“Θα σ’αγαπώ για πάντα!”  

Έχω αμέτρητες γνωστές που πολλές φορές ξεχνώ το όνομα τους, συγκεκριμένες φίλες, αλλά πολύ λίγες φίλες καρδιάς, φίλες ζωής και συμπόρευσης. Δυο από τις πιο αγαπημένες μου δεν ζουν πια, ωστόσο τις μνημονεύω σχεδόν κάθε μέρα. Άφησαν ισχυρό το αποτύπωμα τους επάνω μου κι ας πέταξε η ψυχή τους μακριά. 

Με μια τέτοια φίλη καρδιάς συζήταγα πριν λίγες μέρες αφού γίναμε ταυτόχρονα μητέρες αμφότερες και μου ανέλυε πόσο μπλεγμένη, πόσο ιδιάζουσα περίπλοκη έχει γίνει η σχέση της με την κόρη της που λατρεύει. Δεν είναι πια κόρη, θυγατέρα, αλλά μια νέα γυναίκα με παραξενιές, στρυφνή στην συνεννόηση με ένα καπετανλίκι πρωτόβγαλτο με αρχηγικές τάσεις και τάσεις καταπίεσης και οργής σε βάρος της μάνας της. Με μια βαθιά αγάπη ωστόσο που βρήκε έναν τέτοιο τρόπο να εκτονωθεί μέσα από καταστάσεις. Μιας κρυφή οργή που βρήκε χώρο και χρόνο να ξεφυτρώσει στο νωπό χώμα μιας ίδιας γλάστρας με λουλούδια αλλά και αγκαθωτά παράσιτα χορτάρια που μοιράζονται μάνα και κόρη. 

Η σχέση μας με τα παιδιά μας ξεκινάει με τους ωραιότερους οιωνούς και κατά την διάρκεια των χρόνων ανακαλύπτεις πως αυτό το πλάσμα που σου πήρε το μυαλό και την καρδιά για πάντα, αμετάκλητα και χωρίς επιστροφή με έναν πρωτόγνωρο έρωτα, μετά από λίγα χρόνια αρχίζει να ξεμακραίνει, ενώ κόβεται και ξεραίνεται -και έτσι πρέπει να γίνεται -ο ομφάλιος λώρος που σας έδενε με τροφή, οξυγόνο, ζωή. Τίποτα περίεργο. Η φύση έτσι τα έχει δρομολογήσει και πιο έξυπνα στο ζωικό βασίλειο οι μητέρες αφού βάζουν το φαγητό στο στόμα των μωρών τους μαθαίνοντας τους να ρουφούν το γάλα και να μασούν την στερεά τροφή πολτοποιώντας την πρώτα στο στόμα τους. 

Αυτές όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή σαν από πάντα να το γνωρίζουν, πιο καλά από το αρσενικό, διώχνουν τον νεοσσό από την φωλιά σπρώχνοντας τον να πετάξει και ας φτερουγίζει άτσαλα στην αρχή και ας βολοδέρνει από τον αέρα, ή πάλι αφήνοντας τον μόνο του να ξεστρατίσει στην ζούγκλα με τα άλλα μικρά όμοια του ζωάκια.Μόνο οι άνθρωποι έχουμε άλλη συνήθεια από το ζωικό βασίλειο κι ας μοιάζουμε πιο ζώα από τα ζώα πολλές φορές. Ή αδιαφορούμε για τα μικρά μας κάνοντας τους το μεγαλύτερο κακό (Υπόθεση Πισπιρίγκου ), ή τραυματίζοντας τα με την  ουσιαστική απουσία μας στην ζωή τους (κακοποιητικές μητέρες, αλκοολικές, ναρκομανείς ) ή κάνοντας κάτι άλλο ακόμα πιο μουλωχτά επικίνδυνο.  Ανοίγουμε τόσο πολύ τις φτερούγες μας και τα φυλακίζουμε για πάντα σφιχτά κοντά μας, αγόρια και κορίτσια μην αφήνοντας τα όχι μόνο να πετάξουν μακριά απο την φωλιά ως είθισται αλλά ασκώντας τους έλεγχο και στο πετάρισμα τους. Η αγάπη μας για αυτά γίνεται τόσο απελπισμένη, τόσο γλυκά εθιστική σαν την πιο γλυκόπιοτη ηρωίνη που μπορεί να πάρει κάποιος. Αν είναι ποτέ δυνατό κάτι τόσο οξύμωρο. Ένα καταστροφικό ναρκωτικό -όπως είναι πάντα κάθε ναρκωτικό-αγάπης, σύνθλιψης, εξάρτησης. μεγαλύτερου έρωτα από ότι ένιωσες για το οποιοδήποτε αρσενικό η θηλυκό ταίρι. Μια ξέφρενη φάση που το σπλάχνο σου γίνεται το αιώνιο ταίρι σου, ο άρρηκτος συναισθηματικός και σωματικός, άτυπα πλατωνικός, ερωτικός δεσμός σου.Εκεί παίζεται ένα παιχνίδι εξουσίας και από τις δυο πλευρές. 

