Με κίνδυνο να ακουστώ σαν ξινισμένη μυζήθρα πολύχρονης ωρίμανσης ή έστω σαν παρωχημένη μεσήλικας της άλλοτε ακμάζουσας Gen X, τολμώ να δηλώσω ότι η Kim Kardashian και το σινάφι της, ουδέποτε μου γέμισαν το μάτι, δεν φώλιασα ποτέ στο όποιο, αφαιρετικό στυλ τους και δεν επιθύμησα σε καμία περίπτωση αυτές τις αναλογίες -πόσο μάλλον να τις προσθέσω τεχνηέντως πάνω μου.
Και αυτή η άρνησή μου και η ουσιαστική αδιαφορία μου για τα είδωλα / πολυεκατομυριούχους αυτόχθονες του ίνσταγκραμ και των τηλεοπτικών ριάλιτι τύπου «σε αφήνω να πάρεις μάτι τη ζωή μου άρα υπάρχω», είναι σταθερή μέσα στα χρόνια, δεν έχει αλλάξει τώρα, που η Kim δεν γκελάρει τόσο στην ψηφιακή, ή όποια άλλη πραγματικότητα.
«Φαίνεται ότι ο καρντασιανισμός, αυτή η νέα θρησκεία αισθητικής αποτελμάτωσης, έχει βαλθεί να κυριαρχήσει, κουβαλώντας τα χειρότερα χαρακτηριστικά των θρησκειών: φανατισμό, αποχαύνωση, μπαναλαρία και τυφλή πίστη» είχα σχολιάσει το 2016, στο μέσο το οποίο εργαζόμουν τότε, με αφορμή κάποιες εμφανίσεις στη Μόστρα, συνεχίζοντας:
«Κι όπως στους θρησκευόμενους ανθρώπους αρέσει να έχουν την ησυχία τους και αποφεύγουν να βασανίζουν το μυαλό τους με θεμελιώδη ερωτήματα, έτσι και στους καρντασιανιστές βασιλεύει η μακαριότητα. Και η απόλυτη σιγουριά στον εαυτό τους. Δυο στοιχεία που, ευτυχώς, προμηνύουν ένα άδοξο τέλος».
Το θυμήθηκα αυτό το απόσπασμα με αφορμή τη φράση «Θέλω οι επόμενες γενιές να θυμούνται την Madame Grès και όχι την Kim Kardashian» τυπωμένο πάνω σε T-Shirt του οίκου Mossi -μια δήλωση που περπάτησε, τις προάλλες, στην πασαρέλα του fashion week του Παρισιού.
