«Είδα κι εγώ, τελευταία και καταϊδρωμένη, το Ελάφι του Λάνθιμου και αφού πρώτα έκλεισα το στόμα που είχε μείνει ανοιχτό από τη στιλάτη παράνοια του σεναρίου, έδιωξα το πιάνο που είχε πέσει στο στήθος με πατημένο το πλήκτρο ντο -σαν ασήκωτη κομψότητα-, καθάρισα το λαιμό, προσπαθώντας να κρατήσω την επίγευση του Musigny Grand Cru σε εικόνες, που μόλις είχα κεραστεί, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: οι προνομιούχοι άνθρωποι του 21ου αιώνα κάνουν νήμα στα δόντια πριν κοιμηθούν μόνο όταν είναι ξέγνοιαστοι. Όταν αρχίσουν οι σκοτούρες δεν κάνουν» έγραφα το 2017, στο φέισμπουκ, έχοντας μόλις παρακολουθήσει Τον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού.
Αυτή η τόση δα, αμελητέα, καθημερινή συνήθεια της Άννας Μέρφι (ενσαρκωμένη από τη Νικόλ Κίντμαν) πριν τον ύπνο έπαψε με μιας όταν άρχισε το ανελέητο τραμπούκισμα της ζωής. Η Άννα δεν πέρασε το dental floss ποτέ ξανά ανάμεσα στον 1ο γομφίο και τον κυνόδοντα όταν, πλέον, ο παραλογισμός χτύπησε την πόρτα τόσο αυτής της ίδιας όσο και της οικογένειάς της.
Για την ακρίβεια, δεν πέρασε καν από το μυαλό της το οδοντικό νήμα. Είχε να παλέψει με ανώτερες δυνάμεις του σκότους και του ερέβους. Θα έκανε νήμα η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»; Όχι, δεν θα έκανε.
«Γιατί δεν περνάμε όπως περνούσαμε παλιά;» συμφωνήσαμε όλοι εννοώντας ένα σκασμό πράγματα.
Τις προάλλες, στην χαραυγή του 2025, σε μια χαλαρή κουβέντα με φίλους πάνω από μια ροζ Paloma σε γωνιακό, streetάδικο, μπαρ του Παγκρατίου (από αυτά που οι τοίχοι είναι καλυμμένοι από το ταβάνι μέχρι το πάτωμα με πολύχρωμα αυτοκόλλητα) το ερώτημα που τέθηκε ήταν απλό και σαφές.