 Ο μικρός νεοσσός σύντομα καταλαβαίνει πως δεν είναι πια τόσο μικρός ούτε τόσο αδύναμος αλλά έχει πάρει αυτός πια την αρχηγία, αποφασίζει και διατάζει τον γεννήτορα του ο οποίος τις περισσότερες φορές γίνεται υποχείριο του.  Ή από την άλλη ο γεννήτορας γίνεται και ο πιο γλυκός ισόβιος βασανιστής για το σπλάχνο του αφού του ανήκει ολότελα, τι πιο γλυκό από το να το το διαφεντεύει στα εύκολα και δύσκολα; Ένας γλυκός ενοχικός φαύλος κύκλος που γεννάει μια αυτοκαταστροφική άρρωστη αγάπη από τον γονιό και καταλήγει όπλο στα χέρια του παιδιού του. 

Η θεία μου που έχει πεθάνει πλέον, μεγάλωσε έτσι τον από νωρίς ορφανό από πατέρα γιο της. Του μετέφερε μια ασφυκτική αγάπη, μια λατρεία παράδοσης και άνευ όρων υποταγή, ήταν ένα κανονικό θύμα και υπηρέτης υπάκουος του γιου της. Για τροφή, της αρκούσε ένα ξεροκόμματο αγάπης μέσω ενός σπάνιου τηλεφωνήματος από μια άλλη ήπειρο όταν αυτός το αποφάσιζε. Μετά το σταμάτησε κι αυτό, σιγά σιγά αδιαφορούσε όχι μόνο να έρθει να την δει, εκείνη ήταν που πήγε δυο φορές σε διάστημα είκοσι χρόνων όλες όλες για να τον  αντικρίσει. Μετά κανένα νέο για χρόνια μέχρι που το μυαλό της βρήκε την λύση μόνο του και δημιουργούσε ψεύτικα οράματα επικοινωνίας μαζί του, ψεύτικα τηλεφωνήματα όλο αγάπη και ενδιαφέρον από αυτόν προς εκείνη. Και θα έρθει ,ναι, ο Λευτεράκης της, θα έρθει να την επισκεφτεί, να την αγκαλιάσει, να την φιλήσει και να την κάνει και γιαγιά ! Ο Λευτέρης της από την αρχή έως που έφτασε τα σαράντα Λευτεράκης ήταν, μέχρι που συγγενείς τον καλούσαν να έρθει να την δει γιατί ξεψυχούσε με το όνομα του στα χείλη της, ο Λευτεράκης έμεινε πεισματάρης, αδιάφορος άσπλαχνα κυνικός. Δεν την είδε ποτέ ξανά, ούτε νεκρή. Εξαφανίστηκε από όλους κι όλα, έτρεξε μακριά σαν να ήθελε να δραπετεύσει από μια φυλακή που δεν μπορούσε άλλο να ανεχθεί τα βασανιστήρια της. Δεν έμαθε ποτέ κάτι κανείς μας για αυτόν, μετά από τόσα χρόνια είναι πλέον κηρυγμένος σε αφάνεια. 

