Η ιστορία έχει ως εξής: Βρίσκομαι εχτές το απόγευμα στο αυτοκίνητό μου, φυσικά μπλοκαρισμένη στην κίνηση στο ύψος της Πλατείας Μαβίλη και το κινητό μου βαράει διαολεμένα ότι έχω αδιάβαστα SMS. Δεν ξέρω πόσο καιρό έχω να λάβω SMS και δεν ξέρω πόσο καιρό έχω να γράψω και αυτά τα αρχικά σε κάποιο οποιοδήποτε κείμενο.
«Σου γράφω εδώ γιατί δεν μπορώ να μπω στο λογαρισμό μου Facebook και Instagram και χρειάζομαι τα τηλέφωνα των “ταδε» για να επικοινωνήσω επειγόντως μαζί τους. Πλζ. Πλζ. Πλζ.»
«Να σου πω, έχεις Facebook; Γιατί εγώ δεν έχω».
«Mama na mou paris gala. Exei lagarei to Insta. Φακ.».
«Είσαι σπίτι; Να σε πάρω σταθερό; Γιατί δεν μπορώ να σε πάρω από Ιnstagram;»
«Κυρία Θεοφίλου, σας παρακαλώ καλέστε με για προσωπική σας υπόθεση»
Ε, αυτό το τελευταίο «απειλητικό» μήνυμα δε θα το έπαιρνα στα σόσιαλ έτσι κι αλλιώς.
Όλοι οι φίλοι και συνεργάτες, όποια ηλικία και αν είχαν, έγιναν boomers εν μία νυκτί. Για την ακρίβεια για ένα απόγευμα. Για δύο ώρες. Το Facebook και το Instagram μόλις είχαν ταράξει την γαλήνη του παγκόσμιου ψηφιακού μας χωριού που έχουμε χτίσει ανάρτηση-ανάρτηση, selfie- selfie και follower- follower. Την ώρα εκείνη βέβαια δεν ξέραμε τι είχε συμβεί. Πήγα να κάνω την αυτόματη κίνηση να μπω και νόμιζα ότι με χάκαραν. Μου ζητούσε κωδικούς στην αρχή. Μετά νόμιζα ότι κάτι έκανα εγώ –ενοχική ούσα- και με εξωπέταξε το Facebook και το Instagram.
Ακόμα πιο μετά, άρχισα να «τρώγομαι» γιατί περίμενα κάτι απαντήσεις για ένα θέμα που κάνω και δεν είχα και εγώ τα τηλέφωνά των ανθρώπων και μετά άρχισα και έπαιρνα μία φίλη content creator για να δω κάτι… Δεν καταλάβαινα τι έλεγε γιατί έκλαιγε, ούρλιαζε, σταματούσε και μετά ξανά τα ίδια. «Καταλαβαίνεις ότι θα χάσω όλη μου την κοινότητα; Όλους μου τους followers. Όλους μου τους πελάτες. Όλο μου το content. Θα μου πει κάποιος τι έχει συμβεί;». Η αλήθεια είναι ότι επειδή δεν έχω σχέση με αυτόν τον κόσμο- πλέον της φιλικής με την εν λόγω- η ενσυναίσθηση μου ήταν περιορισμένη. Πήγα να κάνω ένα κακό αστείο τύπου «και τι να πει η Τούνη η καημένη;» και το έκοψα. Γιατί είναι η δουλειά της. Όπως εμένα είναι αυτή.
Μετά μου ήρθε άλλο ένα αποτυχημένο αστείο ότι δεν είχα και το τηλέφωνο του Mark για να μάθω απευθείας γιατί δε θα μπορούσα να του στείλω στο messenger. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Zuckenberg δεν έπαθε και καμία σπουδαία ζημιά: αμελητέα γι’ αυτόν η χασούρα από έσοδα της τάξεως των 100 εκατομμυρίων δολαρίων. Η τιμή της μετοχής της Meta υποχώρησε κατά 1,5% όταν άρχισαν οι πρώτες αναφορές για το ζήτημα και κάποιες φήμες λένε ότι υπάρχει πιθανότητα να είναι κυβερνοεπίθεση κάποιες άλλες πάλι μιλούν απλά για τεχνικά προβλήματα αγνώστου προελεύσεως.
Όμως το θέμα με το ότι έπεσαν οι πλατφόρμες της καρδιάς μας δεν είναι η χασούρα του ιδιοκτήτη τους. Είναι ότι εμείς έχουμε χασούρα. Έχουμε επενδύσει όλη μας τη ζωή μέσα σ’ αυτές. Οι φιλίες μας, οι νέες γνωριμίες μας, οι έρωτές μας, τα ραντεβού μας, οι δουλειές μας, η οικογένειά μας και η επικοινωνία μας με αυτήν είναι όλα σε μία ή σε περισσότερες πλατφόρμες που ενώ νομίζουμε ότι ελέγχουμε τη ζωή μας, τον εαυτό μας, το περιεχόμενο μας, μέσα σ’ αυτές, αρκεί ένα κουμπί για να μας διαψεύσει.
