Θυμάμαι -μικρό κορίτσι- τον μπαμπά μου να ψάχνει στο vintage (ακόμα και για τη δεκαετία του '80) ραδιόφωνο-έπιπλο, με τη βελόνα το Τρίτο Πρόγραμμα για να ακούσει τα ιστορικά σχόλια του Μάνου Χατζιδάκι την περίοδο που διετέλεσε διευθυντής του. Δεν καταλάβαινα πολλά τότε. Όμως ο ASMR θόρυβος της βελόνας μέχρι να βρεις τη συχνότητα, η μαγεία του να ακούς μια φωνή γνώριμη να σου γεμίζει το μυαλό, την καρδιά και τις αναμνήσεις σου με μουσικές και λόγια που ρίζωναν στη συλλογική μας συνείδηση, το χαρακτηριστικό «ρ» του Μάνου που ακουγόταν σαν «γ» και μέτραγα πόσες λέξεις με ρο θα πει και η εικόνα του πατέρα μου να λέει καλοκαίρι από τις διακοπές «πάω να ακούσω το Μάνο» και εγώ κούρνιαζα σε ένα ντιβάνι για να του κάνω παρέα, ήταν για μένα τότε το πρώτο φλέρτ με το ραδιόφωνο.
Θυμάμαι τη μητέρα μου τα πρωινά στην κουζίνα με ένα ξεδοντιασμένο ραδιοκασετόφωνο να βάζει πρώτα ραδιόφωνο και μετά να φτιάχνει καφέ, σαν τελετουργία που αν την άλλαζε, κάτι κακό θα συνέβαινε. «Πρώτα ραδιόφωνο και μετά καφές», ήταν ο νόμος της κουζίνας τα πρωινά όταν ο πατέρας μου της ζητούσε να του φτιάξει έναν μερακλίδικο ελληνικό.
Θυμάμαι να ερωτεύομαι φωνές, μουσικές, τραγούδια επειδή τα άκουσα στο ραδιόφωνο και έκανε καλύτερη την οδήγησή μου, το ταξίδι μου, και να λέω ότι και εγώ αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου.
Θυμάμαι εμένα στην αρχή της εφηβείας μου να ακούω το ραδιόφωνο της Αμερικάνικης βάσης στο Ελληνικό, τον γνωστό «Αμερικάνο» και να γράφω σε χιλιογραμμένες κασέτες τα τραγούδια που ήταν στο top 40. «This is America’s top 40. Keep your feet on the ground», έλεγε με στεντόρια γεμάτη αυτοπεποίθηση φωνή ο παραγωγός. Να θυμίσουμε ότι για να ακούσεις τότε τη μουσική που αγαπάς, για να γνωρίσεις καινούρια μουσικά είδη, έπρεπε να περιμένεις το ραδιόφωνο να την παίξει ή να πας στο δισκοπωλείο για να αγοράσεις βινύλια –αν κατάφερνες να βρεις αυτό που ήθελες.
Θυμάμαι εμένα φοιτήτρια, με γεμάτη πια την μπάντα των FM με ιδιωτικά ραδιόφωνα και εγώ να κοιμάμαι αγκαλιά με το δικό μου ξεχαρβαλωμένο ραδιοφωνάκι ακούγοντας ΚΛΙΚ FM το βράδυ 10 με 12 τον Νίκο Μουρατίδη και το απόγευμα τον Γιάννη Πετρίδη στο Πρώτο Πρόγραμμα «από τις τέσσερις μέχρι τις 5».
Θυμάμαι να ερωτεύομαι φωνές, μουσικές, τραγούδια επειδή τα άκουσα στο ραδιόφωνο και έκανε καλύτερη την οδήγησή μου, το ταξίδι μου, και να λέω ότι και εγώ αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Έτσι με δειλά βήματα ξεκίνησα να «υπάρχω» ραδιοφωνικά. Κάποια στιγμή όταν εργαζόμουν στις εκδόσεις Λυμπέρη έμαθα ότι ο όμιλος επρόκειτο να δημιουργήσει ραδιοφωνικό σταθμό και αυτοπροτάθηκα με θράσος και άγνοια κινδύνου. Είχα όμως στόχο. Ευτυχώς στο δοκιμαστικό η φωνή και η προσωπικότητά μου ταίριαζαν με το ύφος του Status Radio και πήρα εκπομπή. Αυτό ήταν. Είχα βάλει το δάχτυλο στο δοχείο με τη μαρμελάδα.
Θυμάμαι το τρέμουλο στη φωνή, ότι πήγαινα να μιμηθώ κάποια άλλη παλιότερη ραδιοφωνική παραγωγό (μεγάλο λάθος από το οποίο έμαθα), τα ατέλειωτα σαρδάμ και την γλυκιά άυπνη προσμονή για την επόμενη μέρα που θα ξαναέβγαινα στον αέρα και θα ξαναέβαζα το δάχτυλο στη μαρμελάδα που λέγαμε.
Θυμάμαι να παίρνω τα δισκάκια μου και να επιλέγω τη μουσική με την οποία ήθελα να δημιουργήσω τις επόμενες αναμνήσεις των ακροατών.