Αν έχω νοιώσει υπερπροστατευτική απέναντι στα παιδιά μου; Σίγουρα, και το έχω ευχαριστηθεί όσο και μετανιώσει την ίδια ώρα ή λίγο αργότερα. Εδώ είμαι υπερπροστατευτική απέναντι στον άντρα μου, πολλές φορές του συμπεριφέρομαι σαν μωρό και ας είναι μια εφηβεία ολόκληρη μεγαλύτερος μου(να τα λέμε κι  αυτά). Τα κακόμαθα; Ναι. 

Τους παρείχα  περισσότερα από αυτά που είχαν ανάγκη; Ναι. Έπαιρνα  εκδίκηση για το δικό μου δύσκολο παιδικό παρελθόν, παρέχοντας σε αυτά πιο πολλά; Ναι, αλλά τι σημασία  είχε;  

Ίσως είχε και ανέθρεψα  ιδιότροπους σκληρούς ανθρώπους, ίσως κι όχι και έτσι ανάθρεψα καλά παιδιά με γεμάτη ψυχή αγάπη, νοιάξιμο και κατανόηση. Ήμουν δίπλα τους πάντα, φυσική παρουσία στην ουσία και στην κυριολεξία;Ναι. Έκανα την νύχτα μέρα στην δουλειά και στον σύζυγό μου αλλά ούτε μια μέρα δεν τους παρακράτησα φόρο της μητρικής μου παρακολούθησης και φροντίδας. Εγώ ξέρω πως καταπίεσα τον εαυτό μου, τις ώρες, τις μέρες μου, τα όνειρα μου και την δική μου αυτονομία για χάρη τους. Όλων τους, παιδιών και οικογένειας.  Ήρθαν δύσκολες ώρες που κανένας δεν θέλει κι ούτε εύχεται ποτέ! Όμως ήρθαν, στο πρόγραμμα της ζωής είναι, οι περισσότεροι ζούμε για τα δύσκολα. Πολλές γνωστές μου σε αντίστοιχα προβλήματα κράτησαν ουδέτερη στάση και προετοίμασαν πανηγυρική έξοδο ή άδραξαν δεύτερη ευκαιρία στην ζωή τους και όπου φύγει-φύγει. Δικαίωμα τους. 

Ακολούθησα το παράδειγμα της μάνας μου, της γενιάς μου. Στάθηκα κουτσαίνοντας, κι ας μην μπορούσαν να με κρατήσουν τα πόδια μου πολλές φορές από κατάθλιψη, αγωνία και απόγνωση, όρθια. Για όλους μας μια κολόνα αρκεί να κρατήσει ένα οικοδόμημα που κινδυνεύει να σωριαστεί είπα και κάθισα ακίνητη κρατώντας την ανάσα μου, μην πέσουν όλοι οι σοβάδες στο κεφάλι μου.  Συγκεντρώθηκα και έδωσα όλη  την δύναμη μου σε όλους τους δικούς μου και εν γνώση μου με εκμεταλλεύτηκαν, αλλά ήταν γλυκιά εκμετάλλευση μες στην αγάπη της οικογένειας και της γλύκας της. Τα μωρά μου δεν είναι καθόλου μωρά πια, είναι δυο άντρες και μια γυναίκα. Μπορεί από τον υπέρ-προστατευτικότητα μας με το πατέρα τους -γιατί θέλει δύο και για αυτό- να τα κράτησα στην φωλιά ζεσταμένα και με πολτοποιημένο φαγητό στο στόμα τους περισσότερο διάστημα; Ναι, μπορεί. Mea culpa.  Κανείς δεν σου μαθαίνει τι είδους γονιός θα γίνεις, αυτοσχέδιο τιμόνι παίρνεις στα χέρια σου ξαφνικά μια μέρα  και μαθήματα δεν παίρνεις από κανέναν. Και φρενάρεις απότομα και τρακάρεις και γρατσουνίζεσαι. Εγώ όμως ξέρω πως ήμουν πάντα μέσα στο όχημα, δεν το εγκατέλειψα ποτέ και βοηθούσα όταν ξέμενε από καύσιμα να σπρώχνω στις ανηφόρες και να κουβαλάω όποιο κουραζόταν από τα μικρά στους ώμους. Η αλήθεια είναι πως κάποιες στιγμές νοιώθω πραγματικά πολύ κουρασμένη πια.   

