22 Μαρτίου του 2014. Σάκχαρο 231. Αυτά τα νούμερα δεν τα ξεχνώ ποτέ. Είναι όσα πρέπει να θυμάμαι από την ημέρα που ο 6χρονος τότε γιος μου διαγνώστηκε με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1. Είχε προηγηθεί μία εβδομάδα όπου ο μικρός έπινε υπερβολικά και παράλογα πολύ νερό και είχε βραδινές ενουρήσεις. Εγώ για μια εβδομάδα δεν κοιμόμουν τα βράδια. Έκανα –κακώς γενικά, καλώς στην περίπτωση μου- έρευνα στο Διαδίκτυο. Όλα οδηγούσαν εκεί. Στον παιδικό διαβήτη. Αν δεν έκανα αυτήν την έρευνα, δεν θα είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά. Δεν ήξερα ότι δεν είναι κληρονομικός και είναι αυτοάνοσος. Και αυτή η άγνοια μόνο με παρηγορούσε ότι αποκλείεται να είναι αυτό αφού κανένας στην οικογένεια δεν έχει.
Εκείνη τη μέρα μπήκαμε στο νοσοκομείο για να ρυθμίσουμε το διαβήτη του παιδιού και να πάρουμε όλες τις απαραίτητες οδηγίες. Αυτό που θυμούνται όλοι από μένα ήταν «η μαμά που έκλαιγε όλη μέρα». Στο δωμάτιο 501 στο Αγία Σοφία. Αυτό που δε θα ξεχάσω εγώ ποτέ ήταν εκείνη η εβδομάδα στο Αγία Σοφία που μας άλλαξε για πάντα τη ζωή. Μετά μας έκανε λιγότερο ανέμελους ως οικογένεια και σήμερα σκεφτόμαστε ότι «ό,τι είναι αντιμετωπίσιμο, είναι ΟΚ».
Όταν ο γιος μου, με ρώτησε «γιατί μαμά βρίσκομαι στο νοσοκομείο;», του έφτιαξα μία ιστορία για να του εξηγήσω: «Αγάπη μου, εσύ είσαι ένας βασιλιάς και το σώμα σου είναι το βασίλειο σου. Τα όργανα που το αποτελούν, είναι οι υπηρέτες σου. Όμως κάποιοι από αυτούς τους υπηρέτες δεν είναι τόσο… εξυπηρετικοί.
Την εβδομάδα εκείνη έμαθα στον υπερθετικό βαθμό τι σημαίνει σοκ, απελπισία και αγωνία. Ήταν όσα ένιωσα για την πάθηση που όλοι γνωρίζουμε γενικά, αλλά ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να γνωρίσουμε καλύτερα μέχρι να μας χτυπήσει την πόρτα.