Όσα μου έμαθε το καθημερινό πέρασμα έξω από τον Φάρο Τυφλών Καλλιθέας

Το δεύτερο, ήταν μια κάρτα που μου χάρισε αποχαιρετώντας με / ευχαριστώντας με. Η μικρή κάρτα βρισκόταν μέσα σε ένα πλαστικό περιτύλιγμα, απεικονίζοντας τη Θεοτόκο και στο πίσω μέρος της είχε μια σύντομη προσευχή από το «Προσεύχεσθε», σε εκδόσεις «Ο Σωτήρ». Αν και όχι βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, ομολογώ πως τόσο τα λόγια του, όσο και η κίνηση να μου χαρίσει κάτι σημαντικό για τον ίδιο, και να το παραδώσει με τέτοια εμπιστευτικότητα μέσα στα χέρια μου, με άγγιξε ιδιαίτερα.

Παρότι η τυχαία και απρόσμενη συνάντησή μας δεν πρέπει να κράτησε πάνω από 7 λεπτά, ήταν αρκετή για να αποτυπωθούν στο νου, πολλές στιγμές της. Πέρα από τις δύο που ανέφερα, ακόμη θυμάμαι τα χέρια του να αγγίζουν διακριτικά και με προσοχή το κεφάλι μου προκειμένου να καταλάβει το ύψος μου, τα γυαλιά μπροστά από τα μάτια μου, καθώς και τον τρόπο που χειρίζονταν τη ράβδο του.

Μπορεί η όρασή του να μην τον βοηθάει στο 100%, αλλά σε κάθε περίπτωση η αφή και οι υπόλοιπες αισθήσεις του ήταν καλά εκπαιδευμένες και λειτουργούσαν σίγουρα πολύ καλύτερα από τις δικές μου. Σε λίγα δευτερόλεπτα συνάντησής μας είχα τόσες πληροφορίες, που μέχρι το τέλος της ημέρας, όχι μόνο δεν είχα καταφέρει να τις ξεχάσω, αλλά τελικά ήθελα να μάθω ακόμη περισσότερα για την καθημερινότητά του, την πίστη του, ή ακόμη και τις εφαρμογές στο κινητό του που κάνουν τη ζωή του πιο εύκολη. 

Οι ημέρες συνέχισαν να κυλούν και περνώντας από τον Φάρο Τυφλών, μπορούσα να διακρίνω τη χαρά των επισκεπτών για το μάθημα παραδοσιακών χορών ή για μια απλή ενημέρωση ή κάποιο σεμινάριο. Μια ακόμη απρόσμενη συνάντηση ήρθε αυτή την φορά με τον κ. Νίκο. Γύρω στα 40 ηλικιακά, πάντα αθόρυβος και διακριτικός. Επίσης τον είχα συναντήσει πολλές φορές, ακόμη και αν εκείνος δεν μπορούσε να με δει να περνάω καθημερινά σχεδόν από δίπλα του. Ξανά το ίδιο σημείο λοιπόν, η διάβαση της Δοϊράνης αποτέλεσε μια ακόμη αφορμή για συζήτηση.

Αυτή τη φορά, κάπως εξοικειωμένη τον ρώτησα αν χρειάζεται βοήθεια μιας και το φανάρι παρότι κόκκινο, ο δρόμος ήταν άδειος και ο κ. Νίκος περίμενε υπομονετικά να ακούσει τον ήχο εκκίνησης.

«Ναι», μου απαντά. «Περνάμε;» με ρωτάει. Του παραχωρώ τον αγκώνα μου, μιας και θυμάμαι πως αυτό είναι το σημείο που πιο εύκολα μπορούν να κρατούν και να κατευθυνθούν. Μια ακόμη συζήτηση λίγων λεπτών ακολούθησε και έκτοτε κάθε συνάντησή μας, είναι ένας ζεστός χαιρετισμός μαζί με λίγα νέα από την ημέρα μας.

Από τον κ. Νίκο έχω κρατήσει αυτή την συνέπεια που φαίνεται να τον διακατέχει, την διακριτική κοινωνικότητα του, αλλά και την όρεξη που καθημερινά έχει για να φτάσει στον Φάρο Τυφλών -παρότι έρχεται από μακριά και το ταξίδι σίγουρα δεν είναι τόσο άνετο.

Οι συναντήσεις συνεχίζονται με αποκορύφωμα την χθεσινή συνάντηση με τον συνομήλικό άγνωστο, τον οποίο ποτέ δεν ρώτησα το όνομά του για κάποιο λόγο. Η συνάντησή μας κράτησε κάτι παραπάνω από 20 λεπτά και αυτό γιατί περπατήσαμε μέχρι τη στάση της Θησέως όπου από εκεί χρειάστηκε να πάρει λεωφορείο για το σπίτι του και εγώ για το γυμναστήριο.

Ο 27χρονος που δυστυχώς παραμένει άγνωστος, εξομολογήθηκε πως στον Φάρο Τυφλών έχει γνωρίσει τους φίλους που πάντοτε ονειρευόταν. Τους ανθρώπους που έχουν βιώσει και οι ίδιοι πολύ καλά τις προκλήσεις του να είσαι άτομο με προβλήματα όρασης στην Ελλάδα, και που παρόλα αυτά η συνάντησή τους στον Φάρο, είναι η στιγμή της ημέρας για την οποία ανυπομονούν περισσότερο. Εκεί όπου νιώθουν πραγματικά μέλος μιας κοινότητας που αγαπούν και που μπορούν να συμμετέχουν σε δραστηριότητες χωρίς να νιώθουν διαφορετικοί. Εκεί που θα πάρουν χρήσιμες πληροφορίες και τεχνολογίες, οι οποίες ίσως κάνουν την καθημερινότητά τους λίγο πιο εύκολη.

Σε κάθε περίπτωση το πέρασμα από τον Φάρο Τυφλών έχει γίνει και για εμένα το highlight της ημέρας μου. Αποτελεί εκείνη τη στιγμή που ανεξαρτήτως των όσων μικρών, και ενοχλητικών γεγονότων της καθημερινότητας, όλα ξεχνιούνται και όλα χάνονται δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους. Ακόμη και αν αυτό το «δίπλα» διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα. Για την ώρα, αναμένω με ανυπομονησία τέτοιες και ακόμη περισσότερες στιγμές και φυσικά, τυχόν συναντήσεις και με τις γυναίκες του Φάρου.

* Ο Φάρος Τυφλών της Ελλάδος συνεχίζει να αποτελεί πυλώνα στήριξης για τα άτομα με προβλήματα όρασης, προάγοντας την ισότιμη συμμετοχή τους στην κοινωνία και την επαγγελματική τους αποκατάσταση.