Ρούλα Πισπιρίγκου: Αποδόθηκε τελικά δικαιοσύνη;

Αλλά και σαν να κατεδαφίστηκε και η τελευταία δική μας ελπίδα ότι ίσως όλη η κοινωνία μαζί με Εκείνη παίζαμε σ’ ένα θρίλερ που θα ζήλευε και το Χόλιγουντ. Εμείς κομπάρσοι. Εκείνη πρωταγωνίστρια. Ότι αποκλείεται να ήταν αλήθεια η ιστορία ότι η Τζωρτζίνα, η Μαλένα και η Ίριδα –που έγιναν δικά μας παιδιά- δολοφονήθηκαν μεθοδικά, σε βάθος χρόνου από την ίδια τους τη μάνα και τους υπόλοιπους να μην αντιλαμβάνονται τίποτα.

«ΕΝΟΧΗ! Δις ισόβια στη Ρούλα Πισπιρίγκου» οι περισσότεροι πηχυαίοι τίτλοι της ενημέρωσης και τα τάσια της εσωτερικής μας ζυγαριάς να ανεβοκατεβαίνουν: Απόδοση δικαιοσύνης- ελπίδα ότι δεν ήταν έτσι. Μία από τη μια και μία από την άλλη. Και αυτά τα τάσια να κάνουν θόρυβο.

Μια ιστορία της διπλανής πόρτας τόσο αδιανόητη αλλά και τόσο κυνικά ρεαλιστική που έφτασε στο σημείο να αποκαθηλώσει από το θρόνο τη μάνα ως ιδέα.  Το ρόλο της ως τον ορισμό της φροντίδας και της ασφάλειας. Της άδολης, αγνής και ανιδιοτελούς αγάπης και της τρυφερότητας. Της απόλυτης αγκαλιάς.

Ένοχη, για τριπλό έγκλημα. Σκότωσε τα παιδιά της. Είναι αλήθεια πια. Δεν είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί. Δεν είναι μια απλή σύμπτωση. Δεν ήθελε κάποιος να βλάψει την Πισπιρίγκου και της κρέμασε στο λαιμό άδικα την ταμπέλα της παιδοκτόνου. Είναι αλήθεια. Είναι η ομόφωνα ένορκη από το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο. Οι τρεις τακτικοί δικαστές και οι τέσσερις ένορκοι έκριναν πως η 36χρονη μητέρα, που έχει καταδικαστεί σε πρώτο βαθμό σε ισόβια κάθειρξη για τον θάνατο της πρωτότοκης κόρης της, Τζωρτζίνας -και εκτίει την ποινή της-, δολοφόνησε και τα δύο μικρότερα παιδιά της.

Και η κοινωνία όλον αυτόν τον καιρό, δηλαδή εμείς, στο άκουσμα μιας τέτοια είδησης που ξετυλιγόταν μπροστά μας ώρα ώρα, μέρα μέρα, για την οποία μαθαίναμε όλους τους πρωταγωνιστές σιγά- σιγά, καταναλώναμε αρχικά παγωμένοι και μετά αχόρταγα και την παραμικρή πληροφορία που γεννούσε αυτή η ιστορία- τέρας. Τη συζητούσαμε, τη σκεφτόμασταν, την παρακολουθούσαμε.

Και αν εμείς ως απλοί θεατές –αλλά και κομπάρσοι- συγκλονιστήκαμε, τι συνέβη άραγε μέσα από τις διπλανές πόρτες, αυτής της ιστορίας της διπλανής πόρτας; Τι έκαναν οι «συμπρωταγωνιστές»; Οι γείτονες όχι μόνον όταν το έμαθαν αλλά και πριν; Τι έκαναν οι συγγενείς; Τι έκανε ο πατέρας; Τι έκαναν οι επιστήμονες; Οι γιατροί; Τα νοσοκομεία που νοσηλεύτηκαν τα παιδιά; Τι έκαναν οι υπηρεσίες και οι άνθρωποι της κοινωνικής πρόνοιας; Ο παππούς; Η γιαγιά; Τι έκαναν όλοι αυτοί; Πριν μείνουν αυτά τα παιδιά ανυπεράσπιστα μπροστά στο τέλος τους; Πού βρήκε την άνεση η Πισπιρίγκου να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία για να υποδύεται την τρυφερή μάνα πριν υποδυθεί την χαροκαμένη; Ποιος ψυχίατρος έκανε αξιολόγηση στην Πισπιρίγκου όσο υπήρχε χρόνος; Τι έκαναν; Τι κάναμε;

Ναι! Εγωιστικά και εγωκεντρικά χωρίς ίχνος ουσιαστικής ενσυναίσθησης η κοινωνία, δηλαδή εμείς, νιώθουμε ισορροπημένοι, ότι χαϊδεύτηκε η πονεμένη μας ψυχή, με την απόφαση. Ότι αποδόθηκε η περιβόητη Δικαιοσύνη και ότι οι ψυχούλες της Τζωρτζίνας, της Μαλένας και της Ίριδας που ήρθαν για λίγο στον φριχτό μας κόσμο, θα αναπαυθούν. Οι «άμοιρες Ιφιγένειες» όπως τις χαρακτήρισε η εισαγγελέας που θυσιάστηκαν εν Πάτραις από τη γυναίκα που τις γέννησε. Μια ψυχιατρική περίπτωση που κανείς δεν τη διέγνωσε.  

Εμείς νιώθουμε πάντως ένα βάρος λιγότερο... Εμείς, δηλαδή η κοινωνία, νιώθουμε καλά γιατί συμπίπτει η εσωτερική μας απόδοση Δικαιοσύνης με την απόφαση της πραγματικής.

Όμως η πραγματική δικαιοσύνη είναι αυτά τα τρία κορίτσια να ζούσαν (ακόμα) αυτή τη φορά ευτυχισμένα, ξένοιαστα και προστατευμένα. Και τί κάναμε γι' αυτό; Τίποτα!

Αυλαία και πάμε...

Να συνεχίσουμε τις ζωές μας!