Μία από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της σεζόν δεν είναι άλλη από την «Μaria», όπου βλέπουμε την Angelina Jolie να υποδύεται την θρυλική Μαρία Κάλλας, υπό την καθοδήγηση του Pablo Larraín, με μερικά από τα γυρίσματα να έχουν πραγματοποιηθεί και στην Ελλάδα.
Η Jolie παρά τα αρκετά χρόνια απουσίας της από τον κινηματογράφο και τα φώτα της δημοσιότητας, φαίνεται να έχει επιστρέψει θριαμβευτικά μετά τη συμμετοχή της στον ρόλο και αυτή τη φορά παραχώρησε μια ακόμη συνέντευξη, αλλά και εντυπωσιακή φωτογράφηση στη Vogue México.
Στη συνέντευξη αυτή, η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός αποκάλυψε πως ο ρόλος της ως Μαρία Κάλλας, την έχει ωθήσει σε μια ανάγκη να ανακαλύψει βαθύτερα κομμάτια του εαυτού της, της ζωής της, των σκέψεων της.
«Έγινα πολύ πιο συναισθηματική»
«Λοιπόν, τώρα αγαπώ την όπερα. Αλλά νομίζω ότι μετά τα γυρίσματα δεν μπορούσα να ακούσω ξανά. Δεν εννοώ ότι δεν μπορούσα πρακτικά, αλλά συνειδητοποίησα μετά από λίγο καιρό ότι έπρεπε να απομακρυνθώ από εκείνη. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι έγινα πολύ συναισθηματική εξαιτίας της, και αυτό με έκανε κατά κάποιο τρόπο να επιστρέψω σε ορισμένα σημεία», δήλωσε χαρακτηριστικά η Jolie.
Η Jolie όπως αποκάλυψε, προσέγγισε με απίστευτη πειθαρχία τον ρόλο της, παρά το γεγονός πως αυτός ο ρόλος ήταν πολύ τρομακτικός. Η ίδια, θεωρεί πως αυτό έχει να κάνει με τη σχέση που έχει με τον εαυτό της αλλά και με το ότι αισθάνεται να ωριμάζει.
«Έτσι, όταν εργάζομαι, θέλω να κάνω κάτι που δεν είναι εύκολο, κάτι που δεν καταλαβαίνω. Πάντα βάζω τον εαυτό μου σε καταστάσεις όπου δεν είμαι ο εξυπνότερος άνθρωπος στο δωμάτιο ή δεν καταλαβαίνω όλα όσα συμβαίνουν, αλλά ξέρω ότι η δημιουργικότητα και η ανάπτυξη προέρχονται από το να νιώθεις εντελώς άβολα, αλλά να δουλεύεις σκληρά. Οπότε νομίζω ότι αυτό είναι το σημείο που είμαι ευτυχής».
Για χάρη της ταινίας, η ίδια έπρεπε να κάνει πολλά μαθήματα φωνητικής. Και φυσικά, υπήρξαν πράγματα που δεν είχε σκεφτεί ποτέ πριν. Είχε μελετήσει μεθόδους και τεχνικές αναπνοής, αλλά δεν είχε καταλάβει ποτέ πόσα πράγματα μπορεί να έχουμε μέσα μας, με έναν τέτοιο τρόπο που επηρεάζουν την πραγματική μας φωνή.
«Κουβαλούσα έναν πόνο. Τον ιδιωτικό μου πόνο».
«Δεν αναφέρομαι μόνο στο ηχητικό μέρος της φωνής μας, αλλά στην πραγματική μας φωνή: Στον τρόπο που επικοινωνούμε μεταξύ μας. Και κατάλαβα από την αρχή, όταν έπρεπε να πάρω μια βαθιά ανάσα και να αφήσω τα πάντα να βγουν, και ενδιάμεσα, έπρεπε επίσης να βγάλω την αληθινή μου φωνή να ακουστεί, που δεν ήταν μόνο δική μου, γιατί κουβαλούσα έναν πόνο. Τον ιδιωτικό μου πόνο, την ευγένειά μου και πολλά πράγματα που ένιωθα ότι δεν είχα, που δεν ένιωθα ασφαλής να τα αφήσω στην επιφάνεια και σήμαιναν επίσης ότι κατέχω κάτι με το οποίο απλώς δεν ήθελα να ασχοληθώ».
