Η στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου μετά από ένα χειρουργείο, (θα μπορούσε να) είναι η πιο καθοριστική της (υπόλοιπης) ζωής σου. Είναι σαν να διαιρεί τη ζωή σου σε δύο μέρη. Το πρώτο προϋπάρχει. Είναι γεμάτο υποχρεώσεις, ευθύνες, δεσμεύσεις και ένα αδιάκοπο τρέξιμο για όλα (εκτός από εσένα). Το δεύτερο σε σοκάρει γιατί εισβάλλει με τρόπο απρόβλεπτο στην καθημερινότητά σου. Προσπαθεί να σε φέρει πιο κοντά σε σένα, να σε μυήσει σε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και σου «κλωτσάει» τόσο άσχημα γιατί σε απομακρύνει από εκείνο του κομμάτι του εαυτού σου που θέλει να εξυπηρετεί – αν όχι αποκλειστικά, τουλάχιστον λίγο περισσότερο- τις ανάγκες των άλλων.
Δεν έχει σημασία να σταθώ στις λεπτομέρειες ή να μιλήσω για τον προεγχειρητικό έλεγχο και την αγωνία που με έπιασε στο καρδιογράφημα γιατί αυτό έχει να κάνει με ένα προσωπικό, κι όχι κοινό βίωμα. Στο ψυχολογικό κομμάτι όμως, θα μπορούσες να βρεις ομοιότητες αν έχει τύχει να περάσεις από παρόμοια δοκιμασία ή αν ετοιμάζεσαι.
Όσο παράξενο κι αν φαντάζει, η ζωή σου χωρίζεται λοιπόν σε δύο πράξεις. Η πρώτη πράξη είναι όλη σου η κανονικότητα: σε χαρακτηρίζει από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Τη χτίζεις σταδιακά μέχρι που καταλήγει να σε εκφράζει στον απόλυτο βαθμό. Την καλλιεργείς υποσυνείδητα, αποτελείται από κομμάτια που πιθανότατα κουβαλάς μαζί σου από κάποιο διαγενεακό τραύμα ή από κάτι άλλο που βίωσες κατά την παιδική σου ηλικία. Η δεύτερη πράξη έρχεται για να σε ταρακουνήσει συθέμελα. Ξεκινάει την ώρα που ακούς να φωνάζουν το όνομά σου για να ξυπνήσεις από την ολική νάρκωση, όταν συντελείται όπως σε ένα κρασαρισμένο pc, ένα θεαματικό restart σε όλο σου τον οργανισμό… στον τρόπο σκέψης, δράσης, αντίδρασης και γενικότερα της ζωής, όπως την ήξερες μέχρι τότε.
Μόλις ξαπλώνεις στο φορείο, νιώθεις ότι χάνεις αυτομάτως την ατομικότητά σου. Γίνεσαι ένας αριθμός.
Ο παράγοντας του απρόβλεπτου στη δική μου περίπτωση, μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι, πρωταγωνιστώντας στα σενάρια που έκανε το μυαλό μου μέχρι να ξαπλώσω στο φορείο. Από εκεί και πέρα, νιώθεις ότι χάνεις την ατομικότητά σου. Γίνεσαι ένας αριθμός. Δεν έχεις τον έλεγχο των πραγμάτων ούτε καν του ίδιου σου του σώματος. Σε μεταφέρουν άλλοι στα ασανσέρ και στους υπόγειους διαδρόμους μέχρι να σε παραδώσουν στα χέρια του γιατρού σου.
