Το κοινό χειροκρότουσε δυνατά και επευφημούσε στο φινάλε, παρακαλώντας τον Galliano να υποκλιθεί. Ωστόσο, διατηρώντας μια παράδοση που ξεκίνησε από τον ιδρυτή του οίκου Martin Margiela, ο οποίος δεν υποκλίθηκε ποτέ και αποφεύγοντας να φωτογραφηθεί, ο Galliano παρέμεινε πίσω από μια χρυσή κουρτίνα στα παρασκήνια.
Το show παρουσιάστηκε μέσα σε μια θολωτή αποθήκη ακριβώς κάτω από την γέφυρα Pont Alexandre III λουσμένη από το φως της πρώτης Πανσελήνου του έτους, με πρωταγωνιστές μια σειρά από γαλλικά παρατραβηγμένα αρχέτυπα – παχουλές εταίρες, κούκλες του Moulin Rouge, τζογαδόρους και διαρρήκτες. Ουσιαστικά το show του Gallianο ήταν μια ατμοσφαιρική και βαθιά ρομαντική θεατρική παράσταση για τους εκλεκτούς μυημένους, λάτρεις της αισθητικής του.
Όλοι τους περιφέρονταν με νωχελικές κινήσεις τριγύρω στον χώρο και έκαναν πιρουέτες γύρω από το σκηνικό με τις φτηνές καρέκλες, τα τραπέζια του καφέ, αγγελίες «καταζητείται» της αστυνομίας, τα σπασμένα φώτα και ένα μισοκατεστραμμένο μπιλιάρδο.
To show ξεκίνησε με μια εντυπωσιακή performance του Γάλλου τραγουδιστή και σωσία του Freddie Mercury, Lucky Love. Πριν αρχίσει να τραγουδάει την cult επιτυχία του “Now I Don’t Need Your Love” περιπλανήθηκε στον χώρο βγάζοντας το πανωφόρι του και αποκαλύπτοντας το κορμί του και το αριστερό χέρι που του λείπει.
Οι καθρέφτες τύπου bistro μετατράπηκαν σε οθόνες που πρόβαλλαν ένα αστυνομικό δράμα και μια ληστεία κοσμημάτων.
Στη συνέχεια, η δράση από την οθόνη μεταφέρθηκε στην αληθινή ζωή. Με την άφιξη ενός νεαρού δανδή χωρίς πουκάμισο, με πλισέ παντελόνι και στενό κορσέ, ο οποίος πέρπάτησε κατά μήκος του Σηκουάνα μέσα στη βροχή, κάτω από τις καμάρες της πιο όμορφης γέφυρας του Παρισιού πριν μπει στην αποθήκη.
Τον ακολούθησαν «χαρακτήρες» (γιατί τα μοντέλα στην ουσία ανέλαβαν να υποδυθούν ρόλους) που ήταν βγαλμένοι από την γειτονιά Pigalle όπως ήταν πριν από έναν αιώνα: ένας βετεράνος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με στρατιωτικά μετά “λλια, ο οποίος θύμιζε τον Johnny Depp στηνΑλίκη στη χώρα των θαυμάτων”, ή χορεύτριες μπουρλέσκ που θα ενθουσίαζαν τον Toulouse-Lautrec.
Τα πρόσωπα των μοντέλων – ηθοποιών είχαν κερωμένο μακιγιάζ και έμοιαζαν με τα φαντάσματα του Σηκουάνα ή με τους κατοίκους που εξακολουθούν να κοιμούνται στις όχθες του ποταμού σήμερα, πολλοί από αυτούς κάτω από αυτή ακριβώς τη γέφυρα όπου πραγματοποιήθηκε το show.
Φορούσαν παραγεμισμένα cocoon jackets καλυμμένα με κομμάτια περίσσειου υφάσματος και κλωστές από τούλι- ή χρυσά σατέν φορέματα με μπούστα. Ένα μοντέλο θύμιζε ξεπεσμένη κόμισσα με φόρεμα και καπέλο από χαρτόνι, ένα look αναφορά στο περίφημο σόου αποφοίτησης του Galliano “Les Incroyables” του 1984, το οποίο παρέπεμπε στο Palais Royal κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης.
Ανάμεσα στην τρέλα υπήρχαν πολλά υπέροχα ρούχα: για τα κορίτσια, εξαιρετικά σέξι πλεκτά και με χάντρες column φορέματα, τσαλακωμένα μάλλινα σακάκια ψαροκόκαλο ή διάφανα φορέματα με κορσέ. Όλα συνδυασμένα με καλσόν ντεγκραντέ, σίγουρα η επόμενη τάση.
Για τους άντρες, θεϊκά κομμένα κοστούμια Demob’ με ρίγες, σπουδαία παλτό- φορεμένα με γυαλιά μοτοσικλέτας.
Αποκορύφωμα την εμφάνιση της Gwendoline Christie με ένα φόρεμα με κρινολίνο που από λατέξ πάνω από έναν μπλε κορσέ Delph, με το λαιμό και τα χέρια της καλυμμένα – όπως και άλλες κυρίες – με ένα πορσελάνινο κολάρο και γάντια σε σχήμα σκελετού.
Σε μια κατά τα άλλα safe εβδομάδα υψηλής ραπτικής, με περισσότερη προσοχή αφιερωμένη στην πρώτη σειρά και όχι στην πασαρέλα, ξαφνικά ήταν παντελώς αδιάφορο το γεγονός ότι η Kris και η Kylie Jenner και η Kim Kardashian παρακολούθούσαν την επίδειξη.
