«Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο στην ανθρώπινη εμπειρία, κ. Τάλι. Κάθε γενιά νομίζει ότι επινόησε την ακολασία ή τον πόνο ή την εξέγερση, αλλά κάθε παρόρμηση και όρεξη του ανθρώπου από το αηδιαστικό μέχρι το μεγαλειώδες είναι εδώ γύρω σας» λέει δεικτικά και επιδεικτικά ο Πολ Χάνχαμ, τον οποίο υποδύεται ο μοναδικός Πολ Τζιαμάτι, μιλώντας στον αντιδραστικό -ως οφείλει στην ηλικία του- μαθητή του, τον Άνγκους Τάλι, τον οποίο υποδύεται ο εικοσάρης Ντόμινικ Σέσα, στη νέα ταινία του Αλεξάντερ Πέιν The Holdovers (Tα Παιδιά του Χειμώνα).
«Έτσι, πριν απορρίψετε κάτι ως βαρετό ή άσχετο, να θυμάστε ότι, αν θέλετε πραγματικά να κατανοήσετε το παρόν ή τον εαυτό σας, πρέπει να ξεκινήσετε από το παρελθόν. Βλέπετε, η ιστορία δεν είναι απλώς η μελέτη του παρελθόντος. Είναι μια εξήγηση του παρόντος» συνεχίζει. Ο Χάνχαμ είναι ένας κατσούφης, κουρασμένος και ελαφρώς παραιτημένος μουρμούρης καθηγητής ιδιωτικού πανεπιστημίου, στη Νέα Αγγλία της δεκαετίας του ΄70, που μυρίζει σαν κουνάβι λόγω ενός αλλόκοτου κοκτέιλ ορμονών του σώματός του, ντυμένος με σκουριασμένο κοτλέ παντελόνι και κλασική, θλιβερή εν προκειμένω καζάκα, ενώ κοιτάει χωρίς κανείς να μπορεί να εντοπίσει προς τα πού πραγματικά εστιάζει μέσα από το περιφερόμενο, γυάλινο μάτι του -«αυτός ο αλλήθωρος διάβολος» ακούγεται ένας χαρακτηρισμός κάποια στιγμή για αυτόν.
«Είναι υπεροπτικός και απογοητευμένος από τους μαθητές του αποκαλώντας τους Φιλισταίους που δεν ξεχωρίζουν τον Τάκιτο από τον Μάρκο Αυρήλιο και απορρίπτει με ευκολία τη ζεστασιά και τη γλύκα ενός χριστουγεννιάτικου μπισκότου από τους συναδέλφους που δεν εμπιστεύεται -ίσως δεν εμπιστεύεται κανέναν, ίσως ξέρει τα πάντα και δεν έχει βιώσει τίποτα.
«Ο Χάνχαμ δεν είναι ο αγαπημένος κινηματογραφικός κύριος Τσιπς ή ο εμπνευσμένος και χορτασμένος Τζον Κίτινγκ από τον Κύκλο Των Χαμένων Ποιητών, διατηρώντας μια σθεναρή απροθυμία να γίνει αρεστός, κάτι που θυμίζει περισσότερο τον Χένρι Χίγκινς από την ταινία Πυγμαλίων» σχολιάζει σχετικό άρθρο στο lwlies.com
Έτσι, ενώ τη δεκαετία του ’90 η φράση «Καπετάνιε! Ω Kαπετάνιε μου!» για τον οσκαρικό ρόλο του Ρόμπιν Ουίλιαμς στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών, όρισε την απόλυτη ισορροπία έμπνευσης, καθοδήγησης και αλληλεπίδρασης μεταξύ μαθητών και καθηγητή, σήμερα έρχεται η φράση του Μάρκου Αυρήλιου «ο κόσμος αλλοίωσις, ο βίος υπόληψις» δια στόματος Πολ Χάνχαμ να ξεκαθαρίσει ότι «ο κόσμος είναι μία αέναη μεταβολή των πραγμάτων, αλλά η ζωή μας γέννημα της αντίληψής μας, γιατί όχι, και της φαντασίας μας».
