήταν με ξένους δημοσιογράφους, αλλά με τους θαυμαστές στην πατρίδα του. «Οι άνθρωποι στη χώρα μου νομίζουν ότι τους ανήκω. Είμαι σαν ένα ίδρυμα και θέλουν να διαχειρίζονται τη ζωή μου».

Οι επιπτώσεις του χωρισμού

Σε μια προσπάθεια να περιορίσει τον ρατσισμό, η κεντροαριστερή κυβέρνηση του Καγκελαρίου Gerhard Schröder είχε ξεκινήσει μια δημόσια εκστρατεία με διασημότητες και μάλιστα αναμενόταν, επιεφαλής αυτής να είναι η Barbara και ο Boris.

Εν τω μεταξύ, ο χωρισμός τους έπαιρνε και άλλες διαστάσεις καθώς η αίτηση του Becker για την επιστροφή των γιων του έγινε σύμφωνα με τη Σύμβαση της Χάγης του 1980, η οποία λέει ότι τα παιδιά διαλυμένων γάμων πρέπει να επιστρέφονται στη χώρα της συνήθους διαμονής τους, εκτός αν μια τέτοια κίνηση θα τους έθετε σε σοβαρό κίνδυνο βίας ή παραμέλησης.

Η Αμερική - μαζί με άλλες χώρες – είχε επανειλημμένα κατηγορήσει τους Γερμανούς δικαστές ότι αγνοούν τη σύμβαση της Χάγης όταν πρόκειται να επιβάλλουν σε έναν Γερμανό να παραδώσει τα παιδιά του. Τη χρονιά εκείνη μάλιστα, το 2000, και τα δύο σώματα του Κογκρέσου ενέκριναν ομόφωνα ψηφίσματα καταδικάζοντας τη Γερμανία και τέσσερα άλλα έθνη για «συνεχή παραβίαση» της συνθήκης του 1980, ένα ζήτημα που τέθηκε μάλιστα μέχρι και από τον Πρόεδρο Clinton στις συνομιλίες του με τον Schröder τον Ιούνιο του 2000.

Η Barbara Becker και τα παιδιά της είχαν διπλή υπηκοότητα (ΗΠΑ-Γερμανίας) και μια διαταγή από τα δικαστήρια της Φλόριντα να στείλει τα παιδιά της πίσω στη Γερμανία θα μπορούσε να προκαλέσει θύελλα κριτικής από ισχυρούς Αμερικανούς νομοθέτες.

Για τους περισσότερους Γερμανούς, όμως, το πιο σημαντικό ήταν η πιθανή προοπτική «αποκαθήλωσης» του  εθνικού ειδώλου τους στα δικαστήρια.

Τον Απρίλιο του 2022 πάντως, ο Boris Becker θα καταδικαστεί σε 30 μήνες φυλάκισης, εκ των οποίων θα εκτίσει τους 8 για οικονομικά εγκλήματα, στην πραγματικότητα για την απόκρυψη 2.5 εκ. λιρών κατόπιν πτώχευσης. Ο ίδιος είχε δηλώσει πως του κόστισαν πολύ οι διατροφές των τριών παιδιών και όσα έπρεπε να δώσει στις μητέρες τους.