Μία είναι η εποχή του χρόνου που δεν μπορώ να διαχειριστώ με τίποτα. Και αυτή είναι ο χειμώνας. Αυτή τη φορά όμως, είπα να κάνω embrace τους επόμενους κρύους και μονότονους μήνες και με την πρώτη ευκαιρία να φεύγω για χειμερινούς προορισμούς.
Σειρά είχε η Ορεινή Αρκαδία και αυτό γιατί είναι μόλις 2 ώρες από την Αθήνα. Ιππασία μέσα στο δάσος, νόστιμο παραδοσιακό φαγητό και ατελείωτη φύση, ήταν μερικά από τα highlights. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Βυτίνα Αρκαδίας
Η πρώτη στάση έγινε στην Βυτίνα Αρκαδίας, όπου οι μυρωδιές από τα τζάκια, η ψιλή βροχή και το τσουχτερό κρύο, ήταν αρκετά για να σε βάλουν στο χειμερινό mood. Η πλατεία του χωριού –αν και πρωί, είχε ήδη γεμίσει με κόσμο να απολαμβάνει τσάι και καφέ γύρω από τις σόμπες και πάνω στις καλυμμένες με κουβέρτες καρέκλες. Παιδιά είχαν ήδη ξεχυθεί τρέχοντας γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας, ενώ λίγο παραδίπλα οι τοπικοί έμποροι σου προσέφεραν να δοκιμάσεις μέλι, spicy τυριά με μπούκοβο ή τρούφα, κάστανα, καρύδια και αποξηραμένα φρούτα.
Ο αποξηραμένος ανανάς βουτηγμένος σε χυμό κράνμπερι αξίζει σίγουρα τη δοκιμή, μαζί με το τσάι και τη θέα προς το βουνό του Μαινάλου, το οποίο ήταν γεμάτο από έλατα. Λίγο πριν την αναχώρηση για το επόμενο χωριό, η βόλτα στα μαγαζάκια γύρω από την πλατεία δεν απογοήτευσε, ενώ βρήκαμε και τα πιο ιδιαίτερα κρασιά από μικροπαραγωγούς των γύρω περιοχών.
Για το τέλος αφήσαμε τον «Δρόμο της Αγάπης», ο οποίος βρίσκεται στη δυτική πλευρά της Βυτίνας, στο λεγόμενο Παλαιό Χωριό. Και η ιστορία του δεν κρύβω πως κάπως σε αγγίζει. Το παραμυθένιο δρομάκι δεν πήρε το όνομά του μόνο επειδή σήμερα είναι πολύ αγαπητό στους επισκέπτες. Ονομάζεται έτσι από πολύ παλιά, όταν οι νέοι έκαναν τον περίπατό τους προκειμένου να γνωρίσουν τους μελλοντικούς τους συζύγους, ανταλλάσσοντας βλέμματα και ερωτικά μηνύματα, σύμφωνα πάντα με τα ήθη της τότε εποχής. Τουλάχιστον αυτά μας μετέφεραν οι ντόπιοι.
Ελάτη Αρκαδίας
Συνεχίζουμε με το επόμενο χωριό, το οποίο προσωπικά ξεχώρισα περισσότερο από όλα. Ομολογουμένως ήταν το πιο ήσυχο, με μοναδικές συναντήσεις δύο ομάδες πεζοπόρων, λίγες παρέες που είχαν φτάσει για ιππασία, και μερικές οικογένειες που απολάμβαναν τον καφέ τους στο κεντρικό καφενείο, το οποίο εξέπεμπε χριστουγεννιάτικη αύρα και μουσική.
Η Ελάτη λοιπόν, πήρε το όνομά της –προφανώς- από τα έλατα, τα οποία κατακλύζουν όποια γωνιά και αν αντικρύσεις. Αν έχετε σκοπό να απολαύσετε τη φύση και να ζήσετε μια όμορφη εμπειρία στο δάσος, τότε μην παραλείψετε το πέρασμα από εδώ.