Κρυφή μου ανομολόγητη επιθυμία να με ξεκουράζουν με χαρές και φροντίδες οι άντρες και η γυναίκα της ζωής μου κανακεύοντας με που και που, όχι σαν ανήμπορη μάνα άλλης εποχής, διόλου κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Είμαι μάχιμη και ετοιμοπόλεμη, σκληρό καρύδι. Να, κάτι σαν την πιο μεγάλη φιλενάδα τους που με το χιούμορ και την οξύτητα του πνεύματος της χαίρονται να την κάνουν παρέα και να υπολογίζουν την γνώμη της, έτσι να με περιτριγυρίζουν.Έτσι, μόνο αυτό. Η αγάπη που μας δένει είναι μια λατρεία που θα μεγαλώσει και θα γίνει μυθική (το ξέρω εκ πείρας), θα σ’άγαπω για πάντα λέει ο ένας στον άλλον και θα θεριέψει όταν φύγει από την ζωή ο μεγαλύτερος, δηλαδή εγώ ως είθισται και είναι και  το σωστό. Στο μεταξύ διάστημα όμως δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, κάθε μέρα που, όχι αγκαλιασμένοι σφιχτά,αλλά έστω και λεκτικά μάνα και παιδιά, είναι τροφή και για τους δυο, παρακαταθήκη για το μέλλον και την συνείδηση τους.  Μια αγάπη ελεύθερη χωρίς ενοχές για την ύπαρξη τους, για τις ζωές τους, για να ζω κι εγώ ελεύθερα και ξέγνοιαστα που το δικαιούμαι ίσως περισσότερο από αυτά μετά από τόσο ‘’σκάψιμο’’.  

Αν πρέπει να ακούν την γνώμη μου; Δεν ξέρω, αλλά εκ πικρής πείρας τείνω να συμφωνήσω. Ό,τι μου προέβλεψαν οι γονείς μου κι εγώ στράβωσα σαν να άκουγα τα ύστερα  του κόσμου κάνοντας τα αντίθετα από γινάτι ή από υπεροψία υπεροχής της νιότης μου, η ζωή μου τα επιβεβαίωσε πανηγυρικά γονατίζοντας με, αφού μου έριξε πρώτα ξεγυριστά χαστούκια . Ήταν πολύ λίγες μόνο οι φορές ευτυχώς, γιατί σαν από ένστικτο έδειχνα τεράστιο σεβασμό στην πείρα των γονιών μου, η εμπειρία, οι αποτυχίες και επιτυχίες τους ήταν οδηγός της ζωής μου και δεν χάθηκα ποτέ σε σκοτάδια όπου δεν μπόρεσα να βρω την μυστική πόρτα για το φως.  Εύχομαι και στα δικά μου να φανούν τυχερά στην μοίρα τους, να την στρέφουν πάντα αυτά εν γνώση τους προς την σωστή μεριά κρατώντας σταθερά το δικό τους τιμόνι, χωρίς ανεξέλεγκτη καταστροφική πορεία.Να κοιτούν μπροστά στο μέλλον, αγέρωχα, με αξιοπρέπεια αγναντεύοντας τη γη από ύψωμα με υπέροχη θέα και ένα δροσερό αεράκι να σφυρίζει την λέξη ελευθερία στα αυτιά τους!