Μπορεί να τον είχα δει και πριν το 1997, όμως η «Βρωμιά» του Ρόμπερτ Σνάιντερ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ήταν αυτή που δεν θα ξεχάσω ποτέ και που με έκανε να του ζητήσω την πρώτη συνέντευξη που θα μου έδινε για το Symbol του Επενδυτή. Ο νεαρός Κωνσταντίνος, μόνος στη σκηνή, υποδύεται έναν μετανάστη. Θυμάμαι το σοκ σχεδόν που είχα πάθει από την ερμηνεία του και αμυδρά, μου έρχονται στον νου κόκκινα τριαντάφυλλα. Νομίζω ο μετανάστης τα πουλούσε – μπορεί να κάνω και λάθος. Δεν έχει σημασία.
Χθες, είδα τον Κωνσταντίνο, ακριβώς 27 χρόνια μετά, σε έναν συγκλονιστικό μονόλογο, και πάλι ενός ανθρώπου που είναι διωγμένος από τη χώρα του. Και βρίσκεται σε μία νέα χώρα όπου «Δεν υπάρχει καμιά μυρωδιά. Είναι μια χώρα χωρίς μυρωδιά».
Πριν φύγουμε χθες από την Πειραιώς, του ζήτησα το κείμενο για να παραθέσω ατόφιες φράσεις που με χτύπαγαν στην καρδιά (τον ευχαριστώ θερμά για αυτό). Ένα εξαιρετικό κείμενο, μια μετάφραση όνειρο, με τόσο όμορφες λέξεις, να κυλάνε στα αυτιά και να μπαίνουν απαλά στο σώμα και στο μυαλό και να φθάνουν στην ψυχή που για μιάμιση ώρα περίπου είχε αφεθεί στα χέρια του Κωνσταντίνου.
Ένα θέατρο γεμάτο, βουβό. Δεν ακούστηκε τίποτα παρά μόνο δύο φορές ένα τηλέφωνο που έπεσε στο πάτωμα. Είναι αυτή η σιωπή που συμβαίνει και κυριαρχεί εκκωφαντικά όταν κάτι σε κρατάει από παντού. Ο ηθοποιός, η σκηνοθεσία, το κείμενο.
Ένα εξαιρετικό κείμενο, μια μετάφραση όνειρο, με τόσο όμορφες λέξεις, να κυλάνε στα αυτιά και να μπαίνουν απαλά στο σώμα και στο μυαλό και να φθάνουν στην ψυχή που για μιάμιση ώρα περίπου είχε αφεθεί στα χέρια του Κωνσταντίνου.