«Πρόστυχη» μάνα μόνη ψάχνει

Εγώ με το ραντάκι τοπάκι μου με βαθύ ντεκολτέ- όχι προκλητικό κατά τα λεγόμενα πολλών που μετά το σοκ το συζήτησα- από πάνω από το τοπ, πουκάμισο κουμπωμένο λίγο πιο κάτω από την πέτρα του σκανδάλου (το ντεκολτέ) και από πάνω σακάκι. Μόνο η χιτζάμπ μού έλειπε. Και όλα αυτά τα εξτρά ρούχα, όχι για λόγους σεμνοτυφίας αλλά για styling, το λεγόμενο layering. Πολλά κολιέ στο λαιμό, κολλητό τζιν και μπότες. Αυτά!

Δεν ήξερα την πλειοψηφία των γονιών, παρά μόνο δύο ζευγάρια, μια άλλη ξέμπαρκη όπως εγώ και την κολλητή με τον σύζυγο και φίλο μου. Ως κοινωνική και με καλή -για τα δεδομένα μου- διάθεση, (αυτοί που με ξέρουν, ξέρουν), μίλαγα με όσους μου έδιναν το πράσινο φως γιατί κάποιες εκ των σονσον «μανουλίτσων» ήταν ξινούλες και απόμακρες. Πολύ μπλα μπλά με την άλλη ελεύθερη φίλη καλεσμένη και εννοείται με την κολλητή.

Όλα καλά, όλα ανθηρά! Σχόλασε το πάρτι και φύγαμε χαρωποί. Κάποιοι για τις μίζερες ζωές τους, και κάποιοι για τις ενδιαφέρουσες και με θετική ροή ζωές τους.

Και φτάνει η μέρα που μου πρόσφερε γέλια μέχρι δακρύων αλλά παράλληλα μου έδωσε την αφορμή να κάνω μια εσωτερική αναζήτηση. Να σκεφτώ πόσο έξω πέφτω και πόσο κομπλεξισμός και ζήλια υπάρχει μεταξύ των γυναικών, οι οποίες αντί να γίνονται μια γροθιά, να συμπαραστέκονται η μία στην άλλη και να υποστηρίζουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, γίνονται αντίπαλοι και δημιουργούν στρατόπεδα, χτίζοντας παράλληλα γενιές παιδιών και συγκεκριμένα κοριτσιών που πάντα θα ανταγωνίζονται. Θα μάχονται ενάντια σε κοινά συμφέροντα και θα ξεκατινιάζονται με άλλα κορίτσια.

Τα κορίτσια αυτά θα ζηλεύουν, θα δημιουργούν κόντρες, έχθρες και πισώπλατα μαχαιρώματα. Όλα αυτά επηρεάζουν μια γενιά που δυστυχώς δεν έχει ενσυναίσθηση και ούτε την χαρά και την ευτυχία να έχει κολλητές φίλες, αδελφικές σχέσεις που μοιράζονται συναισθήματα, χαίρονται με τις χαρές, λυπούνται με τις λύπες και ζούνε μαζί μοναδικές στιγμές.

Λείπουν οι δεσμοί ζωής και οι φιλίες που μένουν ανεξίτηλες στα χρόνια, όπως αυτή που έχω εγώ και γελάμε μέχρι δακρύων με τέτοια περιστατικά και που κλαίμε αγκαλιασμένες γοερά με ό, τι μας συμβαίνει. Χάνονται οι στιγμές που η μία στηρίζει την άλλη σε όλα, που η μία μπαίνει μπροστά στις μάχες της άλλης να την υπερασπιστεί και να τη στηρίξει, που η μία κλαίει και η άλλη κάνει τον καραγκιόζη για γέλια μέχρι δακρύων, διακωμωδώντας όλες τις καταστάσεις, όσο η μία ξεφτιλίζει την άλλη χωρίς παρεξήγηση αλλά με πολύ γέλιο. Αυτές οι σχέσεις είναι που λείπουν και κάνουν αυτές τις γενιές να μαλλιοτραβιούνται στις πλατείες, να ξεκατινιάζονται στα σχολεία και στα σόσιαλ μιντια, να κάνουν αναίσχυντο μπουλιγκ και να ποδοπατούν όσες ζηλεύουν.

