Πριν από 15 χρόνια και έχοντας ήδη χάσει μετά από 12ετία ένα μέλος της οικογένειάς μου, τον γάτο μου Βαλεντίνο, πήρα τη δύσκολη απόφαση να φέρω κοντά μας ένα ακόμα αδελφάκι, δικό μου και της Νόνικας (σ.σ. η δίδυμη αδελφή μου), καθώς η ανάγκη έκφρασης εξτρά αγάπης και φροντίδας υπερίσχυε του φόβου της απώλειας. Και πώς να μη φοβάσαι άλλωστε τον πόνο; Πώς να μη καρδιοχτυπάς στην ιδέα του τελευταίου χαδιού, του τελευταίου κουνήματος της ουράς, της ξεκαρδιστικά αστείας στιγμής που στο καλησπέρα σε υποδέχονται στο σπίτι κάνοντας τον γύρο του σαλονιού 50 φορές σε κλάσματα δευτερολέπτων;
Είναι πράγματι στιγμές, που κρατούν χρόνια, που αν κάποιος δεν τις έχει μοιραστεί με ένα ζώο, αδυνατεί να καταλάβει τι σημαίνει ζωοφιλία, αγάπη άνευ όρων και ουσιαστικά να εντάσσεις στη ζωή σου ένα τετράποδο (ή οποίο άλλο ζώο) που το θεωρείς αδιαμφισβήτητα μέρος της ζωής σου και μέλος της οικογένειάς σου.
Το λευκό westie, ονόματι Alex, μπήκε στη ζωή μου προ 15 ετών, όταν μία μέρα του χειμώνα, το είδα να γρατζουνίζει αρειμανίως τη τζαμαρία γνωστής αλυσίδας pet καταστημάτων, να γλείφει τυφλά όλο το κλουβί του και να χοροπηδά στη θέα μίας νέας κοπέλας που ξεροστάλιαζε από γλύκα στη θέα του (εγώ ήμουν αυτή).
Μέσα σε λίγες μέρες, ο 2 μηνών Alex βρισκόταν κοντά μου. Όταν τα βλέμματά μας συναντιόντουσαν έλιωνα, όταν με έγλειφε στο πρόσωπο φιλώντας με ηρεμούσα, όταν του μιλούσα και κουνούσα το κεφαλάκι του, αισθανόμουν ότι είχα ακόμα ένα στήριγμα κοντά μου.
Το ερώτημα είναι γιατί από αλυσίδα καταστημάτων, θα αναρωτηθεί κάποιος και όχι από ένα καταφύγιο ή κάποιο αδέσποτο; Εύλογη απορία που αν είχα ερωτηθεί τότε, θα είχα πράξει και διαφορετικά. Παρορμητισμός, άγνοια, λαχτάρα να αποκτήσω ένα ακόμα αδελφάκι της δικιάς του γλύκας και ομορφιάς, απελευθερώνοντάς το και από το βρώμικο και άσχημο κλουβί του pet shop.
Η χαρά σύντομα βέβαια έγινε αγωνία, φόβος, στεναχώρια, καθώς μου «πουλήθηκε» μία ψυχή άρρωστη με σοβαρή αναπνευστική λοίμωξη. Τα μέτρα πάρθηκαν γρήγορα από την οικογένειά μου και η σωστή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τον έσωσε και έμεινε μαζί μας πολλά χρόνια, κάνοντας τη ζωή όλων μας, τόσο μα τόσο παιχνιδιάρικη, πλημμυρισμένη από ανιδιοτελή αγάπη και μόνο.
Ο ιδιοκτήτης της αλυσίδας, παραμένει όμως εκεί έξω και συνεχίζει, από όσο μαθαίνω, «νομίμως» να κάνει εμπόριο ζώων και πολλές φορές, άρρωστων ζώων που πολλοί νέοι ιδιοκτήτες δεν έχουν δυστυχώς την δυνατότητα να τα θεραπεύσουν και έτσι… τα επιστρέφουν σε μία μικρή αστική κόλαση, σε μία φυλακή βρώμικων κλουβιών μπροστά σε τζαμαρίες καταστημάτων λες και ψωνίζεις ρούχα και αξεσουάρ.
Η είδηση ότι η πρώτη φυλάκιση αποκλειστικά για κακοποίηση ζώων είναι γεγονός στη χώρα μας -καθώς σε 8 χρόνια κάθειρξης χωρίς αναστολή- ήχησε στα αυτιά μου, ως πυροτέχνημα! Μπαμ!
