Κατηγορία 1: Ενας άνθρωπος που παίρνει ένα όπλο και θερίζει πολλούς ανθρώπους πάσχει προφανώς από κάτι πολύ σοβαρό – δεν θα μπω καθόλου σε σχόλια τέτοια γιατί θα μπλέξουμε με όρους που δεν θα ήθελα να χρησιμοποιήσω με λάθος τρόπο. Θα πω όμως κάτι που με τυραννάει χρόνια και το βρίσκω μπροστά μου συνεχώς.
Διάβασα κάπου ότι φημολογείται πως ο Ντέιβιντ Κόζακ μιμήθηκε τον τρόπο μιας αντίστοιχης περίπτωσης που είδε στο διαδίκτυο. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Πριν από χρόνια, το 2015, όταν έγινε η τρομοκρατική επίθεση του Μπατακλάν διάβασα μία σοβαρή ανάλυση ενός μεγάλου ιστορικού στον Guardian που εν ολίγοις έλεγε πως τα απελπισμένα μικρά παιδιά ή οι απελπισμένοι έφηβοι, καταφεύγουν πάντα στο διαδίκτυο για χίλιους δυο λόγους. Βλέπουν και συναναστρέφονται ομοίους τους χωρίς να φοβούνται την έκθεση, κρύβονται και αναπτύσσουν ελεύθερα οποιαδήποτε άρρωστη ιδέα, καλλιεργούν το μίσος ελεύθερα ενώ οι «καθοδηγητές» που υπάρχουν σε κάθε τομέα (σεξ, βασανιστήρια, εκτελέσεις ανθρώπων, ζώων ή και λαών) ξέρουν καλά και πώς να προσηλυτίσουν αυτούς τους νέους και πώς να τους αυξήσουν το μίσος ακόμη περισσότερο.
Getty/ Ideal Images
Κατηγορία 2: παιδική βία διάχυτη στους δρόμους της Αθήνας. Ασε τον χουλιγκανισμό. Μιλάμε τώρα για κοριτσάκια 12 χρονών που χτυπάνε και καίνε με τσιγάρο φίλες τους. Και πολλά άλλα που δεν γνωρίζουμε και χαμπάρι δεν παίρνουμε. Και τις περισσότερες φορές κάποιος βιντεοσκοπεί, ανεβάζει στο Ιντερνετ, βλέπουν οι άλλοι και μιμούνται.
Συγχωρείστε με, αλλά κάπως έτσι φθάνεις να μισείς ένα εργαλείο που, κατά τα άλλα, έχει αλλάξει τις ζωές του κόσμου τόσο καταλυτικά και με τεράστιες θετικές προεκτάσεις. Κάπως έτσι σκέφτεσαι πως η διάχυση του μίσους τουλάχιστον ήταν κάποτε πιο περιορισμένη και οι ιδέες αυτές δεν έβρισκαν μιμητές τόσο εύκολα. Η επίδειξη του μίσους μοιάζει να είναι ο πιο εύκολος τρόπος για την αναπαραγωγή του.
Getty/ Ideal Images
Το πράγμα ασφαλώς ξεκινά από ακόμη πιο πριν, ακόμη πιο πίσω. Όπως γράφουν, και πάλι στον Guardian, «Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Birmingham έφθασαν στο συμπέρασμα ότι οι βίαιες εικόνες στα μίντια έχουν θεμελιώδες αντίκτυπο στα συναισθήματα και τις σκέψεις των παιδιών. Υποστηρίζουν πως οι γονείς και οι φροντιστές των παιδιών θα πρέπει να προσέχουν πάρα πολύ σε τι εκθέτουν τα παιδιά, τι τους επιτρέπουν να βλέπουν». Φαντάσου, δηλαδή, τι θα έπρεπε να πούμε όχι μόνο για όσα βλέπουν, αλλά και για τα ίδια τα παιχνίδια. Με μεγάλη δυσκολία βρίσκεις σε πολυκατάστημα αγορίστικο παιχνίδι που να μην είναι βίαιο ή να μην συνοδεύεται από όπλα κάθε λογής. Τονίζω το αγορίστικο διότι έχω αγόρι και δυσκολεύομαι πολύ για να μην του πάρω Μπάρμπι ώστε να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχα το βράδυ γιατί δεν υπέκυψα σε κάτι που θα του βγάλει τον πιο επιθετικό εαυτό του.
Κατηγορία 3: Εχουμε φθάσει στο φεγγάρι. Το fb κατεβάζει κάτι που μπορεί να ανεβάσω γιατί «δεν του αρέσει η φρασεολογία μου ή γιατί απλώς… φαίνεται μια διαφάνεια». Και δεν μπορεί να μπλοκαριστεί παγκοσμίως το οτιδήποτε προτρέπει τη βία; Αναρωτιέμαι… Και αν ακούγεται βλακώδες, δεν πειράζει. Και πάλι αναρωτιέμαι. Κάνεις παπάδες αλλά δεν μπορείς να αποτρέψεις αυτό που σκοτώνει – ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ – τους αναγνώστες σου;
Τι ζούμε; Πού ζούμε; Θα γλιτώσουν, άραγε, τα μικρά παιδιά μας; Μάνα σε απόγνωση; Πολίτης σε απόγνωση; Ναι! Τι να κάνουμε; Με ξεπερνούν τόσες δολοφονίες σε μια Σχολή Καλών Τεχνών.
ΥΓ. Η Τσεχία, λέει, είναι πολύ ψηλά σε ποσοστό οπλοκατοχής. Think.
*Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Getty/ Ideal Images
