Anna Wintour- Grace Coddington: Οι φίλεχθροι του υψηλού στυλ

Οι τεκτονικές πλάκες της μόδας μετατοπίστηκαν το 2016, όταν η Grace Coddington, η 74χρονη τότε δημιουργική διευθύντρια της αμερικανικής Vogue, το γιν στο γιανγκ της εκδότριας Anna Wintour, έφυγε από το πλάνο. Πολλά είχαν ακουστεί, κάμποσα είχαν ψιθυριστεί και άλλα τόσα είχαμε δει με τα μάτια μας στο ντοκιμαντέρ «The September Issue», του 2009, για τη μεταξύ τους τεθλασμένη ισορροπία.

Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει το 2014 στους Financial Times, η Coddington το προλόγισε ευθέως: «Έλεγα, "θα φύγω αύριο" τα τελευταία 10 χρόνια» -η Wintour ήταν αρχισυντάκτρια από το 1988, την ίδια χρονιά που η Coddington ανέλαβε τον δικό της ρόλο ως δημιουργική διευθύντρια του «περιοδικού των περιοδικών».

Η εξόχως ταλαντούχα δημιουργική διευθύντρια της αμερικανικής Vogue, αποφάσισε το 2012 να απομυθοποιήσει τη σχέση της με το αφεντικό της, την Anna Wintour, και να διηγηθεί μερικές απολύτως υπέροχες ανέκδοτες ιστορίες μέσω της βιογραφίας της «Grace: A Memoir».

«Συχνά με ακούνε να γκρινιάζω για την Anna Wintour. Για παράδειγμα, στο τέλος μιας σύσκεψης για τη μόδα στην αμερικανική Vogue, στην οποία μια από τις αγαπημένες μου ιδέες απορρίπτεται αυθαίρετα. Ή αν μου ζητηθεί να φωτογραφίσω μια δύσκολη προσωπικότητα που δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Ή αν μου απαγορεύεται να φωτογραφίσω ένα μοντέλο και να συμπεριφερθώ με εκείνον τον καλλιτεχνικό τρόπο της ιταλικής Vogue» γράφει η Coddington και συνεχίζει:

«Παραδόξως, δεν είχα ιδέα πόσο δύστροπη και εριστική μπορούσα να φαίνομαι μέχρι που είδα τον εαυτό μου στην ταινία The September Issue . Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, στο παρελθόν, η Anna έχει πει ότι είμαι το μόνο άτομο στη μόδα που μπορεί πραγματικά να τη διαλύσει. Όπως το έθεσαν οι καλόγριες που έγραψαν τη σχολική μου έκθεση όταν ήμουν 14 ετών: "Η Grace έχει έναν πολύ ωραίο τρόπο να πετυχαίνει την κάθε επιθυμία της"».

«Δούλεψα με την Anna στο Λονδίνο όταν ήταν εκδότρια της βρετανικής Vogue στα μέσα της δεκαετίας του 1980, και προσλήφθηκα για να ξεκινήσω μαζί της όταν ανέλαβε την αμερικανική Vogue το 1988, αλλά τη θυμάμαι από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν δουλεύαμε και οι δύο στο Λονδίνο» θυμάται η Coddington.

«Εγώ ήμουν στη Vogue και εκείνη ήταν junior fashion editor στο Harpers & Queen. Δεν επικοινωνούσαμε πολύ, αν επικοινωνούσαμε ποτέ. Φορούσε στρώσεις επί στρώσεων από υπερμεγέθη φαρδιά πλεκτά του Σκωτσέζου σχεδιαστή Bill Gibb και πολλά άλλα στρώματα πλεκτών της μοντέρνας ιταλικής εταιρείας Missoni. Δεν θυμάμαι τόσο καλά το πρόσωπό της, επειδή φαινόταν να το κρύβει συνεχώς πίσω από στρώματα μαλλιών, επίσης.

»Εγώ παρέμεινα στη βρετανική Vogue μέχρι το 1986- εν τω μεταξύ, η Anna μετακόμισε στην Αμερική στα μέσα της δεκαετίας του 1970, εργαζόμενη αρχικά στο Harper's Bazaar και αργότερα στο περιοδικό New York . Τη συναντούσα κατά τη διάρκεια των ετών και ήταν πάντα πολύ καλή μαζί μου, αν και εξακολουθούσε να έχει αυτή τη ντροπαλή συνήθεια να σκύβει κάτω από τις αφέλειές της.

»Μια μέρα, όταν ήμουν στη Νέα Υόρκη, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον παιδοψυχίατρο Dr David Shaffer, έναν παλιό φίλο από το Λονδίνο που είχε μετακομίσει στο Greenwich Village. Μου είπε: "Θα ήθελα πολύ να γνωρίσεις τη νέα μου φίλη". Τον συνάντησα στο Algonquin για να τον βρω με την Anna, η οποία πλέον εργαζόταν στη Νέα Υόρκη και φαινόταν πολύ λιγότερο ντροπαλή».

