Ακόμα και ο πιο κυνικός, ρεαλιστής, ωμός νους κλονίζεται αυτό το καλοκαιρινό μεσοδιάστημα. O Ιούλιος είναι, παραδοσιακά, ο μήνας μετάβασης, από το πριν στο μετά, από τη ρουτίνα της μηχανιστικής σκέψης στην προσδοκία, από το κάποτε στο τώρα. Ο Ιούλιος είναι, για παράδειγμα, ό,τι είναι η Τετάρτη για τις ημέρες της εβδομάδας, το διάστημα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.
Τον 7ο μήνα του χρόνου ούτε ο ερωδιός ούτε ο ίσκιος φοβίζουν τον έρωτα όπως γράφει ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στη «Μπαλάντα μιας μέρας του Ιουλίου», ενώ ο Νίκος Καρούζος στον Αλλόφρονα Ιούλιο σχολιάζει «σα να αισθάνομαι το σώμα μου στον ιδρώτα, λουσμένο μουσείο».
Καταμεσής του θέρους το μόνο που αναζητά ο λογισμός και το κορμί είναι ο πόθος -πόθος για κάτι ανώτερο, αλαφρύτερο, από αλλού φερμένο.
Αυτόν, στον συγκεκριμένο Ιούλιο, όμως, του 2024, που η πάλη ανάμεσα στο έλλογο και το ακαταλόγιστο θυμίζει μονομαχία στον κόκκινο ήλιο του μεσημεριού από σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε εμφανιζόμενη σε ένα άοκνο scroll down στις οθόνες μας μαζί με τις έκτακτες οδηγίες χρήσεως αντιμετώπισης το κύμα παρατεταμένου καύσωνα για άφθονη ενυδάτωση και ελαφριά ρούχα, όλα είναι αλλιώς.