Λουκία: Εκ βαθέων αφηγήσεις για την Ελληνίδα σχεδιάστρια

Λουκία: Εκ βαθέων αφηγήσεις για την Ελληνίδα σχεδιάστρια 1

Σπάνιες φωτογραφίες και αφηγήσεις από το βιβλίο της Μίας Κόλλια “Λουκία- Ζωή- Μόδα- Τέχνη”.

Λουκία, Κάτια Δανδουλάκη και Δέσπω Διαμαντίδου: Οι τρεις πολυαγαπημένες φίλες ποζάρουν σε δύο σπάνιες φωτογραφίες από το συναρπαστικό βιβλίο της Μιας Κόλλια “Λουκία- Ζωή- Μόδα- Τέχνη” (εκδόσεις «Πάπυρος») αφιερωμένο στην ταλαντούχα Ελληνίδα σχεδιάστρια.

 

 

"Όταν επέστρεψα στο σπίτι η Λουκία ήταν εκεί και με περίμενε. Ήταν μια ιερή στιγμή... Την επόμενη ημέρα αντί να την ευχαριστήσω εγώ με ευχαρίστησε εκείνη διότι με έναν τρόπο είχε συμφιλιωθεί με τον θάνατο.” 

Η Κάτια Δανδουλάκη αφηγείται στις σελίδες του βιβλίου για την αγαπημένη της φίλη και συνεργάτιδα: “H μητέρα μου ήταν άρρωστη για πολύ καιρό. Κάποια στιγμή χειροτέρεψε η κατάσταση της και έμεινα σπίτι περιμένοντας το τέλος. Το τέλος όμως δεν ήρθε και ο γιατρός μου είπε να πηγαίνω κανονικά στο θέατρο, διότι κανείς δεν μπορούσε να το προβλέψει. Όμως η ανησυχία με κατέτρωγε και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να ζητήσω από τη Λουκία να είναι εκεί τα βράδια μαζί της και με τον Μάριο.

Παρότι είχε τεράστια φοβία με τον θάνατο δέχτηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Την ημέρα του κακού, λίγο πριν βγω στη σκηνή παίρνω τηλέφωνο σπίτι. Απαντάει η Λουκία και με απαράμιλλη ψυχραιμία μου λέει “Έφυγε η μανούλα σου αγάπη μου…” (…) Όταν επέστρεψα στο σπίτι η Λουκία ήταν εκεί και με περίμενε. Ήταν μια ιερή στιγμή… Την επόμενη ημέρα αντί να την ευχαριστήσω εγώ με ευχαρίστησε εκείνη διότι με έναν τρόπο είχε συμφιλιωθεί με τον θάνατο.”

Η Λουκία μιλά για την φιλία της με την Δέσπω Διαμαντίδου: “Την Δέσπω τη λάτρεψα. Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της περνούσε σχεδόν κάθε μέρα από το ατελιέ. Κάτι να πούμε, για κάτι να γελάσουμε- διέθετε απίστευτο χιούμορ, ήταν ένας βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος, διάβαζε βιβλία στα γερμανικά πριν ακόμη κυκλοφορήσουν στην Ελλάδα. Η μοίρα όμως της επιφύλαξε μια δυσάρεστη έκπληξη: Τα τελευταία χρόνια έχασε το φως της. Μια γυναίκα που το διάβασμα ήταν το οξυγόνο της. Εκείνη δεν ήθελε να δείχνει στον κόσμο ότι δεν βλέπει και όταν έφευγε από το ατελιέ έστελνα πάντα μια κοπέλα να την παρακολουθεί μέχρι να μπει στο σπίτι της ασφαλής…”

SHARE THE STORY