«Ο Alex Liberman, το δεξί χέρι του ιδιοκτήτη της Condé Nast, Si Newhouse, τη συμπαθεί πολύ και θέλει να της δώσει αυτή τη δουλειά με έναν νέο τίτλο - δημιουργικός διευθυντής της Vogue», δήλωσε ο David. 'Τι νομίζεις;' 'Νομίζω ότι είναι υπέροχο', είπα, επειδή μου φαινόταν σε αυτό το σημείο στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ότι η αμερικανική Vogue είχε γίνει, σε αντίθεση με τη βρετανική Vogue , πολύ άχαρη.

»Ο David μου είπε κάποτε: "Το σπουδαίο με την Anna είναι ότι δεν τη νοιάζει αν αρέσει ή όχι στον κόσμο". Δεν είμαι τόσο σίγουρη αν αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν φαίνεται να παραπαίει ποτέ όταν της ασκείται κριτική. Εμένα με νοιάζει αν με συμπαθεί κάποιος -από τον ταχυδρόμο μέχρι το καθαριστήριο-. Ίσως αυτή να είναι η αδυναμία μου. Αλλά όχι της Anna. Τη νοιάζει, ωστόσο, πάρα πολύ για τα παιδιά της. Αν μιλάει με κάποιο στο τηλέφωνο, την έχω δει να λιώνει, κάτι που δεν βλέπεις πολύ συχνά στην Anna.

»Όλο και περισσότερο με την πάροδο των ετών, ιδίως μετά την ανάληψη της θέσης της αρχισυντάκτριας της αμερικανικής Vogue, την έβλεπα στο κοστούμι ενός σχεδόν ευθυτενούς ελέγχου, σαν τη Μάργκαρετ Θάτσερ. Ένα καλοκαίρι, για παράδειγμα, καθώς έμπαινε σε μια επίδειξη μόδας στο Παρίσι, αφού της είχαν πετάξει με κάποια γλοιώδη ουσία οι άνθρωποι των δικαιωμάτων των ζώων που πάντα την περίμεναν, εξαφανίστηκε στα παρασκήνια, αναδιοργανώθηκε, έκανε καινούργιο μακιγιάζ μία ήταν από τις πρώτες που έφτασαν για να πάρει τη θέση της».

«Τα περιοδικά μόδας έχουν αλλάξει εντελώς στη διάρκεια της ζωής μου. Αν κάποια όπως η Μαντόνα έχει τεράστια επιτυχία ως εξώφυλλο του τεύχους Νοεμβρίου, την επόμενη φορά θα πρέπει να υπάρχει κάποιος ή κάτι μεγαλύτερο. Στο τέλος νομίζω ότι η Anna εγκατέλειψε το styling των εξώφυλλων μου, αφού κατάλαβε ότι δεν τα πάω καλά με τους διάσημους ανθρώπους. Παλιά χρησιμοποιούσαμε περιστασιακά μοντέλα, αλλά η διαφορά στις πωλήσεις ήταν τόσο έντονη μεταξύ αυτών και των διασημοτήτων που τώρα είναι 100% ποπ σταρ και κινηματογραφικοί αστέρες.

»Είμαι ευγνώμων που εργάστηκα αυτά τα 10 περίπου χρόνια στην αμερικανική Vogue, όταν η μόδα ήταν το πιο σημαντικό στοιχείο. Από τότε η Anna έχει διευρύνει στιγμιαία το πεδίο δράσης μας. Η Vogue ενσωματώνει πλέον τους κόσμους της τέχνης, των επιχειρήσεων, της τεχνολογίας, των ταξιδιών, του φαγητού, των διασημοτήτων και της πολιτικής. Και όλα αυτά οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο όραμά της.

»Ήταν απόφαση της Anna, για παράδειγμα, τη στιγμή που η συζήτηση στο Χόλιγουντ στράφηκε στον Zoolander, την κωμική ταινία στην οποία ο Ben Stiller υποδύεται ένα κουτοπόνηρο αρσενικό μοντέλο, ότι θα έπρεπε να μεταφερθεί στο Παρίσι και να φωτογραφηθεί από την Annie Leibovitz για μια ιστορία υψηλής ραπτικής. Οφείλω να ομολογήσω ότι μισούσα την ιδέα, όχι μόνο επειδή σέβομαι την παρισινή υψηλής ραπτικής για την καθαρότητα και την έξοχη ποιότητα κατασκευής της, αλλά επειδή μια προκαταρκτική προβολή της ταινίας αποκάλυψε ότι πρόκειται για μια χοντροκομμένη και πραγματικά ψυχοφθόρα εμπειρία. Νομίζω ότι αποφασίστηκε, στην πραγματικότητα, επειδή η Anna ήταν ερωτευμένη με τον Ben (έχει αυτές τις περιστασιακές αγάπες - Ben, Puff Daddy, Roger Federer)».

