Η Kate Moss αποκάλυψε μία ακόμα άβολη στιγμή στην καριέρα της ως μοντέλο. Μέσα από τη συνέντευξή της στο podcast Fashion Neurosis με τη Bella Freud, η Moss μίλησε ανοιχτά για τη δύσκολη εμπειρία της όταν, μόλις στα 15 της χρόνια, φωτογραφήθηκε τόπλες για το περιοδικό Face.
Η ανασφάλεια για το σώμα της, η κριτική που δέχθηκε και η πίεση από τους επαγγελματίες του χώρου αποκαλύπτουν τις σκληρές συνθήκες που συχνά επιβάλλονται στα μοντέλα.
Η Moss εξομολογήθηκε ότι η ίδια δεν αισθανόταν έτοιμη για μια τέτοια φωτογράφιση, ωστόσο οι απαιτήσεις της δουλειάς δεν της άφηναν περιθώρια αντίδρασης. Όπως είπε, έκλαιγε πριν από τη φωτογράφιση και ένιωθε άβολα, αλλά αναγκάστηκε να συνεχίσει υπό την απειλή ότι δεν θα της προσφέρονταν άλλες δουλειές.
«Άρχισα να κάνω φωτογραφίες τόπλες σε πολύ μικρή ηλικία. Είχα μια κρεατοελιά στο δεξί στήθος. Τη μισούσα τόσο πολύ που έκλαιγα», είπε. «Δεν ήθελα να κάνω τόπλες. Έκλαιγα, αλλά έπρεπε να το ξεπεράσω γιατί ο φωτογράφος έλεγε: «Αν δεν το κάνεις, δεν θα σε κλείσω για την επόμενη δουλειά. Έπρεπε λοιπόν να το ξεπεράσω».
Πέρα από τις προσωπικές της δυσκολίες, αναφέρθηκε και στις συνέπειες που είχαν αυτές οι φωτογραφίσεις στην οικογένειά της. Ο μικρότερος αδελφός της, Nick, δέχτηκε πειράγματα στο σχολείο λόγω των φωτογραφιών, γεγονός που, όπως σημείωσε η Moss, τον επηρέασε ίσως περισσότερο από την ίδια.
Αυτή η παράμετρος αναδεικνύει πως οι πιέσεις της βιομηχανίας μόδας δεν επηρεάζουν μόνο τα μοντέλα, αλλά και το περιβάλλον τους.
Παρά τη στενή σχέση που είχε με την ομάδα παραγωγής, όπως τον κομμωτή Drew Jarrett, η Kate Moss παραδέχτηκε ότι η ντροπή και η ανασφάλεια της παραμένουν βαθιά χαραγμένες.
Οι αντιδράσεις της, όπως το να ζητάει από τον Jarrett να «γυρίζει» κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, δείχνουν την ανάγκη της για προσωπική προστασία, ακόμη και σε ένα φαινομενικά οικείο περιβάλλον.
Η ιστορία της Kate Moss είναι μια υπενθύμιση των ορίων που συχνά παραβιάζονται στη μόδα, ειδικά όσον αφορά τα νεαρά μοντέλα. Προκαλεί σκέψεις για το πώς μπορεί να προστατευθεί η ψυχική υγεία και η αξιοπρέπεια όσων εργάζονται σε αυτή τη βιομηχανία, επισημαίνοντας την ανάγκη για θεσμικές αλλαγές και μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση.
