Το 2015, όταν το «Τα μυαλά που κουβαλάς» βγήκε στους κινηματογράφους, είχα δει την ταινία με τον 8χρονο τότε γιο μου. Εάν και εσείς την είχατε δει οι δακρυϊκοί σας πόροι θα είναι ήδη προετοιμασμένοι για τη συνέχεια. Η πρωτότυπη ταινία επικεντρώνεται στη ζωή της Ράιλι, ενός χαριτωμένου, συνηθισμένου 11χρονου κοριτσιού. Αυτό που διακρίνει τη Ράιλι είναι ότι οι εσωτερικές της λειτουργίες αντιπροσωπεύονται ως ένα περίτεχνο βασίλειο με χαρακτήρες που ενσαρκώνουν τα βασικά της συναισθήματα. Για μεγάλο μέρος της ζωής της, αυτά τα συναισθήματα ενορχηστρώθηκαν από τη Χαρά, μια ξυπόλητη νεραιδούλα. Μόλις οι γονείς της Ράιλι μετακομίσουν ως οικογένεια σε μια νέα πόλη, όμως, η Θλίψη παίρνει τα ηνία και το κορίτσι μας πέφτει σε κατάθλιψη. Σ΄αυτόν τον υπέροχο κόσμο της Pixar, τα συναισθήματα βρίσκουν τελικά μια νέα αρμονική ισορροπία και η Ράιλι γίνεται ξανά ένα χαρούμενο παιδί.
Στο sequel της ταινίας «Τα Μυαλά που κουβαλάς 2» η Χαρά συνεχίζει να κάνει τα δικά της όμως ενσκύπτουν πια η Θλίψη, ο Θυμός, ο Φόβος και η Αηδία μέσα σε έναν φωτεινό πύργο που είναι το αρχηγείο, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του μυαλού της Ράιλι – μια δαιδαλώδης έκταση που μοιάζει εν μέρει με καρναβάλι, εν μέρει με βιομηχανική ζώνη – και την παρακολουθούν σε μια τεράστια οβάλ οθόνη, που σαν να βρίσκεται πίσω από τα μάτια της. Αυτά τα προσωποιημένα Συναισθήματα διαχειρίζονται και μερικές φορές διαταράσσουν τη σκέψη και τις ενέργειές της, μερικές φορές «πειράζοντας» ένα κέντρο ελέγχου, που μοιάζει με κονσόλα μίξης ήχου και γίνεται όλο και πιο περίπλοκη όσο μεγαλώνει. Μέχρι να τελειώσει η πρώτη ταινία, ένα νέο μυστηριώδες κουμπί με την ένδειξη «εφηβεία» έχει δημιουργηθεί στην κονσόλα. Μόλις ξεκινάει η ταινία αυτό το κουμπί έχει μετατραπεί σε κόκκινο συναγερμό.
Οι άνθρωποι που έφτιαξαν την ταινία, μίλησαν με ψυχολόγους που εξειδικεύονται σε θέματα εφηβείας.
Η εφηβεία προκαλεί προβλήματα στην Ράιλι (μερικά από αυτά είναι πολύ οδυνηρά, τα περισσότερα δεν εκπλήσσουν). Έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία από την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας, αλλά το μομέντουμ της ταινίας είναι μαγικό: η ταινία ξεκινά με τη Ράιλι να σβήνει τα κεριά στην τούρτα των 13ων γενεθλίων της με μεταλλικά σιδεράκια στα δόντια της και ένα επίμονο σπυράκι στο πηγούνι της. Σύντομα μπαίνουν νέα συναισθήματα με επικεφαλής το Άγχος, που αναλαμβάνει τoν έλεγχο τόσο της κονσόλας όσο και της Ράιλι, με τη βοήθεια της Ζήλειας, της Ντροπής, και της αγαπημένης μου, και πάντα επιμελώς κουρασμένης Βαρεμάρας.