Για το Φθινόπωρο-Χειμώνα 2024, ο Maximilian Davis εξερευνά τη δεκαετία του 1920 μέσα από τη δική του ξεχωριστή οπτική, διυλίζοντας την ουσία των απελευθερωμένων χαρακτηριστικών υπογραφών της. Ψηλά στριφώματα και ρευστά υφάσματα, dropped waists και χαλαρά κοψίματα, οι οπτικοί κώδικες μιας εποχής χειραφέτησης μειώνονται και εξευγενίζονται σε μια συλλογή που αντικατοπτρίζει την αυτοέκφραση της δεκαετίας του ’20 – και στις δύο πλευρές του αιώνα. “Η δεκαετία του 1920 χρησιμοποιούσε τα ρούχα σαν μια ωδή στην ελευθερία”, εξηγεί ο Davis. “Και αυτή η έκφραση της ελευθερίας είναι κάτι που έχει απήχηση σε μένα, στην κληρονομιά μου και στο Ferragamo”.
Μαζί με τα γυαλιστερά φορέματα από οργάντζα και τις υπερ-θηλυκές διαφάνειες, τα φτερωτά φινιρίσματα και τα κεντήματα με πούλιες, οι γκαρνταρόμπες των γυναικών που επέλεξαν να ντυθούν με ανδρικές σιλουέτες – όπως η Joan Crawford και η Greta Garbo – εκφράζονται μέσα από τους υπερμεγέθεις ώμους, τα βαριά μάλλινα υφάσματα και τα εύκαμπτα δέρματα. Στο ράψιμο, τα αιχμηρά, ανάγλυφα πέταλα παραπέμπουν στο πνεύμα του σουρεαλισμού, οι αναλογίες τους παραμορφώνονται, ενώ το αποτέλεσμα της μορφής τους απηχεί πορτραίτα που δημιουργήθηκαν με την τεχνική του rayograph. Οι blanket capes – βασικό στοιχείο του οίκου Ferragamo – αποδίδονται ως ένα είδος προστασίας. “Στη δεκαετία του ’20, ως απάντηση στον κόσμο που τους περιέβαλλε, οι άνθρωποι δημιούργησαν τους δικούς τους προστατευτικούς χώρους μέσω των speakeasies”, εξηγεί ο Davis. “Έκρυβαν αυτό που φορούσαν μέχρι να είναι ασφαλείς”.
Η προστασία γίνεται ένα διαχρονικό θέμα. Οι στολές της εποχής και τα χρηστικά ενδύματα εργασίας των ψαράδων – οι γαλότσες μέχρι το μηρό, τα δερμάτινα πανωφόρια – προσφέρουν διαμορφωτική έμπνευση και εκδηλώνονται σε μια αντίστιξη με τα χυτά drape. Οι φόρμες τους μαλακώνουν από τα υφάσματά που χρησιμοποιούνται – μαλλί αναμεμειγμένο με κασμίρ για πολυτελή άνεση- δέρματα χωρίς επένδυση για ανεπιτήδευτη φινέτσα – ενώ προσδίδουν στη συλλογή μια φετιχιστική ελκυστικότητα.
