Ποιό ήταν τελικά το μυστικό για το γλυκόπικρο ταξίδι της χρονιάς που πέρασε και ποια η συνταγή για τη νέα εξόρμηση μπροστά μας;

Kάθε ταξίδι, έλεγε η γιαγιά μου, είναι σαν μία συνταγή, που θέλει και αυτό τα δικά της συστατικά. Σε αυτή τη περίπτωση, ένα ταξίδι, ένας προορισμός, μία εμπειρία, έχει τρία συστατικά: την αναμονή, τη στιγμή και την ανάμνηση.

H προσμονή και η λαχτάρα βέβαια είναι το αλατοπίπερο σε κάθε νέο ξεκίνημα και ταξίδι. Είναι μία γλυκιά και συνάμα γεμάτη χτυποκάρδι αίσθηση, που βάζουν το μέσα σου, σε μία μοναδική αντίστροφη μέτρηση.

Είναι όμως και περίπλοκο φίλινγκ. Γιατί; Γιατί στο προηγούμενο που ολοκλήρωσες, διένυσες, πολλά χιλιόμετρα, σε ανηφόρες και κατηφόρες, σε δρόμους στρωμένους με αστερόσκονη και σε δρόμους φτιαγμένους γεμάτους προκλήσεις. Μαγεία όμως εμπεριέχει και αυτό το ταξίδι. Σε γεμίζει, σε μαθαίνει, σε διδάσκει, σε πλάθει εκ νέου και σίγουρα, σε πονάει, σε σκληραίνει, το εκτιμάς, διότι αλλιώς θα μπορούσες να είχες μείνει στάσιμος, στο ίδιο σημείο, δίχως σκοπό και όραμα.

Αν το καλοσκεφτείς, περνάμε ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μας περιμένοντας κάτι. Έναν μεγάλο έρωτα, μία καλή δουλειά, μία στιγμή γεμάτη διασκέδαση και χαμόγελα, διακοπές σε ένα νησί, τη σύνταξή μας, να ζήσουν οι δικοί πολλά, πολλά, πολλά χρόνια, δίχως ασθένειες και πόνο…

Μία διαρκής προσμονή, που άλλες φορές έχει χαρά και άλλες πόνο, στρες και μπόλικη τζούρα αγωνίας, νευρικότητας και ανυπομονησίας. Στην ουρά της είδησης και της κατάληξης όμως, διαπιστώνουμε ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα.

Και έτσι χάνονται οι στιγμές. Και έρχονται, οι συνέπειες αυτού, που στο άκουσμά τους, κανείς δεν θέλει να έρθει αντιμέτωπος μαζί τους.

Άρα; Άρα ας καταλάβουμε πια ότι ο τρόπος με τον οποίο ζούμε εξελίσσεται. Βάζει γκάζια και πρέπει και εμείς να επιταχύνουμε, δίχως όμως να χάσουμε τον σκοπό μας και την αφετηρία μας. Η αναμονή πρέπει να γίνει υποφερτή δαμάζοντας την έξαλλη ανυπομονησίας μας. Μία νέα αρχή πλησιάζει και πρέπει να τη ζήσουμε ξανά σαν μικρά παιδιά, που κάθε τι καινούριο, μας ενθουσιάζει και μας κάνει σούπερ χαρούμενους.

Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, ή μάλλον, υπάρχει μία. Απόλαυσε τη στιγμή σου, μην εκνευρίζεσαι με αυτό που αργεί ή που δεν έρχεται, πάρε τον χρόνο να κάνεις την αγωνία σου γλυκιά προσμονή.

Είναι όμορφο λοιπόν να περιμένεις τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, γιατί οι γιορτές θα έρθουν και θα περάσουν πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο νομίζεις. Είναι όμορφο να περιμένεις τη μεγάλη αγάπη, μην ανυπομονείς που δεν έρχεται, ίσως δεν σε έχει ανακαλύψει ακόμα. Κι εκείνο το τηλέφωνο που παραμένει πεισματικά βουβό, ίσως σου αφήνει τον χρόνο να σκεφτείς καλύτερα πώς θα απαντήσεις και τι θα πεις.

Ζήσε την κάθε στιγμή, δύσκολη, εύκολη, τοξική, γεμάτη ροζ πασπάλισμα, ανενεργή, γεμάτη vibes πάθους και δημιουργικότητας, με ζωντάνια και άνευ.

Γιατί θα έρθει η μέρα που η άμμος στην κλεψύδρα θα έχει μειωθεί δραματικά και όσο κι αν προσπαθήσεις να σταματήσεις, να φρενάρεις τη ροή της, δεν θα τα καταφέρεις. Τόση ήταν, αυτή που σου αναλογούσε. Με τη σπαταλάς λοιπόν σκεπτόμενη, πώς μπορείς να αλλάξεις τα πάντα γύρω σου, χάνοντας τη χαρά σε κάθε ταξίδι.

Το 2024 ήταν μία χρονιά γεμάτη στιγμές, για όλους, που τώρα έγιναν ανάμνηση, καλή και κακή. Τι έπεται; Μία ακόμα χρονιά, που… αδημονούμε να την αγκαλιάσουμε. Και ναι πρέπει να βρούμε τη δύναμη και το σθένος, ακόμα και αν νιώθουμε ότι είναι σε έλλειμα.

Όπως άλλωστε έλεγε και ο Νίκος Καζαντζάκης: «Μια αστραπή η ζωή μας… μα πάντα προλαβαίνουμε». Ας φτάσουμε λοιπόν και ας ταξιδεύουμε πάντα ως εκεί που δεν μπορούμε!