«Ο Πολ Χάνχαμ, με τον πένθιμα πνευματώδη και γκρίζο μισάνθρωπο τρόπο του, είναι ένας τόσο ελεγχόμενος, εγκλωβισμένος χαρακτήρας που είναι δύσκολο να νιώσουμε τη δύναμη, όσο θαμμένη κι αν είναι, οποιουδήποτε άγριου μέσα του. Σε κάποιο επίπεδο ξέρουμε πάντα τι πρόκειται να ξεστομίσει στη συνέχεια» γράφει το variety.com και η αλήθεια, είναι ότι αυτή η αποκαρδιωμένη και ενίοτε πληκτική φιγούρα του καθηγητή φέρνει στο φως σήμερα μια μεγάλη αλήθεια:
Δεν χρειάζεται να είσαι ευχάριστος για να αρέσεις, ούτε να είσαι δυσάρεστος για να επιβληθείς, μπορείς απλά να έχεις το θάρρος της γνώμης σου και της καθαρής, έστω και αλλήθωρης, ματιάς σου στη ζωή.
«Χάρντι, σε γνωρίζω από τότε που ήσουν παιδί, οπότε νομίζω ότι έχω την απαιτούμενη εμπειρία και διορατικότητα για να καταλάβω ότι είσαι και ήσουν πάντα ο καρκίνος του πέους με ανθρώπινη μορφή» θα ξεστομίσει ο Πολ Χάνχαμ στον διευθυντή του πανεπιστήμιου, τον οποίο είχε κάποτε μαθητή και από ένα γύρισμα της τύχης άλλαξαν οι ρόλοι ιεραρχίας μεταξύ τους. Και ενώ οι απανταχού επαΐοντες κουβαλάνε μια μονοδιάστατη προσέγγιση της κατάρτισης με αρνητικό πρόσημο, ο Χάνχαμ είναι ένας χαρούμενος γκρινιάρης που ζει για την κατάρριψη. Ειδικά όταν αυτό αφορά τους πλούσιους, υπερπρονομιούχους σνομπ στα μαθήματα Αρχαίου Πολιτισμού που διδάσκει.
Αλλά, από ένα ακόμα γύρισμα της τύχης, όταν του φορτώνουν έξτρα καθήκοντα για τις διακοπές του χειμώνα του 1970 παίρνει ένα βαθύ μάθημα ταπεινότητας, ανθρωπιάς και ελπίδας από τον Άνγκους, τον μαθητή που έχει αναλάβει τη φροντίδα του, και τη Μαίρη, τη διευθύντρια της κουζίνας που μένει επίσης για τις διακοπές. Ίσως κι όχι. Κατά κάποιον τρόπο, εξακολουθεί να είναι ένας κόπανος με χρυσή καρδιά αλλά σε καμία περίπτωση δεν διεκδικεί δάφνες για τις κατακτήσεις του. Συνεχίζει να μαθαίνει όσο συνεχίζει και να διδάσκει.
«Ξέρετε, κύριε Κουντζ, για τους περισσότερους ανθρώπους, η ζωή είναι σαν μια σκάλα σε κοτέτσι, γεμάτη σκατά και σύντομη. Εσείς γεννηθήκατε τυχερός. Ίσως κάποια μέρα, εσείς οι μικροί εκφυλισμένοι με δικαιώματα να το εκτιμήσετε αυτό. Αν δεν το κάνετε, σας λυπάμαι και εμείς θα έχουμε αποτύχει να κάνουμε τη δουλειά μας» θα πει στον ήρωα που υποδύεται ο 18χρονος Μπράντι Χέπνερ, καταρρίπτοντας μια και καλή τα μισόλογα μέσα από την επικοινωνία που κρατάει τα προσχήματα και προσβάλει με το γάντι.
