«Σήμερα αποφάσισα να μην κάνω καμία δουλειά αλλά νιώθω φρικτές ενοχές», μου λέει ο Δ. χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από την οθόνη του κινητού του χαρίζοντας ταυτόχρονα μερικές επιλεκτικές καρδούλες σε ποστ που του γυαλίζουν ή που οφείλει να «λαϊκάρει» σύμφωνα με το νεόκοπο etiquette των σόσιαλ μίντια.
«Ελπίζω, απλά, η κόρη μου να μη χρειαστεί να περάσει πολλές ώρες με τον ψυχαναλυτή της στο μέλλον. Είναι απαίσιο συναίσθημα η ενοχή που νιώθει μια μητέρα από την ώρα που θα γεννηθεί το μωρό της και μετά -σχεδόν για τα πάντα. Θα ήθελα να έχω χρόνο να χαζολογάμε περισσότερο μαζί. Αλλά θα ήθελα να έχω χρόνο και για μένα» παραδέχτηκε η Β. σε πρόσφατο τηλεφώνημα αντιλαμβανόμενη τη δαιδαλώδη ευδαιμονία της μητρότητας και την αφηρημένη έννοια του χρόνου.
«Αν δεν τσεκάρω τα μέιλ μου για μια ολόκληρη μέρα, αισθάνομαι ότι έχει συμβεί κάτι κοσμογονικά έκτακτο, κάτι το οποίο επέτρεψα να συμβεί. Οι ενοχές χορεύουν τρελό χορό γύρω μου όταν βρίσκομαι off line», μου εξηγεί η Σ. αφήνοντας την ένταση να δώσει περίεργες σκιάσεις στο πρόσωπό της.
Η συγκεκριμένη δε ενοχή, αυτή της χαμένης απόλαυσης του λιωμένου χρόνου, είναι η πλέον σύγχρονη κοινωνική απόκλιση από την ευτυχία.