Xmas blues? Κάθε χρόνο τέτοια μέρα

Ναι το ομολογώ: Υποφέρω τις γιορτές όλες τις μέρες, από την πρώτη που θα στολίσω το γυμνό ακόμα ψεύτικο δέντρο μου, που φέτος έκλεισε αισίως τα 26 του χρόνια.

Ούτε λόγος για αληθινό, είμαι ικανή να βάλω του κλάματα και μόνο στην θέα του φρεσκοαποχωρισμένου από την μάνα-γη δέντρου.

Τα στολίδια ανανεώθηκαν αργά και σταθερά όλα αυτά τα χρόνια: Θυμάμαι το πρώτο που πήραμε μαζί με τον ερωτοχτυπημένο φρέσκο έρωτα μου στους τρεις μήνες από το Ορλάντο στην Ντίσνεϊ πριν ακόμα παντρευτούμε. Μετά κάποια αλλά από ένα ταξίδι στο Ίνσμπρουκ και κατόπιν από χριστουγεννιάτικα παζάρια από όλα τα μέρη που ταξίδεψε η οικογένεια. Η πρώτη χριστουγεννιάτικη καλλιτεχνία από το προνήπιο του κάθε παιδιού και ένα σωρό άλλα στολίδια, δώρα, αναμνήσεις 30 χρόνων.

Το δέντρο της ζωής μας, φωταγωγημένο όπως κάθε χρόνο ακίνητο, αλλά όμορφο, στωικά μελαγχολικό και αγέρωχο να δείχνει στο τζάμι και στους περαστικούς πως κάποιοι εκεί μέσα ζουν και γιορτάζουν.Το ερώτημα είναι πολύπλοκο τα τελευταία χρόνια για όλους.

Τι ακριβώς πρέπει να γιορτάζουμε πέραν των θρησκευτικών πεποιθήσεων του καθενός;

Την αγάπη, την παγκόσμια Ειρήνη, την συμπόνοια, την σύμπνοια την οικογενειακή και φιλική θαλπωρή, την αγάπη σε όλους και για όλα, την συμφιλίωση ;

Όλα αυτά και αλλά πολλά, ενώ αρκεί να ανοίξεις ένα ειδησεογραφικό σάιτ με τις τελευταίες εξελίξεις στον πόλεμο ή στα της κοινωνίας και  θέλεις να πάρεις ηρεμιστικό αν δεν κλαις ήδη με αναφιλητά για τα νεκρά παιδιά καθημερινά.

Μιας κοινωνίας που έχει επιλέξει λόγω μάρκετινγκ πως χρειάζεται την τέλεια εποχή των γιορτών όπου χιόνι πέφτει ακόμα και στην Αφρική και όλοι φοράμε σκουφιά και γάντια στους 22 βαθμούς κελσίου και ψωνίζουμε αφειδώς, κουβαλώντας πακεταρισμένα δώρα. Υπόψιν, αρκεί να περιμένεις να σου κάνουν αμπαλάζ κουτάκι στην σειρά σε πολυκατάστημα για να πάθεις κιρσοκήλη αυτές τις μέρες. Όλο αυτό το παραμύθι λειτουργεί μόνο στην Warner bros για σενάριο ταινίας ή σε διαφήμιση της Coca Cola.

Έχω αναρωτηθεί μήπως έφταιγε η απότομη απάντηση-ξέσπασμα της μαμάς μου και με τραυμάτισε ως παιδί, επειδή την είχα εξοντώσει στις ερωτήσεις από τον Αύγουστο για τον Άγιο Βασίλη και το τι θα μου φέρει, και πόσο ανάγκη έχω μια Barbie μαζί με το σπίτι της που υπάρχει όμως μόνο στην Αμερική που ζούνε οι πλούσιες Barbie στα Barboσπίτια τους και έτσι σε ηλικία 6 ετών μου απάντησε σκασμένη από τα προβλήματα της, υποτιμητικά, ξερά, πως: ‘’Ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ, τα βιβλία αυτά είναι μόνο ψεύτικα παραμύθια, τα δώρα τα δίνουν οι γονείς και αυτό όταν έχουν πληρωθεί και πως θα πρέπει να ντρέπομαι να πιστεύω σε ηλίθια παραμύθια. Πως είναι  δυνατόν γέροι χοντροί άνθρωποι να χωράνε στις καμινάδες και να γλιστρούν από εκεί τις νύχτες;

