Όταν ήμουν 20 ετών, έτυχε να γνωρίσω τον Ιάκωβο. Τον Ιάκωβο Μίσχαλη, έναν άνθρωπο που τον ξέρουν όλοι οι αληθινοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Έμελλε να γίνει, τρόπον τινά, ο μέντοράς μου. «Θείο» τον λέω, γιατί θείους δεν έχω. O Ιάκωβος δεν είναι απλώς μια κινητή εγκυκλοπαίδεια, ούτε απλώς ένας άνθρωπος με «βραχώδες» ήθος, αμετακίνητο, ούτε απλώς ένα βαθύς ουσιαστικός άνθρωπος.
Είναι ένας άνθρωπος αεικίνητος, σε νου και σώμα, πρωτοπόρος πάντα, που ετών 80φεύγα πια γνωρίζει την πιο σύγχρονη παράσταση που θα ανέβει στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη, τον πιο ανατρεπτικό Ιρανό σκηνοθέτη, που έχει χιούμορ να πέφτεις κάτω, που όταν τον ακούς μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη και τη Ζυράννα Ζατέλη να συζητούν γουρλώνεις μάτια και τεντώνεις αυτιά: δεν τελειώνουν οι ιστορίες, οι εμπειρίες, τα «ταξίδια». Είναι ένα σύμπαν χωρίς αρχή και τέλος, ένα σύμπαν με χρώματα, αρώματα, εικόνες, ιδέες. Πόσο σπάνιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, πόσο τυχερή εγώ που βρέθηκα στο διάβα του.
Με πήρε από ένα κοριτσάκι ιδιωτικού σχολείου, με την αναμενόμενη συμβατική – απαραίτητη ωστόσο – μόρφωση και καλλιέργεια και με πέταξε σε άλλα. Οπότε, ξεκίνησαν άλλα διαβάσματα (από Τόμας Μαν και Σελίν ως Χάινριχ Μπελ και Ουελμπέκ), άλλα ακούσματα (με πήγε, πχ στους Tiger Lillies όταν άκουγα Stones), άλλα θέατρα (πρώτος στους Bijoux de Kant), άλλη τέχνη (Αμπράμοβιτς φυσικά στα early της) και ασφαλώς άλλες ταινίες. Κι έτσι, όποτε είχε μεγάλα αφιερώματα σε κινηματογράφους ή τηλεόραση μου τα επισήμαινε για να μαθαίνω. Είδα στο Παλλάς, όλον τον Φελίνι σε 3 ημέρες, από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Μια Δευτέρα πονούσε η κοιλιά μου και συνειδητοποίησα ότι ήταν η 4η Δευτέρα που έβλεπα Μπέργκμαν στην ΕΤ3, «Αγριες Φράουλες». Μου είχε πει πως δεν πρέπει να χάσω αυτές τις Δευτέρες. Και δεν τις έχασα.