«Κάθε τόσο τρώω μεσημεριανό με την Anna κατόπιν αιτήματός της. Αυτές τις μέρες, όμως, αναστατώνομαι εκ των προτέρων και συνήθως σκέφτομαι: "Φαίνεσαι κουρασμένη. Νομίζω ότι πρέπει να χαλαρώσεις", ως προοίμιο για να μου ζητήσει ευγενικά να παραιτηθώ. Στην πραγματικότητα, την τελευταία φορά που βγήκαμε, τόλμησα να πω: "Νόμιζα ότι θα μου έλεγες να φύγω". Τότε η Anna γέλασε και είπε: "Όχι, όσο είμαι εγώ εδώ, θα είσαι και εσύ".

»Όταν ήμουν παιδί δεν είχα ποτέ κανονικό πάρτι γενεθλίων. Όπως και με κάθε άλλο κοινωνικό γεγονός, ήταν κάτι που με έκανε πολύ νευρική. Ωστόσο, ό,τι άγχος ένιωθα στα επτά μου χρόνια, δεκαπλασιάστηκε όταν έφτασα τα 70 και οι άνθρωποι άρχισαν να αναφέρουν την πιθανότητα μιας γκράντε γιορτής γενεθλίων.

»Καθώς πλησίαζε η μέρα, την άνοιξη του 2011, η Anna είπε: "Πλησιάζουν τα μεγάλα σου γενέθλια και θα σου κάνω ένα πάρτι. Να το κάνεις όπου θέλεις και με όσους ανθρώπους θέλεις". Είναι αστείο το πώς της αρέσει να γιορτάζει τα γενέθλια των άλλων αλλά αγνοεί τα δικά της».

«Το πάρτι είχε, στην πραγματικότητα, μεγάλη επιτυχία. Η Anna έβγαλε λόγο. "Γκρέις", άρχισε αστειευόμενη, "αυτό θα είναι το αγαπημένο σου μέρος της βραδιάς, όταν όλοι θα μιλήσουμε για σένα". Συνέχισε: "Για μένα θα είσαι πάντα η καρδιά και η ψυχή του περιοδικού, ο φύλακας της πύλης, ο φάρος της αριστείας. Για όσο καιρό περίπου εκδίδω τη Vogue, ένα πρόσωπο, η Grace Coddington, με έκανε να έρχομαι με ενθουσιασμό κάθε μέρα στο γραφείο”.

»Έμεινα άφωνη. Αυτό από μια γυναίκα που κανονικά δεν σας κάνει ποτέ κομπλιμέντο κατάμουτρα! Πώς θα μπορούσα να απαντήσω; Μπορούσα να κουνήσω τα τακούνια μου στον αέρα ή να κάνω ρόδα, αλλά οι τακτικές συνεδρίες pilates που έκανα δεν ήταν τόσο αποτελεσματικές. Θα μπορούσα να γελάσω και να κλάψω στη σκέψη ότι τόσα χρόνια επίπονης δουλειάς είχαν τέτοια εκτίμηση. Μπορούσα να κουνιέμαι στην πίστα γνωρίζοντας ότι είχα ακόμα λίγη ζωή μέσα μου.

»Ενώ αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου, κοίταξα τους πολλούς φωτογράφους, κομμωτές, μακιγιέρ, καλλιτεχνικούς διευθυντές, συναδέλφους συντάκτες και πρώην βοηθούς γύρω μου και συνειδητοποίησα ότι δεν έχω κανέναν φίλο που να μην είναι στη δουλειά. Το οποίο είναι απολύτως οκέι για μένα. Εξακολουθώ λοιπόν να είμαι τόσο γοητευμένη από τη μόδα; Από πολλές απόψεις, ναι. Έχοντας εργαστεί σε αυτόν τον τομέα για πάνω από 50 χρόνια, δέχομαι με ευγνωμοσύνη ότι ο κόσμος μου έχει διευρυνθεί με τον χρόνο, όχι συρρικνωθεί.

»Για μένα, μία από τις πιο σημαντικές πτυχές της δουλειάς μου είναι να δίνω στους ανθρώπους κάτι για να ονειρεύονται, όπως ακριβώς ονειρευόμουν όλα αυτά τα χρόνια πριν, όταν ήμουν παιδί κοιτάζοντας όμορφες φωτογραφίες. Εξακολουθώ να υφαίνω όνειρα, βρίσκοντας έμπνευση όπου μπορώ και αναζητώντας ρομαντισμό στον πραγματικό κόσμο».

*Με απόσπασμα από το «Grace: A Memoir», της Grace Coddington