Highlight δεν ήταν άλλο από την ιππασία μέσα στο δάσος, σε μία από αυτές τις στιγμές όπου όλες οι σκέψεις σβήνουν και οι ήχοι του βουνού και των ζώων είναι το μόνο που επικρατεί. Ακόμη και ο αέρας μέσα στα ατελείωτα έλατα έχει άλλη αίσθηση, ενώ η σύνδεση με το άλογο που γρήγορα δημιουργείται είναι αρκετή για να σε κάνει να επιστρέψεις ξανά στο ίδιο μέρος.
Είναι ακόμη μοναδική εμπειρία και για τα παιδιά, τα οποία έχουν την ευκαιρία να έρθουν πιο κοντά στα τόσο φιλικά ζώα και να αποκτήσουν αναμνήσεις που θα διηγηθούν την επόμενη ημέρα στο σχολείο τους.
Συνεχίζουμε με λίγη οδήγηση και κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο «Manna Arcadia», το οποίο από τη στιγμή που άνοιξε τις πόρτες του, έχει κλέψει τις εντυπώσεις και όχι άδικα. Για την ακρίβεια οι εμπειρίες που προσφέρει, η αισθητική, αλλά η γαστρονομία του, χρειάζονται ένα άρθρο από μόνο του για να μεταφέρουμε την αίσθηση. Σε κάθε περίπτωση, αξίζει το πέρασμα, τη διαμονή, αλλά και τις wellness δραστηριότητες του.
@mannaarcadia / IG
Δημητσάνα Αρκαδίας
Αργά το μεσημέρι, το κλίμα του βουνού και το έντονο κρύο σού ανοίγουν την όρεξη για ένα ζεστό και comfort φαγητό και αυτό ακριβώς είχε το πρόγραμμα. Κατευθυνθήκαμε προς τη Δημητσάνα μιας και θα ήταν η επόμενη στάση.
Ωστόσο ο συνωστισμός της μας έκανε να σταματήσουμε σε μια ταβέρνα λίγα λεπτά έξω από το χωριό, όπου μπορούσες να απολαύσεις το γεύμα σου πολύ πιο ήρεμα και άνετα. «Το λάθος» ονομάζεται η ταβέρνα και πηγαίνοντας εκεί ίσως καταλάβεις γιατί εμπνεύστηκαν το όνομα.
Το κρεατικό εδώ προφανώς κυριαρχεί, ψημένο στα κάρβουνα, δίνοντάς του μια γεύση και μυρωδιά που δύσκολα θα βρεις στην Αθήνα. Παραδοσιακά πιάτα, προσεγμένα και «μαμαδίστικα», ήταν αυτό που ακριβώς χρειαζόμασταν για να συνεχίσουμε.
Η Δημητσάνα σίγουρα αξίζει την στάση, αν και οι δρόμοι της κατακλύζονται από επισκέπτες τα Σαββατοκύριακα του χειμώνα. Ένας καφές στο χέρι και οι βόλτες στα μικρά μαγαζιά της περιοχής είναι αρκετές για να απολαύσεις το χειμερινό τοπίο και τη θέα που έχεις από ψηλά.
Λεβίδι Αρκαδίας
Λίγο πριν το τέλος της ημέρας, σειρά είχε και το Λεβίδι όπου διαμείναμε. Ένα πραγματικά μικροσκοπικό χωριό, με ελάχιστους κατοίκους και ερημωμένο θα έλεγα. Ωστόσο αξίζει τη διαμονή, αφού η θέση του είναι ιδανική για να μετακινηθείς στα γύρω χωριά, αλλά και κοντά στον δρόμο της επιστροφής. Συν ότι έχεις όλη τη θέα στο Μαίναλο. Το τζάκι, το καλό κρασί, αλλά και τα ψημένα κάστανα για το βράδυ, ήταν αρκετά για κάνουν και αυτό το χωριό να ξεχωρίσει, όπως επίσης και οι ηλικιωμένοι, γλυκοί κάτοικοί του.
