Πώς είναι να είσαι ο θηλυκός Πούτιν;

Φτιαγμένο με extra δόση από βιτριόλι και αγάπη από τον δημιουργό του ανεπανάληπτου Succession, η πολιτική σάτιρα (ενδεχομένως της χρονιάς;) αποτελεί μια ξεκάθαρη επίδειξη δύναμης της Kate Winslet ως η καγκελάριος μιας ανώνυμης κεντροευρωπαϊκής χώρας που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο παρανοϊκή, ασταθής και αρρωστοφοβική.

Πόσο αρρωστοφοβική; Tόσο όσο να γκρεμίζει, ξανά και ξανά, τους τοίχους του πολυτελούς ξενοδοχείου που έχει μετατρέψει σε παλάτι της, πεπεισμένη ότι έχουν μούχλα, να κυκλοφορεί μέσα σε φορητή συσκευή οξυγόνου και να προσλαμβάνει ένα αιματοβαμμένο στρατιώτη με το παρατσούκλι «Χασάπης» (έξοχος ο Matthias Schoenaerts) προκειμένου να προπορεύεται μπροστά της, κρατώντας μια φορητή συσκευή που μετράει πόση υγρασία έχει σε κάθε δωμάτιο που μπαίνει.

Πόσο παρανοϊκή; Tόσο ώστε να μην έχει κανένα πρόβλημα να δολοφονήσει όποιον υπουργό της, όσο yes man ή yes woman και αν έχει προσπαθήσει να είναι, όταν η προσωπική της ΚΥΠ την ενημερώσει ότι έχει ψελλίσει έστω και ένα ψίθυρο αμφισβήτησης προς το πρόσωπό της.

Από την άλλη, ως ηγέτης, η καγκελάριος από την κόλαση είναι ταυτόχρονα σούπερ χαρισματική, μιλώντας στο λαό της μέσα από τηλεοπτικά διαγγέλματα που θυμίζουν περισσότερο τους λόγους που ενδεχομένως βγάζει για να εμψυχώσει το προσωπικό της μια lifestyle guru τύπου Gwyneth Paltrow.

Μια βασική της διαφορά από αυταρχικούς ηγέτες τύπου Putin και Kim Jong Un που, χωρίς να έχω ακούσει πολλούς λόγους τους, φαντάζομαι ότι δεν απευθύνονται με τόσο γλυκόλογα και τόσες αναφορές στην αγάπη στο δικό τους κοινό.

Εννοείται πως ο λόγος που η συγκεκριμένη καγκελάριος έχει τη δύναμη να φέρεται τόσο ανελέητα απολυταρχικά, έχει να κάνει με τον ορυκτό πλούτο της χώρας της (βλέπε κοβάλτιο), που της επιτρέπει να κοιτάζει στα ίσα τις ΗΠΑ και δίνει στο δημιουργό της σειράς το δικαίωμα να ασκήσει τη δική του κριτική όσον αφορά την -οριακά αποικιοκρατική- πολιτική τους.

Προσοχή. Ο λόγος που σου προτείνω να δεις αυτή τη μίνι σειρά 6 επεισοδίων δεν έχει να κάνει ούτε με το είδος που εκπροσωπεί, το οποίο φαντάζομαι ότι δεν υπήρξε ποτέ ψηλά στις προτιμήσεις σου, ούτε με το έξοχο bio των δημιουργών της (βλέπε Veep, Succession, The Menu κ.τλ.)

Δεν έχει να κάνει καν με την έξοχη ερμηνεία της ίδιας της Kate Winslet, που καταφέρνει να ενσαρκώσει ιδανικά αυτό τον διπολικό χαρακτήρα εκπέμποντας ταυτόχρονα -σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και διαδοχικά- έντονη αδυναμία και απόλυτη αυτοκυριαρχία.

Ούτε αρκεί το γεγονός ότι ψήνεσαι να δεις πως θα εξελιχθεί η αρρωστημένη σχέση ανάμεσα σε εκείνη (που είναι παντρεμένη, αλλά ποιος νοιάστηκε;) με τον ροτβάιλερ σωματοφύλακά της ο οποίος προσκυνά το χώμα που πατάει. Το ίδιο χώμα που φρόντισε να βάψει κόκκινο με το αίμα των διαδηλωτών σε ένα από τα ορυχεία για τα οποία ήταν υπεύθυνος ασφαλείας.

Συγκεκριμένα πώς είναι να είσαι γυναίκα με θέση εξουσίας, σε ένα σύμπαν που καταρρέει, με τους πάντες να θεωρούν ότι είσαι καταδικασμένη να αποτύχεις. Εν μέρει γιατί είσαι παρανοϊκή, αλλά εν μέρει και γιατί είσαι γυναίκα. Οπότε δεν έχεις δικαίωμα (σύμφωνα με τα κλισέ που συνεχίζουν να επικρατούν στο συλλογικό ασυνείδητο) να είσαι αποφασιστική, αυταρχική ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να σε κακοχαρακτηρίσει.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει κυριολεκτικά, όπως ενίοτε κάνει η Kate Winslet εδώ, να αρχίσεις στα απανωτά χαστούκια όποιον θεωρείς ότι δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Ειδικά όταν δουλεύεις σε εταιρεία όπου το HR διαθέτει και λόγο και κότσια.

*Το Regime στριμάρεται στην Ελλάδα από το Vodafone TV.