Διάβασα τον τίτλο, είδα τα έργα και δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε μία συνέντευξη με τον καλλιτέχνη! Εσείς δεν θα αναρωτιόσασταν αμέσως τι εννοεί; Επίσης, όταν βλέπεις τόσο συγκλονιστικά έργα – εσύ τα νιώθεις έτσι δηλαδή καθώς η πρόσληψη της τέχνης είναι τελείως προσωπική υπόθεση – δεν θέλεις να μάθεις κάτι παραπάνω για το τι είχε στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος; Θέλει. Και για αυτό, επικοινώνησα με την επιμελήτρια της έκθεσης “My father had a big nose”, Objects and toys from an aggressive childhood, Χριστίνα Ντουγεροπούλου που με βοήθησε να έχω τις απαντήσεις στα βασικά ερωτήματά μου σε σχέση με αυτά που με συγκίνησαν.
Η The Blender Gallery, λοιπόν, παρουσιάζει την νέα ατομική έκθεση του Κωνσταντίνου Πάτσιου με τίτλο “My father had a big nose”, Objects and toys from an aggressive childhood, σε επιμέλεια της Χριστίνας Ντουγεροπούλου.
Στη νέα του ατoμική έκθεση ο εικαστικός διαμορφώνει ένα Gesamtkunstwerk, ένα συνολικό έργο τέχνης που περιλαμβάνει επιτοίχια έργα, γλυπτά, video και NFTs. O Πάτσιος εμπλουτίζει τη ζωγραφική διαδικασία με τις τεχνικές του κολάζ και του ντεκολάζ δημιουργώντας ένα παλίμψηστο με σύμβολα και εικόνες που συνδέουν τον ενήλικο κόσμο με τον παιδικό, τον μικρόκοσμο με το συλλογικό ασυνείδητο. Στα γλυπτά του, σύνθετα ready mades, κυριαρχεί μια σαρκαστική διάθεση, ενίοτε αυτοβιογραφική, περιγράφοντας τη σχέση με τον φυσικό αλλά και με τον επουράνιο πατέρα.
Γιατί «Πινόκιο» κύριε Πάτσιε; Ποιοι είναι οι άλλοι πρωταγωνιστές στη σειρά αυτή των έργων και γιατί;
Η νέα σειρά έργων με θέμα τον Πινόκιο προέκυψε μέσα από τα ταξίδια μου στον ιταλικό βορρά και την Εmilia Romagna. Το αφήγημα του Κολόντι είναι ιδιαίτερα ευρηματικό και νομίζω ότι εκφράζει εκ βαθέων την ανθρώπινη κατάσταση. Ο Πινόκιο ξεκινά το ταξίδι του ως ένα ακατέργαστο κομμάτι ξύλου. Για να γίνει αληθινό αγόρι θα πρέπει να αμβλυνθεί κυριολεκτικά και μεταφορικά όλη του η τραχύτητα. Για να φτάσει στην αλήθεια της ύπαρξης θα πρέπει να υποστεί μια εσωτερική, σχεδόν αλχημιστική διαδικασία: να αντισταθεί στους πειρασμούς και να μάθει να ακούει τη συνείδησή του. Η δική μου αφήγηση δεν είναι τόσο γραμμική, βρίθει ωστόσο συμβολισμών. Μέσα στο έργο μου, ο Πινόκιο μετατοπίζεται σε ένα νέο πλαίσιο και συνομιλεί με τις νεράιδες της δικής μου κοσμογονίας. Συναντά τον Ναπολέοντα σε μια έπαυλη art nouveau, διαβάζει εφημερίδα όταν αντηχούν συγκρούσεις στα ελληνοτουρκικά, χορεύει blues στο γαϊτανάκι του καπιταλισμού αλλά με κομμουνιστικό βηματισμό. Οικειοποιούμαι τη φιγούρα του Πινόκιο για να αφηγηθώ τη δική μου made in Greece περιπετειώδη πραγματικότητα.
Ποια αυτοβιογραφικά στοιχεία, πιο συγκεκριμένα, βλέπει κάποιος στο έργο σας; Λειτουργεί λυτρωτικά η τέχνη για εσάς;
Σ’ έναν κόσμο αφόρητα ρασιοναλιστικό, υπολογιστικό κι εγχρήματο, η τέχνη είναι μια διαδικασία λυτρωτική. Το έργο μου είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό. Περιλαμβάνει αντικείμενα της καθημερινότητάς μου, των ταξιδιών μου, της παιδικής μου ηλικίας. Όλη η μυθοπλασία πίσω από αυτή τη σειρά έργων, οι σχέσεις παιδιού και γονέα, το δράμα της ύπαρξης και η μετάβαση από τον ιδεατό κόσμο στη πραγματική ζωή, είναι μια αφήγηση πολύ προσωπική, κι ό, τι είναι πολύ προσωπικό, μ’ έναν παράδοξο τρόπο γίνεται και πολύ συλλογικό.
Συλλέγετε χρόνια όσα χρησιμοποιείτε στα έργα σας ή τα αναζητάτε ad hoc για τα έργα;
Κάθε ένα από τα υλικά μου έχει τη δική του, μοναδική ιστορία. Τα συλλέγω χρόνια, τα συναντώ, ή ίσως με συναντούν αυτά. Η σύγχρονη τέχνη, μετά τον Marchel Duchamp, έχει και μια α priori διάθεση φετιχισμού με την αναίρεση του πάντα να με ενδιαφέρει, όντας κυνικός. Είναι και μια διαδικασία τεκμηρίωσης, ένα ημερολόγιο κρυφό και φανερό ταυτόχρονα, που διατηρεί το μυστήριό του ενώ αποκαλύπτεται, μιας και η τέχνη υπονοεί περισσότερο, αν όχι υπονομεύει.
Το Δελτίο Τύπου που έφθασε σε εμάς, μιλά για μυρωδιές. Πώς και ποιες αισθήσεις αφυπνίζονται στα έργα σας;
Αν και βαθύτατα ορθολογιστής, αξιοποιώ όλες τις αισθησιοκρατικές προσλαμβάνουσες που μου προσφέρονται. Όλες οι αισθήσεις με αφορούν. Από την όραση, που είναι η κυρίαρχη , την αφή -εξίσου σημαντική, μιας και δημιουργώ παλίμψηστα με εσώγλυφα και προεξοχές- αυτές οι μνήμες είναι δομικά στοιχεία της δουλειάς μου, που προκύπτουν από τη φθορά, τα ατυχήματα της ύλης και την ανασύνθεσή της. Ο ήχος δημιουργείται στον ψυχικό χώρο του θεατή. Το έργο τέχνης ακολουθεί τον μηχανισμό του αρώματος, που τρυπώνει στον οσφρητικό λοβό για να διεγείρει και να κυριεύσει το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου. Έτσι και ο καλλιτέχνης, σαν άλλος αρωματοποιός, αναζητεί το ελιξήριο που θα συγκινήσει τα πλήθη.
Info: Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 19 Απριλίου και η διάρκεια της θα είναι μέχρι τις 24 Μαΐου. Βlender Gallery, Ζησιμοπούλου 4, Γλυφάδα, τηλ. 213 0280597