Για να επιστρέψω λοιπόν στο highlight του αμήχανου περιστατικού, μία από αυτές τις σονσόν μαμάδες έπιασε την κολλητή μου και μιλώντας της για την κολλητή της (aka εμένα), της είπε ότι είμαι πρόστυχη και πως είχα βγάλει έξω το στήθος μου, το οποίο τόνισε πως είναι και μικρό (κλαίω ακόμα), και πως συζητήθηκε από όλες -τις πάντα- σονσόν μαμάδες!

Ε, αυτό ήταν! Σωριάστηκα κάτω! Γέλαγα εγώ, γέλαγε και η κολλητή με τον κομπλεξισμό της μανούλας και των άλλων σονσόν μαμάδων.

Το θέμα είναι πως ενώ εγώ, που ούτε καν πίστευα ότι το ντύσιμό μου ήταν πρόστυχο, που δεν θεωρούσα και δεν θεωρώ ούτε τώρα πως το μικρό στήθος είναι προκλητικό, που είμαι λάτρης του όμορφα σέξι ντυσίματος μέσα από τη ματιά της μόδας -γιατί αυτές τις εικόνες έχω και πρεσβεύω ως μια ποταπή στυλιστριούλα- μπήκα σε μια διαδικασία αμφισβήτησης και αμφιβολίας και προς στιγμήν ένωσα άσχημα και αναρωτήθηκα μήπως έφερα σε δύσκολη θέση τη φίλη μου και τον άντρα της ως οικοδεσπότες του πάρτυ. Και σκέφτηκα πως ίσως το ίδιο να έκανα άθελα μου πάλι ένα άλλο βράδυ που βγήκα με μια άλλη καλή μου φίλη, τον σύζυγό της και αλλά ζευγάρια παντρεμένα, όπου πάλι εγώ ήμουν η ελεύθερη (πρόστυχη;) της βραδιάς και φόραγα πάλι κάτι αντίστοιχο. Μήπως και εκείνους έφερα σε δύσκολη θέση που με κάλεσαν στην παρέα τους και εγώ εμφανίστηκα ως μια τσιτσιολίνα με πονηρούς σκοπούς, έτοιμη να την πέσω σε όλους τους απανταχού συζύγους σαν γυπαετός;

Λάθος, λάθος, λάθος! Τόλμησα και το είπα και εγώ στην φίλη μου… την έφαγα τη μούντζα μου, δεν το κρύβω. Πάρ' τα μού είπε και τα πήρα, τι να κάνω! Η αλήθεια είναι πως μία που το σκέφτηκα και μία που είπα πως δεν με σκιάζει φοβέρα καμιά! Ξέρω ποια είμαι και τι κάνω και δεν θα με κάνει καμία σονσόν μανούλα που κάνει πονηρές σκέψεις και μετά πάει στην εκκλησία και το παίζει θεούσα για τα μάτια του κόσμου, να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου και το στιλ μου. Ούτε θα με κάνει να αμφιβάλλω για αυτά που πρεσβεύω και ακόμα και αν το έκανα επίτηδες και όντως ήμουν πρόστυχη και ήθελα να τραβήξω τα βλέμματα και να κλέψω άντρες -καθ’ότι και αρπακτικό-, πάλι επιλογή μου θα ήταν και δεν θα αφορούσε κανέναν εάν ήθελα να τα πετάξω όλα έξω που τα έχω και πληθωρικά!Είναι δυνατόν να με κρίνει με αυτόν τον τρόπο μια άλλη γυναίκα; Ξεδιάντροπα ακόμη στην ίδια μου την κολλητή;

Oh mon Dieu, όπως λέει ένας κολλητούλης μου, θεούλης μπούμερ! Σε τι κόσμο ζούμε, τι απωθημένα έχουμε, τι κομπλεξισμός μας διακατέχει! Πόση ψυχανάλυση πρέπει να κάνουμε; Πόση ντροπή πρέπει να νιώθουμε, που μεγαλώνουμε και γαλουχίζουμε μία κατά άλλα, πολλά υποσχόμενη γενιά, κληροδοτώντας την, με τόσο πολύ κομπλεξισμό, μίσος και ζήλια! Κρίμα, πολύ κρίμα.

Επόμενο κεφάλαιο: ο αποκλεισμός της χωρισμένης μητέρας από τα καλέσματα και ο διαχωρισμός από τον εξίσου διαζευγμένο άντρα.

Η συνέχεια έπεται λοιπόν, ακόμα πιο spicy!