Θυμάμαι να πρέπει να προσαρμοστώ για πρώτη φορά στα λίγα λόγια και στην έτοιμη playlist ως σημεία των καιρών και να νοσταλγώ τότε το «παλιό» ραδιόφωνο και τη ρομαντική amateur πλευρά του.
Θυμάμαι το πρώτο σαρδάμ και τα περίεργα παιχνίδια που σου παίζει πολλές φορές η γλώσσα και το μυαλό μαζί! Ήθελα να πω για ένα τραγούδι ότι είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της μπάντας και η γλώσσα μου από μόνη της αποφάσισε να πω ότι ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία. Απλά μετά από χρόνια ξέρεις να ξεπερνάς το σαρδάμ με χιούμορ.
Θυμάμαι να πρέπει να προσαρμοστώ για πρώτη φορά στα λίγα λόγια και στην έτοιμη playlist ως σημεία των καιρών και να νοσταλγώ τότε το «παλιό» ραδιόφωνο και τη ρομαντική amateur πλευρά του.
Θυμάμαι τις ιστορίες ακροατών που με στιγμάτισαν όταν τις μοιράστηκαν στο τηλέφωνο την ώρα της εκπομπής. Δεν θα σας τις διηγηθώ γιατί θα κλάψουμε.
Θυμάμαι να μου λέει ένας αγαπημένος μου διευθυντής ραδιοφώνου ότι η φωνή του ραδιοφωνικού παραγωγού είναι ό,τι η καλή εμφάνιση για τον παρουσιαστή της τηλεόρασης. Αν δεν είναι καλή με τα κλασικά κριτήρια του όρου, μπορεί να είναι χαρακτηριστική, με προσωπικότητα.
Θυμάμαι σ’ ενα συνέδριο για το ραδιόφωνο να μαθαίνω για την εξυπνάδα της ακοής ως αίσθηση, ότι μας επιτρέπει να ακούμε κάτι στο ραδιόφωνο να το επεξεργαζόμαστε ενώ παράλληλα κάνουμε και άλλη δραστηριότητα.
Θυμάμαι- δηλαδή δεν το ξεχνώ μέχρι σήμερα- το πιο δύσκολο και γοητευτικό κομμάτι για τον ραδιοφωνικό παραγωγό: να προσπαθώ πάντα να κρατάω το ενδιαφέρον του ακροατή σου αμείωτο. Είναι όπως προσπαθείς να κρατήσεις την σχέση με τον/την σύντροφό σου διαρκώς ενδιαφέρουσα, ερωτική και ανανεωμένη.
Θυμάμαι το ταξίδι μου στα ερτζιανά, στο ξένο και στο ελληνικό ποιοτικό ρεπερτόριο, σε συχνότητες που ονειρευόμουν και σε άλλες που δεν φανταζόμουν. Όπως το να βρίσκομαι σήμερα στην μεγάλη ραδιοφωνική σχολή του Δεύτερου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και να τσιμπιέμαι κάθε μέρα ευγνωμονώντας την τύχη, την εμπειρία και πιθανώς και την ικανότητα μου να σταθώ- ή τουλάχιστον να προσπαθώ να σταθώ- σ’ ένα τέτοιο ραδιόφωνο.
Και μία συμβουλή: να το προτιμάτε το ραδιοφωνάκι. Δημιουργεί ωραιότερες εικόνες από την τηλεόραση και αν το απατήσετε με κανένα Spotify ή κανένα youtube, να θυμάστε ότι αυτό παραμένει πιστό σε σας γιατί εκπέμπετε στην ίδια συχνότητα. Άλλωστε η καλύτερη μπάντα... είναι των FM.
Θυμάμαι, ξέρω, συνειδητοποιώ κάθε μέρα πόσο ερωτευμένη είμαι με το ραδιόφωνο μου. Το δικό μου ραδιόφωνο, από τότε που ήμουν μόνον ακροάτρια μέχρι σήμερα –που τα τελευταία 25 χρόνια και δεν ξέρω πόσες ώρες αέρα- είμαι και ραδιοφωνική παραγωγός. Σαν ιδέα, σαν σύντροφος, σαν φίλος, σαν επικοινωνία... Και όταν λέω «ραδιοφωνο ΜΟΥ» δεν εννοώ ότι μου ανήκει κάποια συχνότητα φυσικά. Εννοώ ότι εγώ ανήκω στο ραδιόφωνο. Και είναι το μόνο "για πάντα" που ισχύει.
Και μία συμβουλή: να το προτιμάτε το ραδιοφωνάκι. Δημιουργεί ωραιότερες εικόνες από την τηλεόραση και αν το απατήσετε με κανένα Spotify ή κανένα youtube, να θυμάστε ότι αυτό παραμένει πιστό σε σας γιατί εκπέμπετε στην ίδια συχνότητα. Άλλωστε η καλύτερη μπάντα... είναι των FM.
Χρόνια πολλά, Ραδιόφωνο και Stay tuned!
Υ.Γ. Ραντεβού αύριο στις 08.00 στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7
