Χωρίς να είμαι ειδικός μουσικής, μόνο και μόνο από δημοσιογραφική διαστροφή και προσωπική περιέργεια για ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία, αποφάσισα εδώ και δύο μήνες να ψάξω και να αναλύσω σε ένα κείμενο τι είναι το φαινόμενο Taylor Swift. Λέω δύο μήνες, διότι είναι τρελά χρονοβόρο να διαβάσεις τι γράφουν διεθνώς για εκείνη (περίπου τα ίδια δηλαδή αλλά όλο νομίζεις ότι κάποιος θα σου πει την πανανθρώπινη αλήθεια, αλλά μπα), να δεις και το ντοκιμαντέρ της για να βγάλεις ένα ελάχιστο συμπέρασμα – που θα το τολμήσω και ας ξέρω ότι θα τα ακούσω γιατί στην Ελλάδα της «κουλτούρας» έχει σίγουρα πολλούς εχθρούς.
Κατέληξα λοιπόν, και ας διαψευσθώ, πως η Taylor είναι ένα αυθεντικό κορίτσι, με περίπλοκη ψυχή και κανονικές αδυναμίες, που αποφάσισε να τις δείξει και να τις κάνει μουσική. Και ταυτόχρονα, αυτό που λέμε άστρο, νομίζω πως είναι η επιθυμία της και η τελειομανία της. Και θα μου πείτε ότι και άλλοι μπορεί να τα είχαν αυτά, αλλά δεν έγιναν τόσο μεγάλοι. Ε, αυτό συμβαίνει σπανίως όταν όλα μα όλα συναντιούνται – όχι το σύμπαν και πλανήτες βέβαια αλλά ρεαλιστικά δεδομένα. Η ίδια άλλωστε το λέει στην αρχή του ντοκιμαντέρ της: «Από μικρή έπρεπε να τα κάνω όλα σωστά. Να ικανοποιώ τους άλλους. Να με επιβραβεύουν».
Το παρακολούθησα με προσοχή και μεγάλο ενδιαφέρον. Έχουν γίνει όλα όπως πρέπει – στη ζωή της εννοώ. (Και στο ντοκιμαντέρ βεβαίως που σε πείθει ότι είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας, και πιστεύεις το δάκρυ παρότι ξέρεις ότι βλέπεις κάτι σκηνοθετημένο, και πάλι το σκέφτεσαι και το αμφισβητείς αλλά μετά το καλό αυτό κορίτσι σε κερδίζει). Έπαιζε κιθάρα μικρό παιδάκι – όταν την άνοιξε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο έκανε σαν τρελή. Τραγούδησε μπροστά σε κόσμο στα 11. Ηταν συνεπής μαθήτρια, συνεπής κόρη. Είχε άγχος να τα κάνει όλα σωστά.
Η Taylor Swift είναι ένα αυθεντικό κορίτσι, με περίπλοκη ψυχή και κανονικές αδυναμίες, που αποφάσισε να τις δείξει και να τις κάνει μουσική.