Η μόδα των τελευταίων ετών δείχνει μεγάλη αδυναμία -ή πιο σωστά, αποθεώνει- τα «άσχημα παπούτσια»! Παπούτσια με αμφιλεγόμενη αισθητική που διχάζουν τα πλήθη, έχουν όμως από τη «φύση» τους ισχυρό αντίκτυπο τόσο στο στιλ εκείνου που τα φορά, όσο και στα μάτια εκείνου που τα βλέπει.
Μερικά από αυτά μάλιστα, έχουν γράψει την δική τους ιστορία, ορισμένα από τη δημιουργία τους κιόλας, και είναι αυτό που λέμε, «εμβληματικά». To πιο πιθανό είναι ότι κάπου τα έχετε δει στα social media ή αν ήσασταν τυχερές στα πόδια κάποιας μυημένης σε θέματα μόδας γυναίκας στον δρόμο και σας προκάλεσαν –αρνητική ή θετική, δεν έχει σημασία- εντύπωση.
Φανταστείτε πως περπατάτε μια συνηθισμένη και ίσως αδιάφορη μέρα, σε μια εξίσου συνηθισμένη και αδιάφορη διαδρομή σας στην πόλη. Καθώς περπατάτε σκυμμένη και σκεφτική ένα ζευγάρι «περαστικά» παπούτσια γίνεται το μόνο πράγμα που καταφέρνει να σπάσει την μονοτονία, μια εικόνα – σπίθα που μπορεί να βάλει φωτιά στην φαντασία σας και να σας δώσει έμπνευση.
Όμορφά ή άσχημα δεν έχει καμία σημασία. Σε κάθε περίπτωση εκεί ακριβώς κρύβεται η μαγεία και η δύναμη τους. Δεν είναι όμορφα, μάλλον είναι περίεργα, ακόμα και απαίσια, σίγουρα όμως ποτέ μα ποτέ αδιάφορα.
Τέτοια είναι και τα Tabi shoes, τα παπούτσια με τα διαχωρισμένα δάχτυλα, τα πιο δημοφιλή και, για εμάς, όμορφα «άσχημα» παπούτσια του κόσμου, του Martin Margiela. Ο Martin Margiela θεωρείται ένας από τους πιο επιδραστικούς σχεδιαστές της εποχής του. Είναι γνωστός για το ότι επανεξετάζει αυτό που ήδη υπάρχει και έτσι δημιουργεί κάτι νέο. Ιδιαίτερα στις πρώτες του μέρες, συχνά αποδόμησε vintage κομμάτια και, με μερικά προσωπικά τρικ και καινοτόμες ιδέες, δημιούργησε ένα κομμάτι που δεν είχε υπάρξει ποτέ πριν. Κομμάτια όπως το sock sweater (ένα πουλόβερ φτιαγμένο από στρατιωτικές κάλτσες) ή το gloves top (φτιαγμένο από γάντια ραμμένα μεταξύ τους) είναι μερικά μόνο παραδείγματα αυτού.
Ιαπωνική προέλευση
Ο σχεδιαστής δεν εφηύρε τα παπούτσια με δάχτυλα, αλλά ουσιαστικά τα επανασχεδίασε. Οι ρίζες τους βρίσκονται στην Ιαπωνία του 15ου αιώνα. Οι κάλτσες Tabi συνδυάζονταν με παπούτσια geta ή zori: Ιαπωνικά ξύλινα σανδάλια με ιμάντα ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών.
Ένα ταξίδι στην Ιαπωνία ενέπνευσε τον Margiela. Είχε μόλις εγκαταλείψει τον Jean Paul Gaultier και βρισκόταν στη διαδικασία να ξεκινήσει το δικό του brand.
Αρχικά, οι βαμβακερές κάλτσες φοριούνταν μόνο από τους ευγενείς και αργότερα το χρώμα τους σηματοδοτούσε την κοινωνική τάξη. Κυρίως σε λευκό χρώμα, αλλά επίσης σε μοβ και χρυσό για την ανώτερη τάξη και σε ναυτικό μπλε για την κατώτερη τάξη. Στη δεκαετία του 1900, το Tabi έγινε κάτι περισσότερο από μια κάλτσα δύο τμημάτων που προστάτευε τα πόδια από τη βρωμιά και το κρύο και έγινε ένα παπούτσι ίδιου σχήματος με σόλα από καουτσούκ: το Jika–tabi (τζίκα-τάμπι). Θεωρείται παπούτσι του εργάτη και φοριέται από τεχνίτες, εργάτες του δρόμου κ.λπ. και συνοδεύει ακόμα και σήμερα πολλούς Ιάπωνες στην καθημερινότητά τους.
Μέχρι σήμερα, τα παπούτσια, καθώς και οι κάλτσες Tabi και τα κιμονό, αποτελούν μέρος της παραδοσιακής ενδυμασίας.
Το φινάλε του show κορυφώθηκε σε αυτό που έκτοτε έγινε θρύλος. Τα μοντέλα εμφανίστηκαν με λευκές ρόμπες εργαστηρίου, με τα παπούτσια τους βουτηγμένα σε κόκκινη μπογιά, αφήνοντας περίεργα, κόκκινα χνάρια στην πασαρέλα.