Καταρχήν ποιες καμινάδες; “Πρέπει να σου κόβει και λίγο” μου είπε υποτιμητικά. “Βλέπεις καμία καμινάδα στον τέταρτο όροφο; Σε πολυκατοικίες μένουν όλοι οι άνθρωποι και ύστερα έχεις δει ελάφια να πετάνε;”

«Μα τόσο δούλεμα σε παγκόσμιο επίπεδο;» σκεφτόμουν κεραυνοβολημένα.

Τα χρόνια πέρασαν: Η αλήθεια είναι πως με τα μικρά παιδιά, τα μωρά και τις χαρές που μας δίνουν (πέραν των άπειρων τρεχαμάτων βεβαίως) αυτές οι μέρες, τότε που τα παιδιά μου ήταν μικρά, ήταν αλλιώς: Χαριτωμένες, σου λίγωναν την ψυχή από την γλύκα. Ναι, τότε υπήρχε και Άγιος Βασίλης!

Πήρα το αίμα μου πίσω, μέχρι την 5η δημοτικού απαξάπαντες πίστευαν στον Άγιο Βασίλη και θα το τραβούσα και μέχρι το κολλέγιο μην σας πω, εάν δεν έπεφτε από τα ίδια μου τα παιδιά χοντρό καλαμπούρι περί Santa και καταγγελία για διασπορά ψευδών ειδήσεων εκ μέρους μου.

Ήθελαν το σπίτι τους, και το αντάμωμα χωρίς σχολείο με τους φίλους τους, γύρναγαν από το εξωτερικό και τις σπουδές στην θαλπωρή του σπιτιού τους, έφευγαν και φεύγουν μετά το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν και τις οικογενειακές αγκαλίτσες, ή μετά την αλλαγή του χρόνου για αλλά ρεβεγιόν σε κλαμπς, πάρτι όπου γη και πάτρις, εκεί όπου βρίσκονται όλοι οι συνομήλικοι τους: Οι φίλοι τους, οι ζωές τους. Γιατί αυτό είναι το κανονικό μέτρο που πρέπει να ακολουθούν: Την δική τους ζωή.

Εγώ; Εμείς; Με τους δικούς μου συνομήλικους και αγκαλιά με την υποβόσκουσα μελαγχολία που έφερναν οι γιορτές, οι απανωτές αργίες το μαρτυρίου του ‘’να μην κάνεις τίποτα ‘’, να λες  επί18 μέρες χρόνια πολλά, να μην βρίσκεις ανοιχτό μαγαζάκι ή φαρμακείο ούτε για δείγμα και να πρέπει να ξεκουράζεσαι αναγκαστικά, ή να σαπίζεις βλέποντας σειρές ή μπουζούκια περσινά και προπέρσινα στην τηλεόραση.

Η αμαρτία της χριστουγεννιάτικης τεμπελιάς: Βοήθεια! Σταματήστε να κατέβω!

Ιδανικά θα ήθελα να εξαφανιζόμουν μόνη μου για πλήρη αποτοξίνωση, αλλά χωρίς καμία χριστουγεννιάτικη τύψη (άρα πρέπει να καταργήσω οικογενειακές γιορτές) για μακρινές μοναχικές διακοπές, σε απίθανα μέρη κάνοντας μόνο το δικό μου πρόγραμμα.