Έχουμε τον δικό μας Κιμ Γιονγκ Ουν στα σόσιαλ μίντια που αν αποφασίσει συνειδητά ή το κάνει κατά λάθος, να πατήσει το κουμπί έχει καταστραφεί ο κόσμος μας όπως τον ξέρουμε.
Όπως τον φτιάξαμε μέσα από τις αναρτήσεις μας, τα stories μας, τα emojis που μοιράζουμε δεξιά και αριστερά, τους διαλόγους μας μέσα από DMs και τα inbox messages. Μοιάζει στα μάτια μας με την απόλυτη καταστροφή. Αν ήταν emoji αυτό που συνέβη εχτές θα ήταν αυτό:
Ο φόβος, ο τρόμος, όλα τα πιθανά είδη άγχους εκτός από το δημιουργικό εκφράστηκαν εχτές από πολύ κόσμο που συνειδητοποίησε ότι η εποχή που απλώς χρειαζόταν να θυμόμαστε απ’ έξω τα τηλέφωνα των δικών μας για να επικοινωνήσουμε έχει περάσει ανεπιστρεπτί και ότι αν θέλεις να υπάρχεις πρέπει να είσαι σοσιαλμιντιακά παρών και ενεργός.
Νιώσαμε σαν αυτός ο δίωρος αποκλεισμός μας από τον εικονικό μας κόσμο, να μας κράτησε κλειστοφοβικά εγκλωβισμένους στην πραγματικότητα.
Απογοητευτική η συνειδητοποίηση, ότι εφόσον δεν μπορείς να κοιτάξεις στον εικονικό κόσμο που έφτιαξες, αναγκάζεσαι να σηκώσεις το κεφάλι από το κινητό και να κοιτάξεις με άδειο βλέμμα, το ηλιοβασίλεμα. Γιατί και να το βγάλεις φωτογραφία, πού θα το αναρτήσεις; Υπήρχαν και αυτοί βέβαια που δεν κατάλαβαν καν τι συνέβη στο «χωριό» μας αλλά και εκείνοι που το κατάλαβαν και το φιλοσόφησαν ως διαδικτυακή αποτοξίνωση ή κάτι τέτοιο.
Υπήρχαν και οι άλλοι που μπήκαν στο αλώβητο από την πτώση, Χ (πρώην Twitter-πάντα έτσι θα το λέμε τελικά) και τρόλαραν με σχόλια όπως «Αν με ψάχνει κανείς, θα με βρει εδώ μέχρι να ανοίξει το Insta» ή «Το TikTok δεν θα μας το έκανε ποτέ αυτό» αλλά και το αγαπημένο μου «Θα αναγκαστούμε να μιλήσουμε στο τηλέφωνο έτσι όπως πάει». Και αυτό φαίνεται δυσβάσταχτο.
Μού ήρθε στο μυαλό και αυτό που έλεγε ο Ουμπέρτο Εκο για να περιγράψει την επέλαση των social media ««Τα social media έδωσαν το δικαίωμα σε στρατιές ηλιθίων να πάρουν τον λόγο ενώ πριν το έκαναν πάνω από ένα ποτήρι κρασί σε κάποιο μπαρ, χωρίς να προκαλούν κανένα κακό στις κοινότητές μας. Τώρα, όμως, έχουν το ίδιο δικαίωμα στο να αρθρώνουν λόγο με το δικαίωμα που έχει ένας κάτοχος βραβείου Νόμπελ. Πρόκειται για την εισβολή των ηλιθίων».
Τώρα οι κοινότητες μας φτιάχνουν άλλους γαλαξίες –αλλά όχι αυτούς που εννοεί ο Σαββόπουλος στο τραγούδι του. Οι κοινότητες μας είναι τα σόσιαλ μίντια. Τώρα τα μπαρ γεμίζουν με «εμάς τους ηλίθιους» που ξέρουμε ότι βρίσκομαστε εκεί επειδή το ανάρτησαμε. Τώρα οι ηλίθιοι γίναμε πολύ περισσότεροι από μια στρατιά. Είμαστε όλος ο κόσμος μέσα στην οθόνη μας.
Εχτές τέτοια ώρα δεν μπορούσα να μπω στο λογαριασμό μου. Τώρα πάω να αναρτήσω το κείμενο μου για να δω πόσα like θα πάρω…