Στην κυριολεξία αυτές τις μέρες θέλω να αποκοπώ και από το Ίντερνετ, από το Ίνσταγκραμ, να σταματήσω να βλέπω fake ευτυχίες, fake ταξίδια, fake χλιδές, fake parties ατελείωτης επίδειξης πλούτου και κουτσομπολιού όπου οι εναγκαλίζοντες έχουν περάσει ο ένας τον άλλον γενεές δεκατέσσερις, και κυρίως να πάψω να βλέπω παγέτες!  Στρέμματα, λιβάδια από παγέτες που φορούν γνωστές και άγνωστες υπάρξεις παραμορφωμένες από τα αστείρευτα σε φαντασία φίλτρα με κόκκινα χείλια και μαλλιά σκάλες από το γνωστό ψαλίδι κομμωτηρίου της κάθε γειτονιάς.

Χθες βράδυ παραμονή Χριστουγέννων πολύ αργά, πήγα με το αυτοκίνητο κάνοντας τον taxi driver τον γιο μου κάπου για να διασκεδάσει.

Στην επιστροφή πέρασα αθόρυβα, σχεδόν ενοχικά, κάτω από το νοσοκομείο Υγεία στο Μαρούσι. Έκοψα ταχύτητα και ακούσια δυνάμωσα την μουσική βλέποντας τα αναμμένα φώτα σε κάποιους θαλάμους ψηλά στους ορόφους του νοσοκομείου. It’s beginning to look like like Christmas τραγούδαγε ο Ντην Μαρτίν νοσταλγικά στο ραδιόφωνο και χτύπησε ακανόνιστα ενοχικά η καρδιά μου για όλους αυτούς που έδιναν τον αγώνα τους άρρωστοι στα κρεβάτια τους. Και τι δεν θα έδιναν για να βρίσκονται σπίτι τους, σκέφτηκα.

«Xmas blues, χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη και γελoιότητες της μόδας» θα με μάλωνε και η μητέρα μου αφού αν ζούσε θα με κατακεραύνωνε με τα παρακάτω, με αγριεμένο βλέμμα, σηκωμένο φρύδι και χέρι στην μέση κουνώντας νευρικά το πόδι της:

‘’Έχεις ένα υπέροχο ζεστό σπίτι, διακοσμημένο όπως ήθελες πάντα με την ιδιοτροπία που σε έδερνε, με μια ακόμα πιο υπέροχη οικογένεια που με τόση προσπάθεια στήριξες και εσύ πιστεύεις στην κατάθλιψη των γιορτών; Καταρχήν ποιών γιορτών; Καλά εγώ κι ο πατέρας σου είμασταν άτυχοι δεν σταθήκαμε  υγιείς και αποδημήσαμε προ καιρού εις Κύριον, τι να θυμάσαι από γιορτές που κάναμε μαζί; Εσύ που λες πως είσαι δυνατή δεν μπορείς να σκεφτείς πως οι γιορτές πρέπει να εννοούνται κάθε μέρα; Κάνε τα Χριστούγεννα όποτε εσύ θέλεις, να σου κόβει και λίγο ‘’ …

Χαρακτηριστική μητέρα μου, αθάνατη στις ατάκες, ανατρίχιασα σαν να την αισθάνθηκα στην διπλανή μου άδεια θέση του συνοδηγού.

Κάπως έτσι άρχισα να σιγοτραγουδώ το επόμενο ρεφραίν και επέστρεψα οδηγώντας αργά μες στην νύχτα σπίτι μου. Στολισμένο με λαμπάκια, στεφάνια κι αλλά λαμπάκια κλπ κλπ, “τσίρκο το κάναμε και φέτος” σκέφτηκα, καλά μου το λέει ο άντρας μου .

Την επόμενη ημέρα ανήμερα των Χριστουγέννων ξύπνησα αργά, τεμπέλικα και, μαντέψτε: Κλασικά, είχε 22 βαθμούς Κελσίου…

Άντε, καλές μας γιορτές!